Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het raadsel van de verdwenen kleuren**
Op een zonnige middag zat Max op het terras van het café. Het was een gezellig plekje, met kleurrijke parasols en vrolijke bloemen in de bloembakken. Max had een grote liefde voor de natuur en alles wat daarmee te maken had. Hij was een slimme bioloog en hield ervan om dingen te observeren.
Naast hem zat Maud. Ze was klein en tenger, met lange, dromerige haren die in de wind dansten. Maud verzamelde oude munten. Ze had al veel bijzondere exemplaren, maar vandaag was ze verward. "Max," zei ze met een frons op haar gezicht, "ik heb iets vreemds gezien."
Max keek op van zijn notitieboekje. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij nieuwsgierig.
"De kleuren," zei Maud terwijl ze naar de bloemen wees. "Ze lijken minder fel dan normaal. Kijk maar! De rozen zijn niet zo rood en de zonnebloemen zijn niet zo geel."
Max leunde naar voren en bestudeerde de bloemen aandachtig. Hij merkte inderdaad dat de kleuren minder levendig waren dan gewoonlijk. "Dat is vreemd," zei hij nadenkend. "Misschien is er iets aan de hand met het weer of met de grond?"
Maud knikte, maar ze voelde zich nog steeds verward. "Ik heb ook gehoord dat er in het park iets raars is gebeurd," voegde ze toe. "De kleuren van de bomen zijn ook verdwenen."
Max dacht na over wat Maud zei. "Laten we naar het park gaan," stelde hij voor. "Misschien kunnen we het raadsel oplossen."
Ze stonden op en liepen samen naar het park dat niet ver weg was. Terwijl ze liepen, vertelde Maud over haar verzameling oude munten en hoe ze altijd op zoek was naar bijzondere exemplaren uit andere landen.
"Heb je ooit een Poolse munt gevonden?" vroeg Max terwijl hij naar een groep kinderen keek die aan het spelen waren.
"Ja!" riep Maud enthousiast. "Ik heb er één uit 1920! Het is zo mooi." Haar ogen glinsterden bij het idee van haar verzameling.
Toen ze bij het park aankwamen, viel Max meteen op dat alles er nog vreemder uitzag dan in het café. De bomen waren bijna grijs en de bloemen leken wel vervaagd door een grote borstel.
"Dit is echt raar," zei Max terwijl hij rondkeek. "We moeten verder kijken."
Ze liepen dieper het park in en kwamen bij een grote vijver waar altijd veel eenden zwommen. Maar ook hier waren de kleuren anders; zelfs het water leek minder blauw.
Maud hurkte bij de rand van de vijver en keek naar haar spiegelbeeld in het water. “Waarom verdwijnen alle kleuren?” vroeg ze zich af, meer tegen zichzelf dan tegen Max.
Max ging naast haar zitten en dacht na over wat ze konden doen om dit mysterie op te lossen. “Misschien moeten we vragen of iemand hier meer weet,” stelde hij voor.
Ze besloten om naar een oude man te gaan die vaak op een bankje zat te lezen onder een grote boom aan de rand van het park. De man heette meneer Jansen en hij kende alles over het park.
“Hallo meneer Jansen,” zei Max vriendelijk toen ze dichterbij kwamen.
“Ah, hallo kinderen!” antwoordde meneer Jansen met een glimlach.
“Wij hebben iets vreemds gezien,” begon Maud voorzichtig. “De kleuren in het park… Ze zijn verdwenen.”
Meneer Jansen keek hen verbaasd aan, maar knikte langzaam alsof hij al wist waarover ze spraken. “Ja, ik heb ook gemerkt dat alles minder fel is,” zei hij met een zucht.
“Wat denk je dat er aan de hand is?” vroeg Max nieuwsgierig.
Meneer Jansen leunde achterover en dacht even na voordat hij antwoordde: “Soms gebeurt er iets met de aarde of met ons milieu waardoor kleuren vervagen.”
Maud keek somber naar beneden terwijl ze speelde met haar munten in haar zakken. “Maar hoe kunnen we dit oplossen?” vroeg ze bijna smekend.
“Misschien moeten jullie meer leren over planten,” stelde meneer Jansen voor terwijl hij hen aankeek met zijn vriendelijke ogen. “Planten hebben zonlicht nodig om kleur te krijgen.”
Max knikte enthousiast; dit was precies wat hij wilde horen! “Dus als we zorgen voor meer zonlicht… misschien komen de kleuren terug?”
Meneer Jansen glimlachte weer: “Dat kan wel eens helpen.”
Met nieuwe moed gingen Max en Maud terug naar hun favoriete plek bij het café om hun plan te bespreken: meer zonlicht creëren voor de planten in het park!
Ze besloten om samen flyers te maken om mensen uit te nodigen om mee te helpen bij hun project: ‘Breng kleur terug!’ Ze zouden iedereen vragen om samen te komen op zaterdagmiddag om planten water te geven en zwerfvuil op te ruimen zodat er meer licht kon komen.
Die zaterdag kwamen veel mensen opdagen; kinderen, ouders, grootouders – iedereen hielp mee! Ze gaven water aan alle planten die dorst hadden en maakten alles schoon zodat er weer ruimte was voor zonlicht.
Na enkele weken zagen Max en Maud dat langzaam maar zeker de kleuren terugkwamen! De rozen werden weer rood, zonnebloemen straalden weer geel, en zelfs de bomen kregen hun groene bladeren terug!
Op een dag zaten Max en Maud weer op hetzelfde terras waar alles begon, kijkend naar al die prachtige kleuren om hen heen.
“Het lijkt wel magie,” zei Maud dromerig terwijl ze genoot van haar limonade.
“Ja,” antwoordde Max lachend, “maar soms is magie gewoon hard werken!”
En zo eindigde hun avontuur rond ‘het raadsel van de verdwenen kleuren’. Ze hadden geleerd dat als je samenwerkt, je veel kunt bereiken – zelfs als je klein bent of tenger zoals Maud!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes