Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Wonderlijke Wereldrecord**
Lieve lezer,
Ik ben Ayla, een dromerige zeemeermin die in een vallei woont. Deze vallei is geen gewone vallei. Het ligt tussen hoge gebouwen en drukke straten. De mensen hier zijn altijd bezig, maar ik kijk graag naar hen vanuit mijn favoriete plekje aan de rand van het water. Vandaag wil ik je vertellen over iets wonderlijks dat ik heb meegemaakt.
Het begon op een zonnige dag. De lucht was blauw en de vogels zongen vrolijk. Ik zat op een steen, mijn voeten in het water, toen ik Elian zag. Elian was een jongen met een grote glimlach en een nog groter gevoel voor humor. Hij had één arm die iets anders was dan de andere. Maar dat maakte hem niet minder bijzonder. Sterker nog, hij gebruikte zijn unieke situatie om mensen aan het lachen te maken.
Elian was stand-up comedian en vertelde verhalen die iedereen aan het lachen maakten. Hij had een slanke, gespierde bouw en zijn energie was aanstekelijk. Op die dag besloot hij iets bijzonders te doen: hij wilde het wereldrecord voor de meeste grappen in één uur breken.
“Wat denk je, Ayla? Denk je dat ik het kan?” vroeg hij met twinkelende ogen.
“Waarom niet?” antwoordde ik met enthousiasme. “Je hebt al zoveel mensen laten lachen!”
Elian begon zich voor te bereiden voor zijn grote optreden. Hij maakte een lijst van grappen en oefende ze hardop terwijl hij rondliep in de vallei. Mensen stopten om naar hem te luisteren en lachten om zijn verhalen over alledaagse dingen: de bus die altijd te laat kwam, de kat van de buurman die nooit stilzat, en zelfs over zijn eigen arm.
De dag van het wereldrecord kwam dichterbij en Elian had veel publiek verzameld. Iedereen in de vallei wilde hem steunen bij deze bijzondere poging. De sfeer was vrolijk en iedereen had zin om te lachen.
“Welkom allemaal!” riep Elian terwijl hij op een klein podium stond dat we hadden gemaakt van kartonnen dozen. “Vandaag ga ik proberen het wereldrecord voor de meeste grappen in één uur te breken! Zijn jullie er klaar voor?”
Het publiek juichte enthousiast en klapte in hun handen.
Elian begon met zijn eerste grap: “Waarom kunnen geheimagenten nooit goed schaken? Omdat ze altijd bang zijn voor de loper!” Het publiek barstte in lachen uit.
De tijd vloog voorbij terwijl Elian grappen na grappen vertelde. Hij maakte zelfs grapjes over zijn eigen handicap: “Soms vraag ik me af of mijn andere arm jaloers is op deze! Maar geen zorgen, we hebben genoeg liefde om ons beiden gelukkig te maken!”
Iedereen lachte zo hard dat ze bijna niet meer konden ademen. Elian voelde zich sterker worden met elke lach die hij hoorde.
Na twintig minuten had hij al meer dan vijftig grappen verteld! Het publiek was dolenthousiast en moedigde hem aan om door te gaan.
“Dit is makkelijker dan ik dacht!” zei Elian met een knipoog terwijl hij verder ging met vertellen over zijn avonturen in de stad, zoals het keer dat hij per ongeluk in een Italiaanse pizzeria belandde waar niemand Engels sprak.
“Ik vroeg om pizza met extra kaas,” vertelde hij, “maar kreeg alleen maar extra handen van de ober! Ik dacht dat ik naar een kookles was gegaan!”
De mensen gierden van het lachen terwijl Elian verder ging met zijn verhalen over Italiaanse gerechten die niet helemaal gingen zoals gepland.
Uiteindelijk naderde het uur snel zijn einde en Elian had nog maar enkele minuten over om het record te breken. Zijn gezicht straalde van enthousiasme terwijl hij zich voorbereidde op zijn laatste paar grappen.
“Wat zegt een slak als hij op de rug van een schildpad zit?” vroeg hij met glinsterende ogen. “Woehoe! Dit gaat snel!”
Het publiek barstte opnieuw in lachen uit terwijl Elian zich realiseerde dat dit misschien wel zijn beste optreden ooit was.
Toen de klok eindelijk twaalf sloeg, riep iemand uit het publiek: “Je hebt het gedaan! Je hebt meer dan honderd grappen verteld!”
Elian kon niet geloven wat er net gebeurd was! Hij had niet alleen gelachen; hij had ook mensen laten lachen! Het gevoel van vreugde overspoelde hem als golven uit de zee waarin ik vaak zwom.
Na afloop werd er gejuicht en geklapt voor Elian’s geweldige prestatie. Hij voelde zich trots en gelukkig, wetende dat humor mensen samenbrengt ongeacht hun verschillen.
En zo eindigde onze bijzondere dag in de vallei vol gelach en vreugde. Voor mij als dromerige zeemeermin was dit avontuur meer dan alleen maar grappig; het herinnerde me eraan hoe belangrijk humor is in ons leven.
Dus lieve lezer, onthoud dit verhaal als je ooit twijfelt of je iets kunt bereiken of anderen kunt laten lachen: soms is alles wat je nodig hebt gewoon jezelf te zijn – met of zonder magie!
Met vriendelijke groet,
Ayla
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes