Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De verloren stad van de dino's**
In een drukke stad vol hoge gebouwen en flitsende lichten woonde een jongen genaamd David. David was gemiddeld gebouwd, met krullend bruin haar en grote, nieuwsgierige ogen. Hij had een talent voor verhalen vertellen, maar lezen was voor hem altijd moeilijk geweest. De letters dansten op de pagina’s en maakten het lezen tot een uitdaging. Dit maakte hem soms verdrietig, vooral omdat hij zo graag de avonturen wilde beleven die hij in zijn hoofd had.
David groeide op in een Joods gezin. Zijn ouders vertelden vaak verhalen over hun voorouders en de geschiedenis van hun cultuur. Deze verhalen fascineerden David. Hij luisterde aandachtig en stelde vragen, maar als het tijd was om zelf te lezen, voelde hij zich verloren.
Op een dag, terwijl hij door het park liep, zag hij iets glinsteren tussen de takken van een oude boom. Nieuwsgierig liep hij ernaartoe. Het bleek een oude kaart te zijn, bedekt met stof en bladeren. Toen hij het oppakte, voelde hij een rilling over zijn rug lopen. De kaart leek wel eeuwenoud en toonde een plek die niet op zijn stadsplattegrond stond: "De verloren stad van de dino's."
David kon zijn ogen niet geloven. Dino's? In deze moderne wereld? Het idee maakte hem enthousiast. Hij besloot dat hij deze stad moest vinden. Misschien waren er wel geheimen verborgen die alleen op deze kaart stonden.
Die avond ging David naar huis met de kaart in zijn hand. Hij vertelde zijn ouders over zijn ontdekking, maar zij geloofden hem niet helemaal. "Dino's bestaan niet meer," zei zijn vader lachend. "Dat is gewoon fantasie." Maar David wist beter; in zijn hoofd waren dino's heel echt.
De volgende dag besloot David om zelf op avontuur te gaan. Hij pakte wat eten en water in een rugzak en vertrok naar het park waar hij de kaart had gevonden. Terwijl hij door de straten liep, voelde hij zich steeds meer opgewonden. De stad om hem heen was druk en lawaaierig, maar in zijn hoofd hoorde hij alleen het gebrul van dino's.
Met behulp van de kaart vond David al snel een verborgen pad achter de bomen in het park. Het pad leidde naar een oude tunnel die ondergronds leek te gaan. De muren waren bedekt met mos en er groeide zelfs wat schimmel aan het plafond.
David nam een diepe ademhaling en stapte naar binnen. Het was donker en vochtig, maar met elke stap die hij zette, voelde hij dat er iets bijzonders aan kwam.
Na wat leek op uren lopen – hoewel het waarschijnlijk maar enkele minuten waren – kwam David uit in een enorme grot vol kleurrijke tekeningen op de muren. Tot zijn verbazing zag hij afbeeldingen van dino's! Ze waren groot en klein, sommige vlogen door de lucht terwijl anderen door bossen liepen.
David kon niet geloven wat hij zag! Dit moest wel de verloren stad van de dino's zijn! Terwijl hij verder keek, ontdekte hij ook andere dingen: oude gebruiksvoorwerpen die door mensen gemaakt leken te zijn – stenen werktuigen en potten met vreemde symbolen erop.
Maar toen begon David zich af te vragen: hoe kon dit allemaal hier zijn? Was dit echt of droomde hij? Terwijl deze gedachten door zijn hoofd spookten, hoorde hij plotseling geritsel achter zich.
David draaide zich snel om en zag iets bewegen in de schaduw van de grot. Zijn hart bonsde in zijn borstkas terwijl hij voorzichtig dichterbij ging kijken.
Tot zijn grote verbazing stond daar geen dino, maar een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd als hijzelf! Ze had lang zwart haar dat glansde in het zwakke licht van de grot.
"Wie ben jij?" vroeg ze nieuwsgierig.
"Ik ben David," antwoordde hij stotterend omdat ze zo onverwacht was verschenen. "Ik heb deze plek gevonden via deze kaart."
Het meisje glimlachte breed toen ze naar de kaart keek die nog steeds in Davids hand zat. "Ik ben Mira," zei ze enthousiast. "Ik kom hier vaak om te tekenen."
Mira legde uit dat ze ook dol was op verhalen vertellen, net als David, maar dat ze altijd haar eigen tekeningen maakte om haar verhalen tot leven te brengen.
Samen begonnen ze rond te kijken in de grot terwijl Mira haar schetsboek tevoorschijn haalde en begon te tekenen wat ze zagen: dino’s die speelden tussen bomen gemaakt van steen; mensen die samenleefden met deze reusachtige wezens; alles kwam tot leven onder haar potloodstreken.
David vertelde Mira over hoe moeilijk lezen voor hem was geweest en hoe dit avontuur hem had geholpen om weer hoop te krijgen op spannende verhalen zonder dat letters hem tegenhielden.
Mira knikte begrijpend terwijl ze verder tekende: “Soms is het beter om je eigen verhaal te maken dan alleen maar boeken te lezen.”
Ze brachten uren door samen in die mysterieuze grot vol geheimen uit het verleden totdat ze beseften dat het tijd was om terug naar huis te gaan voordat hun ouders zich zorgen zouden maken.
Voordat ze afscheid namen, gaf Mira David één van haar tekeningen mee – een prachtige afbeelding van hen beiden naast een grote dino met kleurrijke veren.
“Dit is ons avontuur,” zei ze glimlachend terwijl ze hem aanstak met haar enthousiasme.
David verliet de grot met nieuwe energie en inspiratie voor verhalen die nog moesten komen – niet alleen over dino’s of verloren steden, maar ook over vriendschappen die je onverwacht kunt maken als je openstaat voor nieuwe ervaringen.
En zo keerde David terug naar huis met meer dan alleen herinneringen aan dino’s; hij had nu ook iets tastbaars – Mira’s kunstwerk – dat hem eraan herinnerde dat zelfs als woorden soms moeilijk kunnen zijn, verhalen altijd kunnen worden verteld op manieren die verder gaan dan letters alleen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes