Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Mysterie van de Verdwenen Kleur**
Ik ben een puppy. Mijn naam is Bliksem, en ik ben ondeugend. Ik hou van rennen, spelen en vooral van het snuffelen aan alles wat ik tegenkom. Vandaag is een bijzondere dag. Ik zit op het terras van een sfeervol café. De zon schijnt, en de lucht is blauw. Maar er is iets vreemds aan de hand. De kleuren om me heen lijken te vervagen.
Jente en Daphne zitten aan een tafel naast me. Jente heeft een grote glimlach, maar zijn ogen zijn verdrietig. Hij kijkt naar Daphne, die met haar handen gebaren maakt. Ze kan gebarentaal vloeiend spreken, en dat vind ik knap. Maar waarom kijkt ze zo somber? Ik besluit dichterbij te gaan zitten.
"Wat is er aan de hand?" blaf ik zachtjes.
Daphne kijkt naar mij en zegt: "Bliksem, kijk om je heen! De kleuren verdwijnen! Het groen van de bomen, het blauw van de lucht... alles wordt grijs!"
Ik kijk om me heen en zie dat ze gelijk heeft. De bloemen verliezen hun kleur, de tafels worden saai en zelfs de mensen lijken minder vrolijk. Dit maakt me empathisch; ik wil helpen!
"Wat kunnen we doen?" vraag ik met mijn grote puppyogen.
Jente zucht diep en zegt: "Ik weet het niet... misschien moeten we iemand vragen."
Daphne knikt en maakt weer gebaren met haar handen. Ze lijkt vastberaden te zijn. "Laten we naar de andere cafés gaan," zegt ze met een zachte stem.
Dus rennen we samen van café naar café in onze stad. We komen langs veel mensen die ook verdrietig kijken. Een oude man zonder kleur in zijn hoed, een meisje dat haar ijsje laat vallen omdat het zo somber is… Het doet pijn om te zien.
Bij elk café vragen we: "Waarom verdwijnen de kleuren?" Maar niemand weet het antwoord.
Na een tijdje komen we bij een klein café met een mooie tuin vol bloemen. Hier lijkt het nog kleurrijk te zijn! We besluiten even uit te rusten op een bankje onder een boom.
"Misschien ligt het aan ons," zegt Jente ineens.
Daphne kijkt hem vragend aan terwijl ze haar handen beweegt in gebaren die zeggen: "Hoe bedoel je?"
"Misschien moeten we vrolijker zijn," legt Jente uit. "Als wij blij zijn, dan worden de kleuren misschien weer helder."
Ik begin te blaffen van blijdschap! Dat klinkt als een goed idee! Dus besluiten we om samen iets leuks te doen.
We beginnen met rennen rond het bankje terwijl ik vrolijk blaf en Jente lacht hardop. Daphne maakt gekke dansbewegingen met haar handen en probeert ons aan te moedigen om mee te doen.
Langzaam maar zeker zie ik dat de kleuren weer beginnen terug te komen! Het groen wordt groener, het blauw wordt blauwer… zelfs mijn vacht lijkt weer helderder!
"Het werkt!" roept Jente enthousiast terwijl hij in de lucht springt.
Daphne steekt haar handen omhoog in vreugde en maakt gebaren die zeggen: "Ja! Laten we doorgaan!"
We besluiten om nog meer mensen blij te maken. We gaan naar andere cafés en laten iedereen zien hoe leuk het kan zijn om samen plezier te hebben. We vertellen grappen (ik blaf als ze lachen) en dansen op straat (ik draai rondjes).
Langzaam maar zeker zien we dat steeds meer mensen lachen en vrolijk worden. De kleuren komen terug in hun gezichten, hun kleren… zelfs in hun drankjes!
Na uren vol plezier zitten we weer op ons favoriete bankje onder de boom in het kleine café met de tuin vol bloemen.
"Het mysterie is opgelost!" zegt Jente blij.
Daphne knikt enthousiast terwijl ze gebaren maakt die zeggen: "Ja! Samen kunnen we alles veranderen!"
En zo was het mysterie van de verdwenen kleur opgelost door gewoon samen plezier te maken en elkaar blij te maken.
Terwijl de zon ondergaat, kijken we naar onze stad die nu weer vol leven is. De kleuren stralen als nooit tevoren! En ik? Ik ben gewoon Bliksem, de ondeugende puppy die dol is op avontuur… maar nu ook dol op vrienden maken!
En zo eindigt ons avontuur bij dit sfeervolle café buiten waar geen geheimen of magie waren, alleen maar vriendschap en kleurige momenten die ons allemaal gelukkig maakten!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes