Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De tijdmachine van Max en Mia**
In een drukke stad, waar de lucht vaak grijs was van de smog, stond een oude vuurtoren. De vuurtoren was niet meer in gebruik, maar hij had nog steeds zijn charme. Max en Mia, twee vrienden die samen opgroeiden in deze stad, kwamen vaak naar de vuurtoren. Ze vonden het een bijzondere plek om te dromen en te denken.
Max was een dromerige jongen met een grote fantasie. Hij had altijd ideeën over wat er zou kunnen zijn, wat er zou kunnen gebeuren. Mia was anders. Ze was praktisch en nuchter, maar ze kon ook dromen als ze bij Max was. Samen waren ze een goed team.
Op een dag besloten ze dat ze iets bijzonders wilden maken. "Wat als we een tijdmachine bouwen?" vroeg Max enthousiast. "Dan kunnen we naar andere tijden gaan en zien hoe het leven daar is!" Mia lachte en zei: "Dat klinkt leuk, maar hoe gaan we dat doen?"
Ze gingen aan de slag met alles wat ze konden vinden in de vuurtoren. Ze verzamelden oude spullen: karton, touw, blikjes en zelfs een oude fiets die ze vonden in de schuur van de vuurtoren. Terwijl ze werkten aan hun tijdmachine, praatten ze over wat ze zouden willen zien.
"Ik wil naar de tijd van de dinosaurussen," zei Max met glinsterende ogen. "Stel je voor dat we daar rondlopen!" Mia dacht even na en zei: "Ik wil naar de toekomst kijken. Wat als mensen dan vliegen?"
Terwijl ze hun tijdmachine bouwden, kwam er iemand langs: Rafael. Hij was een dromerige schilder met middelmatig lange dreadlocks en bohemian kledingstijl. Hij kwam vaak naar de vuurtoren om inspiratie op te doen voor zijn schilderijen.
"Wat zijn jullie aan het doen?" vroeg Rafael nieuwsgierig terwijl hij zijn kwasten opruimde. Max vertelde hem over hun tijdmachine en hoe ze naar andere tijden wilden reizen. Rafael glimlachte en zei: "Dat klinkt geweldig! Maar waarom willen jullie dat eigenlijk?"
Mia keek naar Rafael en voelde iets in haar hart. Ze wist dat hij soms boos op de wereld kon zijn vanwege alles wat er gebeurde om hem heen. Hij sprak vaak over ongelijkheid en hoe moeilijk het leven kon zijn voor veel mensen, vooral voor Afro-Amerikanen zoals hijzelf.
"Ik wil gewoon weten hoe het leven beter kan worden," zei Mia eerlijk tegen Rafael. "Soms voel ik me zo moe van alles." Rafael knikte begrijpend; hij kende die vermoeidheid maar al te goed.
Max voegde toe: "En ik wil begrijpen waarom sommige mensen zo gelukkig zijn terwijl anderen lijden." Dit raakte Rafael diep; hij voelde zich gehoord door deze twee kinderen.
Rafael besloot hen te helpen met hun project. Hij bracht verf mee en samen maakten ze hun tijdmachine kleurrijker dan ooit tevoren. Terwijl ze werkten, vertelde Rafael verhalen over zijn leven als kunstenaar in de stad en hoe hij hoop vond in zijn schilderijen.
Na enkele uren hard werken stond hun tijdmachine eindelijk klaar: een grote doos vol kleuren met knoppen van blikjes erop geplakt.
"Zijn jullie klaar om te reizen?" vroeg Max enthousiast terwijl hij zich in de doos wurmde.
Mia volgde snel daarna, terwijl Rafael hen aanmoedigde vanuit de deuropening van de vuurtoren.
"Druk op die knop!" riep Max terwijl hij op een grote rode knop drukte die zij hadden gemaakt van een oud blikje.
Niets gebeurde... even leek het alsof hun droom niet uitkwam.
Maar toen begon het te regenen buiten; druppels vielen op het dak van de vuurtoren en maakten muziek die hen deed lachen.
"Misschien is dit onze reis," zei Mia terwijl ze naar buiten keek naar de regen die viel als kleine parels uit de lucht.
Rafael glimlachte breed; soms waren dromen niet wat je verwachtte, maar toch mooi op hun eigen manier.
Ze zaten samen in hun kleurrijke doos onder het geluid van regen terwijl buiten alles nat werd en grijs bleef. De wereld om hen heen leek even stil te staan; geen zorgen meer over chronische vermoeidheid of boosheid op wat er misging in het leven – alleen maar zij drieën samen bij hun tijdmachine onder de oude vuurtoren.
De regen stopte langzaam en er verscheen zelfs een zonnestraal door de wolken heen. Het licht viel prachtig op hun creatie – hun eigen kleine wereld vol kleur tussen alle grijsheid van buitenaf.
“Misschien is dit wel genoeg,” zei Rafael zachtjes terwijl hij naar hen keek met trots in zijn ogen.
Max knikte instemmend; soms hoefde je niet verder te kijken dan je neus lang was om geluk te vinden – zelfs al was dat geluk slechts tijdelijk onder een oude vuurtoren met vrienden die samen droomden over verre tijden en plaatsen waar niemand ooit echt naartoe ging.
En zo zaten zij daar nog even stilletjes bij elkaar – drie dromers onder één dak – wetende dat elke druppel regen ook weer nieuwe kleuren bracht aan hun wereld vol mogelijkheden.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes