Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De zoektocht naar de gouden appel**
Het was een zonnige dag in de stad. De lucht was blauw en de vogels zongen vrolijk. Aan het begin van een steegje, tussen twee hoge gebouwen, zat een ondeugende kabouter. Zijn naam was Kiki. Kiki had een grote hoed op zijn hoofd en een lange baard die tot aan zijn buik kwam. Hij hield van avontuur en had altijd wel iets te doen.
Op deze dag had Kiki gehoord van een gouden appel. Deze appel zou heel bijzonder zijn. Hij zou niet alleen mooi zijn, maar ook heel lekker smaken. Kiki kon niet wachten om deze appel te vinden! Hij besloot dat hij op zoek zou gaan.
Kiki sprong op en riep: "Ik ga de gouden appel zoeken!" Hij keek om zich heen en zag Luca en Fleur, twee kinderen die aan het spelen waren in de steeg. Luca had een bal in zijn handen en Fleur lachte terwijl ze met haar pop speelde.
"Wat is er aan de hand, Kiki?" vroeg Luca nieuwsgierig.
"Ik ga de gouden appel zoeken!" zei Kiki enthousiast.
"Dat klinkt leuk! Mag ik mee?" vroeg Fleur met glinsterende ogen.
"Ja, kom maar!" zei Kiki vrolijk. "We moeten goed kijken waar we moeten zoeken."
De drie vrienden begonnen hun zoektocht aan het begin van het steegje. Ze keken onder elke steen en achter elke vuilnisbak. Maar er was geen gouden appel te vinden.
Na een tijdje zei Luca: "Misschien moeten we naar het park gaan? Daar zijn veel bomen!"
"Dat is een goed idee!" zei Fleur blij.
Ze renden naar het park, waar veel mensen waren. Kinderen speelden op het gras en volwassenen zaten op bankjes te praten. De zon scheen fel en alles voelde vrolijk aan.
In het park stonden grote bomen met groene bladeren. Kiki keek omhoog en riep: "Misschien hangt de gouden appel wel in één van deze bomen!"
Luca en Fleur keken ook omhoog, maar zagen alleen maar gewone appels hangen. "Die zijn niet goud," zei Fleur teleurgesteld.
Kiki dacht na en zei: "Laten we vragen of iemand hier de gouden appel heeft gezien."
Ze liepen naar een vrouw die op een bankje zat met een boek in haar handen. "Excuseer, mevrouw," begon Kiki, "heeft u misschien de gouden appel gezien?"
De vrouw keek op van haar boek en glimlachte. "Nee, ik heb geen gouden appel gezien, maar ik heb wel gehoord dat er iemand in de stad is die altijd bijzondere dingen vindt."
"Wie is dat?" vroeg Luca nieuwsgierig.
"Dat is Ahmed," antwoordde de vrouw. "Hij woont in dat huis daar." Ze wees naar een huis aan de andere kant van het park.
Kiki sprong opgewonden op en zei: "Laten we naar Ahmed gaan!"
Ze renden naar het huis van Ahmed. Toen ze aankwamen, klopten ze op de deur. Een vriendelijke man deed open met een grote glimlach.
"Hallo! Wat kan ik voor jullie doen?" vroeg Ahmed.
"We zoeken de gouden appel!" zei Fleur snel.
Ahmed lachte zachtjes en zei: "Ah, de gouden appel! Ik heb daar wel eens over gehoord. Maar ik weet niet waar hij is."
Kiki voelde zich even teleurgesteld, maar toen kreeg hij weer een idee. "Misschien kunnen we samen iets maken dat lijkt op de gouden appel?"
Ahmed knikte enthousiast. "Ja! Laten we creatief zijn!"
Ze gingen samen aan tafel zitten met papier, kleurpotloden en scharen. Ze maakten tekeningen van appels in verschillende kleuren: rood, groen én goud! Terwijl ze knutselden vertelde Ahmed over Marokkaanse gerechten die hij maakte voor zijn vrienden.
“Wist je dat je met appels ook lekkere dingen kunt maken?” vroeg hij terwijl hij knipte en plakte.
“Wat voor dingen?” vroeg Luca nieuwsgierig terwijl hij bezig was met zijn tekening.
“Je kunt bijvoorbeeld appeltaart maken of zelfs appelsalade!” antwoordde Ahmed vrolijk.
Fleur vond het leuk om te horen over al die lekkere dingen met appels. “Dat klinkt heerlijk!” riep ze uit terwijl ze haar mooiste goudkleurige appel tekende.
Na een tijdje hadden ze allemaal hun eigen versie van de gouden appel gemaakt. Ze keken trots naar hun kunstwerkjes!
“Dit is onze eigen gouden appel!” zei Kiki blij.
“Ja!” riepen Luca en Fleur tegelijk uitgelaten terug.
Ahmed glimlachte breed terwijl hij hun tekeningen bekeek. “Jullie hebben iets moois gemaakt!”
Na hun creatieve middag namen ze afscheid van Ahmed en liepen terug door het park richting het steegje waar alles begon.
“Het was leuk om samen te werken,” zei Fleur terwijl ze haar tekening vasthield als een schat.
“Ja,” voegde Luca toe, “en nu hebben we onze eigen gouden appels!”
Kiki knikte tevreden terwijl hij naar hun kunstwerken keek. “We hebben misschien geen echte gouden appel gevonden,” zei hij grijnzend, “maar dit is net zo speciaal!”
En zo eindigde hun zoektocht naar de gouden appel niet met wat ze zochten, maar met iets veel beters: plezier maken samen!
Met blije gezichten keerden ze terug naar hun spelletjes in het steegje, wetende dat avontuur soms gewoon om creativiteit gaat – zelfs zonder magie of geheimen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes