Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het avontuur in het sprookjesachtige labyrint**
Er was eens een jongen genaamd Amir. Hij woonde in een klein dorpje aan de rand van een groot, mysterieus bos. Amir had een visuele beperking, wat betekende dat hij niet goed kon zien. Maar dat weerhield hem er niet van om te dromen. Hij had een talent voor schilderen en kon met zijn handen de mooiste dingen maken. Hij voelde de texturen van de verf en de doeken, en met zijn vingers gaf hij kleur aan zijn wereld.
Op een dag hoorde Amir verhalen over een sprookjesachtig labyrint dat diep in het bos verborgen lag. Het labyrint was beroemd om zijn prachtige bloemen en magische wezens. Iedereen in het dorp sprak erover, maar niemand durfde het aan te pakken. Ze zeiden dat het labyrint vol verrassingen zat, en dat je nooit wist wat je zou tegenkomen.
Amir voelde een sterke drang om het labyrint te verkennen. Hij wilde de kleuren voelen die hij nog nooit had gezien. Met zijn schilderspullen op zijn rug vertrok hij naar het bos.
De bomen waren hoog en dicht, en de lucht rook naar aarde en bladeren. Terwijl hij verder liep, hoorde hij het gefluit van vogels en het geritsel van dieren in de ondergroei. Amir voelde zich gelukkig, maar ook een beetje bang. Wat als hij verdwaalde? Wat als hij nooit meer terugkwam?
Na een tijdje kwam Amir bij de ingang van het labyrint. De poort was gemaakt van takken en bloemen die samen een prachtig patroon vormden. Hij legde zijn hand op de poort en voelde de zachte bloemblaadjes onder zijn vingers.
“Hier ga ik,” fluisterde hij tegen zichzelf.
Zodra hij binnenstapte, merkte Amir dat het labyrint veel groter was dan hij had gedacht. De paden leken eindeloos te kronkelen en draaien. Hij luisterde goed naar de geluiden om hem heen: het zachte ruisen van bladeren, het gekwetter van vogels, en soms zelfs gelach dat leek te komen uit de lucht zelf.
Amir begon te lopen, voorzichtig maar vastberaden. Hij voelde met zijn handen langs de muren van takken en bladeren terwijl hij verder ging. Soms kwam hij bij splitsingen waar meerdere paden elkaar kruisten. Dan stopte hij even om na te denken welke kant hij op moest gaan.
Na enige tijd kwam Amir bij een open plek in het labyrint waar grote bloemen bloeiden in alle kleuren die je je maar kon voorstellen: rood, geel, blauw en paars. De geur was zo sterk dat Amir er even dizzy van werd.
Terwijl hij daar stond te genieten van de geur, hoorde hij plotseling iemand snikken. Het klonk verdrietig en alleen. Amir volgde het geluid met zijn oren totdat hij bij een kleine boom kwam waaronder een meisje zat te huilen.
“Wat is er aan de hand?” vroeg Amir voorzichtig.
Het meisje keek op met grote ogen vol tranen. “Ik ben verdwaald,” zei ze snikkend. “Ik kan mijn weg niet meer terugvinden.”
Amir knielde naast haar neer en stelde zich voor: “Ik ben Amir.”
“Ik ben Layla,” zei ze zachtjes.
Layla vertelde hem dat ze ook naar het labyrint was gekomen omdat ze nieuwsgierig was naar al die mooie verhalen over bloemen en magie. Maar nu was ze bang omdat ze niet meer wist hoe ze terug moest komen.
“Misschien kunnen we samen verder gaan,” stelde Amir voor.
Layla knikte langzaam terwijl ze haar tranen afveegde met haar handpalm.
Ze besloten samen verder te gaan door het labyrint. Terwijl ze liepen, vertelde Layla over haar leven thuis in Marokko; over de kleurrijke markten vol geuren en smaken die zo anders waren dan hier in dit bos.
Amir luisterde aandachtig terwijl Layla sprak over haar favoriete gerechten zoals tajine met groenten en couscous met rozijnen. Het maakte hem hongerig, maar ook blij om iets nieuws te leren over haar wereld.
Ze liepen verder door smalle paden vol bloemen die hun geur verspreidden als zij langs kwamen; elke stap bracht nieuwe geluiden met zich mee: flonkerende insecten die rondvlogen of kleine dieren die zich verscholen tussen de takken.
Na enige tijd kwamen ze bij weer een splitsing in het pad; dit keer waren er drie richtingen om uit te kiezen: links klonk er water, recht leek stilletjes te wachten op hun komst, terwijl recht vooruit gelach weerklonk als muziek in hun oren.
“Wat zullen we doen?” vroeg Layla onzeker.
Amir dacht na; “Laten we eerst naar rechts gaan,” zei hij uiteindelijk zonder echt zeker te weten waarom deze keuze beter zou zijn dan andere opties.
Ze volgden dit pad totdat ze bij een klein meertje kwamen waar water helder glinsterde onder de zonnestralen die door de bomen vielen zoals gouden stralen licht op hun gezichten viel.
Aan de rand van het water zagen ze iets glinsteren; nieuwsgierig gingen ze dichterbij om uit te vinden wat het was: Een prachtige spiegel!
Layla keek erin; “Kijk! We zien onszelf!” riep ze enthousiast uit terwijl haar verdrietige gemoedstoestand langzaam verdween door deze ontdekking!
Amir glimlachte ook toen hij zichzelf zag; maar plotseling merkte Layla iets anders op: “Kijk! Achter ons!” Ze draaide zich snel om!
Daar stonden enkele magische wezens met sprankelende vleugels! Ze leken wel elfjes! De elfjes lachten vrolijk terwijl zij hen begroetten: “Welkom! Jullie hebben ons gevonden!”
De elfjes vertelden hen dat zij hen hadden gevolgd sinds hun binnenkomst in het labyrint omdat zij zo dapper waren geweest om elkaar te helpen ondanks hun angsten!
“Jullie mogen nu kiezen,” zei één elfje met glanzende ogen; “Jullie kunnen hier blijven spelen of jullie kunnen teruggaan naar huis.”
Layla keek naar Amir; “Wat denk jij?”
Amir dacht even na voordat hij antwoord gaf: “Ik denk dat we terug moeten gaan.”
Layla knikte instemmend; hoewel dit avontuur geweldig was geweest wilde zij ook weer terug naar huis waar haar familie op haar wachtte!
De elfjes glimlachten breed toen zij hen hielpen om veilig terug naar buiten te komen via dezelfde poort waardoor zij eerder binnen waren gegaan!
Toen zij eindelijk buiten stonden keken zij elkaar aan vol vreugde; beiden wisten nu dat zelfs als dingen moeilijk leken er altijd hoop is zolang je durft doorzetten!
En zo keerden Amir & Layla terug naar hun dorpen vol verhalen over hun avontuur in dit sprookjesachtige labyrint…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes