Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Maya en het geheim van de oude tempel**
In een stad vol oude gebouwen en mooie pleinen woonde een meisje genaamd Maya. Ze was een vrolijk kind met een grote liefde voor schilderen. Haar kamer was gevuld met kleuren, penseelstreken en doeken. Maya had een visuele beperking, maar dat weerhield haar niet om de wereld om haar heen te zien. Ze voelde de kleuren en kon ze in haar hoofd vormen.
Op een dag besloot Maya om naar de oude tempel te gaan. De tempel stond aan het einde van de straat, omringd door hoge muren en prachtige bomen. Het was een plek waar veel mensen kwamen, maar ook vaak voorbij liepen zonder echt te kijken. Maya vond het altijd leuk om daar te zijn. De stenen waren oud en vol verhalen.
Maya nam haar schilderspullen mee: een klein doekje, wat verf en haar favoriete penseel. Ze ging op zoek naar een mooi plekje bij de tempel om te schilderen. Toen ze aankwam, zag ze Thomas zitten op de trappen van de tempel. Thomas was gemiddeld gebouwd, met kort bruin haar en altijd een glimlach op zijn gezicht.
“Hallo, Maya!” riep hij vrolijk. “Wat ga je vandaag doen?”
“Hallo Thomas! Ik ga schilderen,” zei Maya enthousiast. “Wil je kijken?”
Thomas knikte en kwam dichterbij zitten. Hij vond het leuk om naar Maya’s schilderijen te kijken. Terwijl ze aan het schilderen was, vertelde ze hem over wat ze voelde als ze met kleuren werkte.
“Ik voel de warmte van de zon als ik geel gebruik,” zei ze terwijl ze voorzichtig met haar penseel over het doek streek.
“Dat klinkt mooi,” zei Thomas terwijl hij aandachtig keek.
Maya schilderde de tempel zoals zij die zag: niet alleen met kleuren, maar ook met gevoelens. De stenen waren grijs en hard, maar in haar hoofd waren ze warm en vol leven.
Na een tijdje vroeg Thomas: “Wat vind je zo speciaal aan deze plek?”
Maya dacht even na. “De tempel is oud,” zei ze langzaam. “Hij heeft veel gezien en gehoord.”
Thomas knikte begrijpend. Hij wist dat er veel geschiedenis in die stenen zat, zelfs al kon hij het niet altijd zien.
Terwijl Maya verder schilderde, merkte ze dat er iets anders was aan deze dag. Er waren minder mensen dan normaal bij de tempel. Het voelde stil aan, bijna verdrietig.
“Waarom zijn er zo weinig mensen?” vroeg Thomas zich af.
“Ik weet het niet,” antwoordde Maya terwijl ze naar de lege trappen keek. “Misschien zijn ze ergens anders.”
Thomas zuchtte zachtjes. “Ik vind het jammer dat mensen niet komen kijken naar deze mooie plek.”
Maya knikte instemmend terwijl ze verder schilderde. Ze voelde dat er iets mis was in de lucht; misschien waren mensen vergeten hoe mooi dingen konden zijn als je er echt naar keek.
Na een tijdje stopte Maya met schilderen en keek naar haar werk. Het doek toonde de tempel in al zijn glorie: grijze stenen met warme tinten van geel en oranje die leken te stralen onder de zon.
“Het is prachtig!” zei Thomas oprecht bewonderend.
“Dank je!” zei Maya blij terwijl ze trots naar haar schilderij keek.
Ze besloten samen even stil te zitten op de trappen van de tempel en gewoon te genieten van het moment. De zon scheen helder boven hen, maar toch voelde het alsof er iets ontbrak in hun omgeving.
“Ik hoop dat meer mensen deze plek weer gaan waarderen,” zei Thomas na een tijdje nadenken.
Maya glimlachte zachtjes terwijl ze naar hem keek. “Ja, ik ook.”
Ze spraken over hun dromen voor de toekomst; over hoe zij ooit grote kunstenaars wilden worden die iedereen konden inspireren met hun werk.
De tijd vloog voorbij totdat de zon begon onder te gaan achter de oude gebouwen van de stad. De lucht kleurde prachtig oranje en roze; kleuren die Maya graag wilde vastleggen op haar doekje.
“Maya,” begon Thomas voorzichtig, “denk je dat we ooit meer mensen kunnen laten zien hoe mooi dit allemaal is?”
Maya dacht even na voordat ze antwoord gaf: “Misschien moeten we gewoon blijven komen.”
Thomas knikte enthousiast: “Ja! En misschien kunnen we andere kinderen uitnodigen om mee te komen.”
Met nieuwe energie besloten ze dat dit nog maar het begin was van hun avontuur bij de oude tempel. Ze zouden blijven komen om te schilderen en anderen uit te nodigen om samen met hen te genieten van deze bijzondere plek vol geschiedenis.
En zo gebeurde het dat elke week Maya en Thomas terugkwamen naar de tempel; soms alleen, soms met anderen die nieuwsgierig waren geworden naar wat zij deden. Langzaam maar zeker begonnen meer kinderen zich bij hen aan te sluiten; allemaal geboeid door wat zij zagen in die oude stenen muren.
De oude tempel werd weer levendig door hun aanwezigheid; gelach vulde de lucht terwijl kinderen samen kwamen om te spelen en creatief bezig te zijn onder toezicht van hun twee vrienden die hen inspireerden met kleurige verhalen over wat zij zagen in hun verbeelding.
En zo groeide er iets moois uit iets eenvoudigs: geen geheim of magie nodig; alleen liefde voor kunst en elkaar maakte alles bijzonder bij ‘het geheim van de oude tempel’.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes