Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het raadsel van het oude kasteel**
Aan de oever van de rivier de Waal stond een oud kasteel, dat al generaties lang leegstond. De stenen muren waren bedekt met klimop en het torentje leek wel te willen verdwijnen in de wolken. Het kasteel was ooit een majestueus bouwwerk geweest, maar nu was het een schim van zijn vroegere glorie. De inwoners van het nabijgelegen stadje hadden hun eigen verhalen over het kasteel, maar niemand durfde er nog naar binnen te gaan.
Matthijs, een jongen van twaalf jaar met een passie voor schilderen, had altijd al een fascinatie gehad voor het kasteel. Hij bracht veel tijd door aan de oever van de rivier, waar hij zijn schetsboek vulde met tekeningen van het vervallen gebouw. Matthijs had autisme en vond rust in zijn creativiteit. Het schilderen hielp hem om zijn gedachten te ordenen en zijn emoties te uiten.
Op een dag besloot Matthijs dat hij het kasteel van dichtbij wilde zien. Hij had gehoord dat er misschien iets waardevols binnenin verborgen lag, iets dat ooit aan de oude bewoners toebehoorde. Met zijn schetsboek onder de arm en een potlood in zijn hand, maakte hij zich op voor zijn avontuur.
Terwijl hij naar het kasteel liep, voelde hij een mengeling van opwinding en nervositeit. De lucht was helder en de zon scheen fel op de stenen muren. Toen Matthijs bij de grote houten poort aankwam, merkte hij dat deze niet op slot zat. Met enige aarzeling duwde hij de deur open en stapte naar binnen.
De lucht in het kasteel was koud en vochtig. Matthijs keek om zich heen; overal lagen brokstukken en stof bedekte de vloer als een dunne laag sneeuw. Hij besloot eerst naar de grote hal te gaan, waar ooit feesten waren gehouden en waar nu alleen stilte heerste.
In de hal ontdekte Matthijs een groot schilderij dat aan de muur hing. Het stelde een vrouw voor in een prachtige jurk, omringd door bloemen en bomen die leken te bloeien in volle glorie. Matthijs voelde zich aangetrokken tot het schilderij; iets aan haar blik sprak hem aan.
Terwijl hij dichterbij kwam om details te bestuderen, viel zijn oog op iets bijzonders: onderaan het schilderij stond een kleine inscriptie die bijna onzichtbaar was door het stof. Matthijs veegde met zijn hand over de letters en las: "Zoek waar het licht valt."
Verward keek hij om zich heen. Wat kon dit betekenen? Hij besloot verder te zoeken in het kasteel, hopend meer aanwijzingen te vinden.
Matthijs verkende verschillende kamers: slaapkamers met verroeste bedden, een keuken vol gebroken potten en zelfs een bibliotheek vol met verouderde boeken die niemand meer las. Maar nergens vond hij iets wat hem verder hielp.
Uiteindelijk kwam hij bij een grote raamopening die uitkeek op de rivier. De zon scheen door het raam en creëerde prachtige patronen op de vloer van de kamer. Terwijl Matthijs daar stond, viel hem iets op: één van de vloerplanken leek anders dan de rest; deze plank was lichter gekleurd dan alle andere.
Met enige moeite tilde Matthijs deze plank omhoog en ontdekte daaronder een kleine houten doosje. Zijn hart klopte sneller terwijl hij voorzichtig het doosje openmaakte. Binnenin lag geen schat of juweel, maar wel enkele oude brieven en tekeningen gemaakt door iemand die ooit in dit kasteel had gewoond.
Matthijs nam plaats op de vloer en begon door de brieven te bladeren. Ze waren geschreven door Anouk, een meisje dat ook gepassioneerd was door kunst en schilderen zoals hijzelf. In haar brieven beschreef ze haar dromen om kunstenaar te worden en hoe ze vaak urenlang zat te tekenen bij datzelfde raam waar Matthijs nu zat.
De tekeningen waren prachtig; ze toonden scènes uit haar leven in het kasteel: feesten met vrienden, rustige momenten aan de rivier en zelfs zelfportretten waarin ze haar emoties vastlegde.
Matthijs voelde zich verbonden met Anouk; haar woorden raakten hem diep. Hij begreep nu wat "waar het licht valt" betekende: niet alleen letterlijk licht dat door het raam viel, maar ook figuurlijk licht – inspiratie die je kunt vinden als je je hart opent voor creativiteit.
Met nieuwe energie begon Matthijs zelf ook weer te tekenen; geïnspireerd door Anouk's werk creëerde hij beelden van wat er ooit geweest was in dit kasteel – levendige kleuren die contrasteerden met het verval om hem heen.
Uren gingen voorbij terwijl Matthijs daar zat met zijn schetsboek op schoot; vergeten was alle stress die soms zo overweldigend kon zijn voor hem als jongen met autisme. Hier vond hij rust in creativiteit – net zoals Anouk dat ooit deed.
Toen Matthijs uiteindelijk terugkeerde naar huis bij ondergang van de zon, voelde hij zich voldaan maar ook melancholisch over wat verloren was gegaan in dit oude kasteel vol herinneringen aan vervlogen tijden.
Het raadsel van het oude kasteel bleek niet zozeer verborgen schatten of geheimen te bevatten; eerder bood het ruimte voor reflectie over kunst, dromen en verbinding tussen verleden en heden – iets wat altijd zou blijven bestaan zolang er mensen waren die hun verhalen wilden delen via hun creaties.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes