Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Lily en haar vriendjes in het toverbos**
Lily was een meisje van twaalf jaar. Ze had lang, golvend haar en een brede glimlach. Ze woonde aan de rand van een klein dorpje, omringd door hoge bomen en groene velden. Haar grootste passie was avontuur. Ze hield van klimmen, rennen en alles wat met extreme sporten te maken had. Samen met haar vriendjes ging ze vaak op ontdekkingstocht.
Op een zonnige zaterdag besloten Lily en haar vrienden, Sam en Mei, het toverbos te verkennen. Het toverbos was een plek vol geheimen en verhalen. De ouderen in het dorp vertelden vaak over de magische wezens die daar zouden wonen. Maar niemand had ooit bewijs gezien.
“Zullen we gaan?” vroeg Lily enthousiast terwijl ze haar rugzak vulde met snacks en water.
“Ja! Ik ben er klaar voor!” zei Sam, die altijd in was voor avontuur. Hij was atletisch gebouwd en kon goed rennen.
Mei knikte ook. Ze had Vietnamese roots en vertelde vaak verhalen over de legendes uit haar cultuur. “Misschien vinden we wel iets bijzonders,” zei ze met glinsterende ogen.
De drie vrienden liepen naar het bos. De bomen stonden dicht op elkaar, hun takken reikten naar de lucht als handen die om hulp vroegen. Het zonlicht viel door de bladeren en maakte mooie patronen op de grond.
“Wat als we verdwalen?” vroeg Sam terwijl hij om zich heen keek.
“Weet je nog dat we eerder verdwaald zijn? We vonden toen die oude schuilplaats,” zei Lily met een grijns.
“Ja! En dat was leuk!” antwoordde Mei enthousiast.
Ze liepen verder het bos in, hun stemmen weerklonken tussen de bomen. Na een tijdje kwamen ze bij een open plek waar het gras groen en zacht was. In het midden stond een grote steen bedekt met mos.
“Wat is dat?” vroeg Mei terwijl ze naar de steen wees.
Lily liep dichterbij en raakte de steen aan. “Het voelt koud aan,” zei ze verbaasd.
Plotseling begon de steen te trillen! De vrienden sprongen achteruit, hun harten klopten snel van schrik.
“Wat gebeurt er?” vroeg Sam nerveus.
De steen splitste open als een boek dat wordt geopend. Binnenin zat iets glinsterends: een kleine sleutel!
“Een sleutel? Wat zou die openen?” vroeg Mei nieuwsgierig.
Lily pakte de sleutel op en bekeek hem goed. “Misschien is er ergens in dit bos een deur of iets anders dat we kunnen openen.”
Ze besloten verder te zoeken naar wat deze sleutel zou kunnen openen. Terwijl ze door het bos liepen, zagen ze allerlei vreemde dingen: kleurrijke bloemen die niet leken te bloeien zoals gewone bloemen, bomen die leken te fluisteren als je er dichtbij kwam, en zelfs kleine lichtjes die om hen heen dansten.
Na een tijdje kwamen ze bij een oude boom met een grote deur erin. De deur was bedekt met takken en bladeren, maar leek perfect in de boom te passen.
“Dit moet het zijn!” riep Lily opgewonden terwijl ze naar de deur wees.
Sam keek zenuwachtig naar de deur. “Denk je echt dat we dit moeten doen?”
“We hebben niets te verliezen,” zei Mei vastberaden terwijl ze naar Lily keek.
Lily stak de sleutel in het slot van de deur en draaide hem om. Met een klik ging de deur langzaam open, kreunend als of hij al jaren niet meer was geopend.
Achter de deur lag een donkere gang vol glinsterende stenen aan de muren. De lucht rook zoetig, alsof er snoepjes hingen te wachten om gegeten te worden.
“Dit is spannend!” fluisterde Mei terwijl ze voorzichtig naar binnen stapte.
De vrienden volgden haar voorzichtig door de gang totdat ze bij een grote ruimte kwamen vol lichtjes die flonkerden als sterren aan de hemel. In het midden stond een enorme tafel vol lekkernijen: fruit, snoepjes en zelfs kleine taartjes!
“Wauw! Kijk eens!” zei Sam terwijl hij zijn ogen niet kon geloven.
Ze renden naar tafel toe en begonnen alles te bekijken. Maar toen hoorden ze plotseling stemmen achter hen!
“Wie zijn jullie?” klonk er vanuit de schaduw van de muur.
De vrienden draaiden zich om en zagen drie kleine wezens staan: elfachtige figuren met grote ogen en puntige oren. Ze leken niet boos maar waren wel nieuwsgierig naar deze nieuwe bezoekers in hun wereld.
“We zijn gewoon op avontuur,” zei Lily snel terwijl ze zich voorstelde aan hen: “Ik ben Lily, dit is Sam en dit is Mei.”
De elfachtige wezens keken elkaar aan voordat één van hen sprak: “Wij zijn hier al heel lang! Jullie hebben onze geheime plek gevonden.”
Sam voelde zich ongemakkelijk maar ook opgewonden tegelijk: “Wat doen jullie hier?”
“We zorgen voor deze plek,” antwoordde één van hen met sprankelende ogen. “En jullie hebben ons geholpen door onze sleutel terug te brengen.”
Verbaasd keken Lily, Sam en Mei elkaar aan; hadden zij iets gedaan zonder het zelf te weten?
“Jullie mogen blijven zolang jullie willen,” zei één van hen vriendelijk terwijl hij gebaarde naar alle lekkernijen op tafel.
De vrienden keken elkaar aan; dit avontuur werd nog beter dan zij ooit hadden gedacht! Ze gingen zitten aan tafel en genoten van al het lekkers dat voor hen lag terwijl zij luisterden naar verhalen over het toverbos van hun nieuwe vrienden.
Uren gingen voorbij voordat ze beseften hoe laat het al was geworden; het begon donkerder te worden buiten het bos.
“We moeten terug,” zei Mei met spijt in haar stem.
Maar voordat zij konden vertrekken gaven de elfachtige wezens hen elk iets mee: kleine amuletten die zouden helpen herinneren aan deze bijzondere dag.
Met volle buiken maar ook vol verhalen keerden Lily, Sam en Mei terug door dezelfde gang waar zij gekomen waren.
Toen zij weer buiten stonden bij de grote boom voelden zij zich anders; alsof zij iets bijzonders hadden meegemaakt dat niemand anders kende.
Terug in hun dorp zouden zij nooit vergeten wat er gebeurd was in het toverbos – hun geheim avontuur samen zou altijd speciaal blijven.
En zo eindigde hun dag vol spanning – maar wie weet wat voor avonturen morgen zou brengen?
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes