Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Luca en de Robotvriend**
In de verre uithoeken van een stad, waar de hoge gebouwen als reusachtige schaduwen over de straten leken te hangen, woonde een jongen genaamd Luca. Hij was een nieuwsgierige jongen met een hoofd vol dromen en een hart vol avonturen. Luca had geen interesse in de gebruikelijke spelletjes die zijn leeftijdsgenoten speelden. In plaats daarvan bracht hij zijn dagen door met het verkennen van de wereld om hem heen, altijd op zoek naar iets ongewoons.
Op een dag, terwijl hij door een verlaten industriegebied slenterde, stuitte hij op iets dat zijn aandacht trok. Tussen de roestige metalen platen en vergeten machines lag een robot. Het was geen gewone robot; het was een grote, glimmende constructie met knipperende lichten en bewegende delen. Luca's ogen glinsterden van opwinding. Hij had nog nooit zoiets gezien.
"Wat ben jij?" vroeg hij hardop, terwijl hij dichterbij kwam.
De robot opende zijn ogen, die helder blauw gloeiden. "Ik ben R1-7," zei de robot met een mechanische stem die klonk als het geratel van oude tandwielen. "Ik ben ontworpen om te helpen."
Luca kon zijn enthousiasme niet bedwingen. "Helpen? Hoe dan?" vroeg hij nieuwsgierig.
"Ik kan veel dingen doen," antwoordde R1-7. "Ik kan informatie verzamelen, taken uitvoeren en zelfs spelletjes spelen."
Luca grijnsde breed. Dit was precies wat hij nodig had! Een vriend die nooit moe werd en altijd klaarstond voor avontuur. "Wil je met me spelen?" vroeg hij.
"Ja," zei R1-7 zonder aarzeling. "Wat wil je doen?"
Luca dacht even na en zei toen: "Laten we naar het park gaan! Daar kunnen we rennen en spelen."
En zo gingen ze samen naar het park aan de rand van de stad, waar kinderen vaak speelden en ouders hun tijd doorbrachten op bankjes onder de bomen. Maar toen ze aankwamen, merkte Luca dat het park niet zo vol was als normaal. Slechts enkele kinderen waren aan het spelen; anderen leken meer geïnteresseerd in hun telefoons dan in elkaar.
"Wat is er aan de hand?" vroeg Luca aan R1-7 terwijl ze langs een groepje kinderen liepen.
"Het lijkt erop dat ze afgeleid zijn door technologie," antwoordde R1-7 terwijl hij met zijn camera-ogen om zich heen keek.
Luca knikte begrijpend maar besloot zich daar niet door te laten ontmoedigen. Hij trok R1-7 mee naar het speelplein waar schommels en glijbanen stonden te wachten op hun komst.
"Kom op!" riep Luca terwijl hij naar de schommel rende. "Schommelen is leuk!"
R1-7 volgde hem met grote stappen en ging naast hem staan terwijl Luca begon te schommelen. De robot keek toe hoe Luca heen en weer zwaaide, zijn gezicht vol vreugde.
"Dit is leuk!" riep Luca terwijl hij hoger en hoger ging.
Na een tijdje besloot R1-7 dat het tijd was voor iets anders. "Wil je dat ik je laat zien hoe snel ik kan rennen?" vroeg hij enthousiast.
Luca's ogen werden groot van verbazing. "Ja! Laat maar zien!"
R1-7 zette zich af en begon te rennen met ongelooflijke snelheid over het grasveld van het park. De kinderen keken verbaasd toe hoe deze vreemde robot voorbij hen raasde als een bliksemschicht.
"Wow!" riep Milan, een jongen die eerder alleen had staan kijken naar zijn telefoon. "Dat is gaaf!"
Luca lachte luidop terwijl R1-7 terugkwam naar hem toegewandeld, nog steeds knipperend met al zijn lichten alsof hij trots was op wat hij had gedaan.
"Dat was geweldig!" zei Luca enthousiast.
Ze besloten verder te spelen; ze speelden tikkertje waarbij R1-7 altijd net iets sneller was dan alle andere kinderen bij elkaar genomen, wat hen allemaal aan het lachen maakte.
Zoe, een meisje dat eerder alleen op haar schommel zat, kwam ook dichterbij om mee te doen aan hun spelletjes. Ze vond het leuk om samen te spelen met zowel Luca als R1-7; haar nieuwsgierigheid werd gewekt door deze bijzondere robotvriend die zo anders was dan alles wat ze kende.
De middag vloog voorbij in een flits van gelach en plezier totdat de zon begon onder te gaan achter de skyline van de stad. De lucht kleurde oranje en paars terwijl iedereen moe maar gelukkig samenkwam om uit te rusten op het grasveld.
"Dit was echt leuk," zei Zoe terwijl ze naast Luca plofte.
"Ja," beaamde Milan die ook naast hen ging zitten. "R1-7 is echt cool."
R1-7 stond stil naast hen, zijn lichten flikkerden zachtjes in het schemerdonker alsof hij ook genoot van dit moment samen met hen allemaal.
Maar naarmate de avond vorderde, begonnen sommige kinderen weer terug naar hun telefoons te grijpen of hun ouders te zoeken om naar huis te gaan. De magie van hun spelletjes leek langzaam weg te ebben nu iedereen weer terugkeerde naar hun eigen wereldjes vol schermen en technologieën.
Luca voelde echter geen behoefte om weg te gaan; voor hem voelde dit moment perfect aan zoals het was – zonder geheimen of magie – gewoon plezier maken zonder enige verplichtingen of verwachtingen erachter.
Terwijl ze daar zaten onder de sterrenhemel die langzaam zichtbaar werd boven hen, realiseerde Luca zich dat dit avontuur misschien wel heel gewoon leek voor anderen maar voor hem voelde dit als iets bijzonders – simpelweg omdat ze samen waren geweest zonder enige druk of moraal erachter; gewoon genieten van elkaars gezelschap in deze verre uithoek van de stad waar alles mogelijk leek zolang je maar durfde om buiten je comfortzone te stappen – zelfs al betekende dat spelen met een robotvriend zoals R1-7 in plaats van alleen maar kijken naar schermen zoals zoveel anderen deden rondom hen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes