Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De vergeten wereld achter de spiegel**
In een drukke stad, waar de gebouwen hoog reikten en de straten vol waren met mensen, woonde een jongen genaamd Lucas. Hij was slank en gespierd, met een scherpe blik die altijd op zoek was naar iets dat hij niet kon vinden. Lucas was een talentvolle schrijver, maar hij voelde zich vaak verveeld en verloren in de chaos om hem heen. Zijn gedachten waren als een storm die nooit tot rust kwam.
Elke dag na school liep hij naar huis door de smalle straatjes van zijn wijk. De geluiden van de stad omringden hem: het gekletter van fietsen, het geroezemoes van gesprekken en het geblaf van honden. Maar Lucas hoorde het niet echt. Hij was te druk met nadenken over zijn verhalen, over de personages die hij had bedacht en de werelden die hij wilde creëren.
Op een dag, terwijl hij door een klein steegje liep, viel zijn oog op een oude winkel. De etalage was bedekt met stof en er hing een geur van vergetelheid in de lucht. De naam boven de deur was vervaagd, maar Lucas voelde zich aangetrokken tot deze plek. Hij duwde de deur open en stapte naar binnen.
De winkel was donker en vol met vreemde voorwerpen: oude boeken, gebroken spiegels en kleurrijke stenen. In het midden stond een grote spiegel met een gouden lijst. Het glas leek te glinsteren, alsof er iets achter verborgen lag. Lucas kon zijn ogen er niet vanaf houden.
"Wat zoek je?" vroeg een oude man die achter de toonbank stond. Zijn gezicht was rimpelig en zijn ogen glinsterden als sterren.
"Ik weet het niet," antwoordde Lucas eerlijk. "Misschien iets bijzonders?"
De man glimlachte geheimzinnig. "Soms vind je wat je zoekt achter dingen die je niet verwacht."
Lucas knikte maar begreep niet wat de man bedoelde. Hij liep naar de spiegel toe en keek erin. Zijn reflectie keek terug, maar er was iets vreemds aan deze spiegel. Het leek alsof er beweging achter zijn afbeelding zat, alsof er een andere wereld wachtte om ontdekt te worden.
Die nacht kon Lucas niet slapen. De spiegel bleef in zijn gedachten spoken. Wat zou er gebeuren als hij erin zou stappen? Zou hij ontsnappen aan zijn verveelde leven? Zou hij eindelijk iets vinden dat hem gelukkig maakte?
De volgende dag besloot hij terug te gaan naar de winkel. Toen hij binnenkwam, zag hij dat de oude man al op hem wachtte.
"Je bent terug," zei hij met een glimlach.
"Ja," antwoordde Lucas nerveus. "Ik wil weten wat er achter die spiegel is."
De man knikte begrijpend en gebaarde naar de spiegel. "Soms moet je gewoon durven kijken."
Lucas nam een diepe ademhaling en stapte dichterbij de spiegel. Hij raakte het glas aan met zijn hand en voelde een vreemde energie door zich heen stromen. Plotseling trok het glas hem naar binnen.
Hij viel in duisternis en toen kwam alles weer in beeld: kleuren dansten om hem heen, geluiden vulden zijn oren zoals muziek uit verre landen – Braziliaanse ritmes die hem deden denken aan feesten onder palmbomen.
Toen Lucas weer op aarde kwam, bevond hij zich in een levendige stad vol leven en vreugde – heel anders dan waar hij vandaan kwam. Mensen dansten op straat, kinderen lachten en overal klonken vrolijke stemmen in verschillende talen.
Maar al snel merkte Lucas dat deze wereld ook angsten had – net als zijn eigen leven. Sommige mensen leken verdrietig of bang te zijn voor dingen die ze niet konden begrijpen of controleren.
Lucas besloot rond te lopen en meer over deze nieuwe wereld te leren. Hij ontmoette verschillende mensen: kunstenaars die hun dromen achterna joegen, schrijvers zoals hijzelf die hun verhalen vertelden aan iedereen die wilde luisteren.
Toch voelde Lucas soms ook angst opkomen – angst om weer terug te keren naar zijn oude leven waar alles zo voorspelbaar was geweest; angst om nooit meer terug te kunnen keren naar huis; angst voor wat deze nieuwe wereld werkelijk betekende.
Op een dag ontmoette hij Ana, een meisje dat net zo nieuwsgierig was als hijzelf. Ze had lange haren die als golven om haar schouders vielen en haar ogen straalden van enthousiasme wanneer ze sprak over haar dromen om schrijfster te worden.
"Waarom ben je hier?" vroeg Ana terwijl ze samen door de straten liepen.
"Ik weet het niet precies," antwoordde Lucas eerlijk terwijl ze langs kleurrijke kraampjes liepen vol exotische vruchten en handgemaakte sieraden.
Ana glimlachte begrijpend: "Soms moet je gewoon verdwalen om jezelf te vinden."
Ze spraken urenlang over hun angsten, dromen en verhalen totdat ze besloten samen iets moois te maken – hun eigen verhaal over deze vergeten wereld achter de spiegel.
Met elke pagina groeide hun band sterker; ze deelden hun gedachten zonder angst voor oordeel of afwijzing. Maar naarmate ze verder gingen schrijven, begon Lucas zich af te vragen hoe lang dit avontuur zou duren voordat ze weer moesten kiezen tussen deze nieuwe wereld of terugkeren naar hun oude levens vol verantwoordelijkheden.
Op een avond terwijl ze samen onder sterren zaten te schrijven, zei Ana plotseling: "Wat als we nooit meer teruggaan?"
Die woorden maakten iets los in Lucas' hart; tegelijkertijd voelde het goed én beangstigend aan – wat als dit echt hun nieuwe thuis werd?
Uiteindelijk beseften ze dat elke keuze gevolgen heeft; soms moet je gewoon verder gaan zonder precies te weten waarheen je gaat of wat je zult tegenkomen.
En zo bleven ze schrijven – over liefde, vriendschap en angsten – terwijl buiten het leven doorging in zowel hun oude wereld als deze nieuwe vergeten wereld achter de spiegel waarin zij nu leefden…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes