Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Onzichtbare Vriendin**
Het was een zonnige dag aan de kust. De lucht was blauw en de zee glinsterde als een grote spiegel. Ik, Tessa, zat op het strand met mijn voeten in het zand. Het was een plek waar ik vaak kwam om te dansen, te dromen en te koken. Ja, koken! Dat was mijn grote passie. Ik deelde mijn recepten online met vrienden en volgers. Maar vandaag voelde ik me anders.
Ik had een vriend, Gideon. Hij was sterk en vastberaden. Soms kon hij ook boos zijn, vooral als dingen niet gingen zoals hij wilde. Gideon had een Joods-Polse achtergrond en vertelde vaak verhalen over zijn familie. Hij had ook een visuele beperking, wat betekende dat hij niet goed kon zien. Maar dat weerhield hem er niet van om alles uit het leven te halen.
Gideon kwam vaak naar het strand om met mij te spelen of om samen te koken. Maar vandaag was hij er niet. Ik miste hem al snel en besloot dat ik iets moest doen om me beter te voelen.
Terwijl ik daar zat, begon ik me iets voor te stellen: wat als ik een onzichtbare vriendin had? Iemand die altijd bij me was, zelfs als Gideon er niet was? Ik glimlachte bij die gedachte en noemde haar Lila.
Lila was perfect! Ze kon alles wat ik wilde doen: dansen in de zon, recepten bedenken en zelfs met mij praten over de dingen die me boos maakten of verdrietig maakten. Ik sloot mijn ogen en stelde me voor hoe ze eruitzag: lang haar dat wapperde in de wind en ogen die straalden van vreugde.
Ik begon te dansen op het strand, met Lila aan mijn zijde. We draaiden rondjes in het zand, sprongen over de golven en lachten samen. Het voelde zo echt! De zon verwarmde mijn huid terwijl ik me vrij voelde in deze nieuwe wereld van verbeelding.
Na een tijdje besloot ik dat het tijd was om iets lekkers te maken voor onszelf. Koken aan het strand leek me geweldig! Ik verzamelde wat spullen uit mijn tas: een klein kookstelletje, wat ingrediënten en natuurlijk mijn notitieboekje vol recepten.
“Wat zullen we maken?” vroeg ik aan Lila terwijl ik alles klaarlegde.
“Wat dacht je van pannenkoeken?” antwoordde ik mezelf met Lila’s stem in gedachten.
Pannenkoeken waren eenvoudig maar heerlijk! Ik mengde bloem, melk en eieren in een kom terwijl de geur van de zee ons omringde. Terwijl ik kookte, vertelde ik Lila over mijn dromen voor de toekomst: dansen op grote podia, recepten delen met mensen over de hele wereld en misschien zelfs een kookboek schrijven.
Maar toen dacht ik aan Gideon. Hij zou hier moeten zijn om dit moment met mij te delen. Soms maakte het me boos dat hij er niet altijd kon zijn door zijn beperking. Waarom moest hij zo hard vechten tegen dingen die anderen zo gemakkelijk leken?
“Waarom is het leven soms zo oneerlijk?” vroeg ik hardop aan Lila.
In mijn hoofd hoorde ik haar geruststellende stem: “Omdat we sterk moeten zijn, Tessa! Jij bent sterk! En Gideon is ook sterk op zijn eigen manier.”
Die woorden hielpen me even om mijn boosheid los te laten. Terwijl de pannenkoeken bakten, danste ik weer rondjes op het strand met Lila als mijn onzichtbare vriendin.
Na een tijdje waren de pannenkoeken klaar! Ze waren goudbruin en rookten heerlijk in de lucht. Ik plaatste ze op een bord en nam een hapje terwijl ik naar de zee keek.
“Dit is echt lekker!” zei ik tegen Lila terwijl we samen genoten van ons eten.
De zon begon onder te gaan en schilderde de lucht in prachtige kleuren: oranje, roze en paars. Het was magisch! Op dat moment voelde het alsof Lila echt naast me zat; we deelden dit speciale moment samen.
Toen besloot ik dat het tijd was om naar huis te gaan. Terwijl ik opstond om alles in te pakken, voelde ik iets warms binnenin mij groeien – dankbaarheid voor deze dag vol dansen, koken en dromen met mijn onzichtbare vriendin.
Terwijl ik terugliep langs het strand dacht ik aan Gideon en hoe belangrijk hij voor mij was. Ook al kon hij soms boos zijn of zich gefrustreerd voelen door zijn beperking; hij inspireerde me elke dag opnieuw om sterker te worden.
Thuis aangekomen schreef ik snel alles op over onze avonturen vandaag – over Lila, onze pannenkoeken en hoe belangrijk vriendschap is – zelfs als die vriendschap soms onzichtbaar lijkt.
En wie weet? Misschien zou Gideon morgen weer komen spelen op het strand; dan konden we samen koken én dansen onder de zon!
Met deze gedachte viel ik tevreden in slaap die avond, wetende dat elke dag nieuwe avonturen bracht – zowel met vrienden als met onzichtbare vriendinnen zoals Lila.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes