Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Ruben and the Enchanted Forest Adventure**
Ruben was een jongen van twaalf jaar. Hij woonde in een drukke stad, omringd door hoge gebouwen en drukke straten. Ruben was gemiddeld gebouwd, met een slank figuur en een paar krullend bruin haar. Hij had een passie voor muziek en speelde piano als een professional. Maar er was iets dat hem vaak dwarszat: chronische pijn. Soms voelde het alsof zijn lichaam hem in de steek liet, vooral na lange dagen op school of na het spelen van zijn favoriete muziekstukken.
Op een dag, na school, besloot Ruben om naar het park te gaan. Het park was niet groot, maar het had wel enkele bomen en een klein meer. Terwijl hij daar zat op een bankje, voelde hij de pijn in zijn rug weer opkomen. Hij zuchtte en keek naar de lucht. De wolken leken te dansen in de wind.
Plotseling zag hij iets glinsteren tussen de bomen aan de rand van het park. Het was een licht dat hem nieuwsgierig maakte. Ruben stond op en liep voorzichtig richting het licht. Terwijl hij dichterbij kwam, merkte hij dat het geen gewoon licht was; het leek wel magisch.
Toen hij door de bomen liep, bevond hij zich plotseling in een andere wereld. Het leek wel een betoverd bos! De lucht was fris en vol met de geur van bloemen die hij nog nooit eerder had geroken. De kleuren waren levendig en alles leek te stralen.
Ruben voelde zich verward maar ook opgewonden. Wat was dit voor plek? Hij besloot verder te lopen en ontdekte al snel dat er veel vreemde wezens rondliepen: kleine elfjes die flonkerden als sterren, dieren die spraken en bomen die leken te ademen.
"Welkom, Ruben!" zei een kleine elf met glinsterende vleugels. "Wij hebben op je gewacht!"
"Op mij gewacht?" vroeg Ruben verbaasd.
"Ja," zei de elf met een glimlach. "Je hebt iets bijzonders in je hart, iets wat ons kan helpen."
Ruben begreep er niets van, maar zijn nieuwsgierigheid nam het overhandig. "Wat kan ik doen?"
De elf vertelde hem over hun probleem: er was een donkere schaduw die over het bos hing. Deze schaduw maakte alles somber en droevig. De kleuren vervaagden en de magie verdween langzaam uit hun wereld.
"We hebben iemand nodig die eerlijk is," zei de elf ernstig. "Iemand die ons kan helpen om deze schaduw te verdrijven."
Ruben voelde zich vereerd maar ook nerveus. Hoe kon hij hen helpen? Hij had geen speciale krachten of magie zoals zij.
"Wat moet ik doen?" vroeg hij uiteindelijk.
"Je moet naar de oude wijze uil gaan," zei de elf. "Hij weet wat we moeten doen."
Ruben knikte en begon aan zijn reis door het betoverde bos. Hij volgde kronkelige paden vol kleurrijke bloemen en zingende vogels totdat hij bij een grote boom kwam waar de wijze uil woonde.
De uil zat op een tak en keek Ruben met grote ogen aan. "Ah, Ruben," zei hij met een diepe stem, "ik heb je al verwacht."
"Hoe weet u mijn naam?" vroeg Ruben verwonderd.
"Ik ken veel dingen," antwoordde de uil wijs. "Je moet weten dat eerlijkheid krachtiger is dan magie."
Ruben knikte maar begreep niet helemaal wat dat betekende.
"Om de schaduw te verslaan," vervolgde de uil, "moet je naar het hart van het bos gaan en daar je grootste angst onder ogen zien."
Ruben slikte hard toen hij dit hoorde. Zijn grootste angst? Dat was moeilijk om over na te denken! Maar diep van binnen wist hij dat dit misschien zijn kans was om niet alleen het bos te redden maar ook zichzelf.
Met nieuwe moed ging Ruben verder naar het hart van het bos. De bomen werden dichter bij elkaar en de lucht voelde zwaarder aan terwijl hij verder liep.
Uiteindelijk bereikte hij een open plek waar alles donkerder leek dan ooit tevoren. In het midden stond een enorme schaduwfiguur die hem aanstaarde met gloeiende ogen.
"Wie ben jij?" vroeg Ruben met trillende stem.
"Iedereen heeft angst voor mij," zei de schaduw met een diepe stem die als donder klonk. "Ik ben jouw pijn."
Ruben voelde zijn hart sneller kloppen terwijl herinneringen aan zijn chronische pijn omhoog kwamen: momenten waarop hij zich zwak voelde of niet kon spelen zoals hij wilde.
"Waarom ben je hier?" vroeg Ruben dapperder dan hij zich voelde.
"Ik ben hier omdat jij me niet wilt accepteren," antwoordde de schaduw somberder dan ooit tevoren.
Ruben dacht na over wat deze woorden betekenden. Misschien had hij altijd geprobeerd om zijn pijn te negeren of weg te stoppen? Maar nu besefte hij dat deze pijn deel uitmaakte van wie hij was.
"Iedereen heeft pijn," zei Ruben langzaam maar vastberaden. "En ik ook! Maar ik laat me er niet door tegenhouden!"
De schaduw leek even stil te staan voordat deze begon te vervagen in het licht van Rubens woorden.
Met elke stap die Ruben zette richting de schaduw, voelde hij zichzelf sterker worden; sterker dan ooit tevoren! De schaduw verdween langzaam totdat er niets meer overbleef dan helder licht dat straalde door het bos heen.
Het betoverde bos begon weer tot leven te komen; kleuren werden helderder en geluiden vrolijker! De elfjes dansten rond hem heen terwijl ze juichten voor hun bevrijding!
“Je hebt ons gered!” riep één van hen blij terwijl ze rond hem cirkelden.
Ruben glimlachte breed terwijl vreugde door hem heen stroomde; niet alleen omdat hij hen had geholpen maar ook omdat hij eindelijk vrede had gesloten met zichzelf – inclusief zijn chronische pijn.
Toen Ruben terugkeerde naar huis via dezelfde weg als waarlangs hij gekomen was, wist hij dat deze ervaring altijd bij hem zou blijven – als herinnering aan moed, eerlijkheid en acceptatie in plaats van vriendschap of morele lessen; gewoon puur avontuur in een betoverd bos vol wonderen!
En zo eindigde zijn avontuur in het betoverde bos – maar voor Ruben begon er nu pas echt iets nieuws…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes