Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Mila's Verhaal over Vriendschap met een Drakenkind**
In een land ver weg, waar de zon altijd scheen en de lucht blauw was, woonde een meisje genaamd Mila. Mila was een vrolijk meisje met slank figuur en lang golvend bruin haar. Ze droeg vaak kleurrijke kleren in bohemian stijl. Mila hield van yoga en deed elke ochtend oefeningen onder de hoge bomen in het park.
Op een dag, terwijl ze aan het oefenen was, zag ze iets bewegen tussen de takken. Het was een klein drakenkind! Het drakenkind had schubben die glinsterden in de zon. Het was groen met gouden stippen en had grote, nieuwsgierige ogen. Mila was verrast maar ook blij. Ze had nog nooit een drakenkind gezien.
"Hallo daar!" zei Mila met een glimlach. "Wat doe jij hier?"
Het drakenkind keek naar haar en zei: "Ik ben Olivier. Ik ben op zoek naar vrienden."
Mila voelde zich meteen zelfverzekerd. "Ik wil je vriend zijn!" riep ze enthousiast.
Olivier keek teleurgesteld. "Maar ik ben anders dan jij," zei hij zachtjes. "Jij bent een meisje en ik ben een drakenkind."
Mila schudde haar hoofd. "Dat maakt niet uit! Vriendschap is voor iedereen, of je nu mens of draak bent."
Olivier glimlachte weer, maar hij leek nog steeds onzeker. "Wat kunnen we samen doen?" vroeg hij.
Mila dacht even na en zei: "Laten we samen spelen! We kunnen verstoppertje spelen onder de bomen!"
Olivier vond het idee leuk en ze begonnen te spelen. Mila telde tot tien terwijl Olivier zich verstopt achter een grote boom. Het was zo leuk! Ze renden rond, lachten en hadden veel plezier.
Na het spelen gingen ze zitten op het gras onder de schaduw van de hoge bomen. Mila vertelde Olivier over haar leven in het dorpje verderop, waar ze elke dag naar school ging en met haar vriendinnen speelde.
"En jij?" vroeg Mila nieuwsgierig aan Olivier.
Olivier vertelde over zijn leven als drakenkind in de bergen ver weg. Hij vertelde dat hij soms alleen was omdat andere kinderen bang waren voor hem.
"Maar ik ben niet bang voor jou," zei Mila vastberaden.
Olivier keek haar aan met grote ogen vol vreugde. "Echt waar? Dat is geweldig!"
Ze spraken af om elke dag samen te komen onder de bomen om te spelen en verhalen te delen. De dagen gingen voorbij en hun vriendschap groeide sterker.
Op een dag besloot Mila om iets speciaals te doen voor Olivier. Ze maakte kleurrijke armbanden van touw en kralen die ze vond in het park. Toen ze Olivier ontmoette, gaf ze hem er één.
"Dit is voor jou," zei ze blij.
Olivier's ogen glinsterden van blijdschap toen hij de armband zag. "Dank je wel, Mila! Hij is prachtig!"
Ze droegen hun armbanden als teken van hun vriendschap en speelden verder onder de bomen.
Maar op een dag kwam er iets onverwachts. Terwijl ze aan het spelen waren, zagen ze andere kinderen uit het dorpje komen kijken naar Olivier. Ze leken bang en begonnen te fluisteren tegen elkaar.
Mila voelde zich teleurgesteld toen ze zag dat sommige kinderen niet vriendelijk waren tegen Olivier. Ze wilde dat iedereen kon zien hoe speciaal hij was.
"Olivier," zei ze zachtjes, "ik weet dat sommige kinderen bang zijn voor je, maar dat maakt jou niet minder bijzonder."
Olivier zuchtte diep en keek naar de grond. "Misschien willen ze gewoon niet met me spelen omdat ik anders ben."
Mila pakte zijn hand stevig vast en zei: "Jij bent uniek! En ik ben blij dat jij mijn vriend bent."
De andere kinderen keken nog steeds nieuwsgierig naar hen, maar Mila besloot om hen uit te nodigen om mee te doen met hun spelletjes.
"Kom op!" riep ze naar hen toe. "We hebben ruimte genoeg voor iedereen!"
De kinderen keken elkaar aan maar kwamen langzaam dichterbij. Ze zagen hoe leuk Mila en Olivier het hadden samen en besloten mee te doen aan het spelletje verstoppertje.
Langzaam maar zeker begonnen ook andere kinderen zich bij hen aan te sluiten, tot iedereen samen speelde onder de hoge bomen in het park.
De dagen gingen voorbij vol lachen, rennen en plezier maken met elkaar als vrienden – mensen én drakenkinderen samen!
En zo groeide er iets moois tussen hen allemaal: vriendschap zonder grenzen of beperkingen, gewoon omdat zij dat wilden!
Mila leerde dat echte vriendschap geen kleur of vorm heeft; het gaat erom wie je bent van binnen – net zoals zijzelf altijd had geweten!
En zo eindigde dit verhaal over Mila's vriendschap met Olivier, het drakenkind – twee vrienden die elkaar accepteerden zoals zij waren onder de schaduw van hoge bomen in hun eigen stukje geluk!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes