Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Laatste Reis**
Op een mooie dag, met de zon hoog aan de hemel, zat Milan op de top van een heuvel. De lucht was blauw en er waren geen wolken te zien. Milan hield van deze plek. Het was stil en vredig. Hij kon urenlang naar de horizon kijken, waar de lucht en de aarde elkaar leken te raken.
Milan was een jongen van twaalf jaar. Hij had een grote nieuwsgierigheid en hield ervan om dingen te maken. Zijn handen waren vaak vuil van het knutselen met hout en metaal. Vandaag had hij iets bijzonders in gedachten. Hij wilde een vliegtuig maken.
Milan had al veel gelezen over vliegtuigen. Hij wist dat ze vleugels nodig hadden om te kunnen vliegen. Dus begon hij met het verzamelen van materialen. Hij vond oude planken in de schuur van zijn ouders en gebruikte wat touw dat hij in de garage had gevonden.
Terwijl hij werkte, kwam er een meisje aanlopen. Haar naam was O, en ze was ook twaalf jaar oud. O was altijd nieuwsgierig naar wat Milan deed, maar vandaag leek ze extra geïnteresseerd.
"Wat ben je aan het maken?" vroeg O terwijl ze dichterbij kwam.
"Een vliegtuig!" zei Milan trots. "Ik wil ermee vliegen."
O keek naar de planken en het touw. "Maar hoe ga je dat doen? Vliegtuigen hebben toch motoren?"
Milan knikte. "Ja, maar ik heb geen motor. Ik wil het gewoon proberen zonder motor."
O dacht even na en zei toen: "Dat klinkt spannend! Mag ik helpen?"
Milan glimlachte. "Natuurlijk! Hoe meer zielen, hoe meer vreugd."
Samen begonnen ze te werken aan het vliegtuigje. Ze zagenedden planken aan elkaar met touw en maakten vleugels die groot genoeg leken om te kunnen vliegen, althans in hun verbeelding.
Na een paar uur hard werken stond er iets dat leek op een vliegtuigje op de heuveltop. Het was niet perfect, maar voor Milan en O voelde het als een groot succes.
"Nu moeten we het testen," zei Milan enthousiast.
"Ja! Maar hoe?" vroeg O.
Milan dacht even na en zei toen: "We kunnen het vanaf deze heuvel laten vallen! Dan zien we of het kan vliegen."
O knikte goedkeurend, maar haar ogen glinsterden van spanning en misschien ook wel van angst.
Ze tilde het vliegtuigje op en samen liepen ze naar de rand van de heuveltop. De wind waaide zachtjes door hun haren terwijl ze naar beneden keken.
"Ben je klaar?" vroeg Milan met een brede glimlach.
"Ja!" riep O terug, hoewel haar stem iets minder zeker klonk dan voorheen.
Met één krachtige beweging duwden ze het vliegtuigje naar voren. Het gleed over de rand van de heuveltop en viel naar beneden...
Voor een moment leek het alsof het vliegtuigje zou vliegen! De vleugels vlogen omhoog door de lucht als vogels die zich voorbereiden om weg te stijgen. Maar al snel viel het weer naar beneden, recht in het gras onderaan de heuvel.
Milan rende snel naar beneden om te kijken wat er gebeurd was met hun creatie. O volgde hem op dezelfde enthousiaste manier als altijd.
Toen ze bij het vliegtuigje aankwamen, zagen ze dat er niets kapot was gegaan; alleen één vleugel lag scheef.
"Dat is niet zo erg," zei Milan terwijl hij lachte. "We kunnen het repareren!"
En zo gingen ze weer aan de slag om hun vliegtuigje beter te maken dan voorheen. Ze gebruikten meer touw om alles steviger vast te maken en zorgden ervoor dat beide vleugels gelijk waren.
Na nog eens twee uur hard werken stonden ze weer klaar voor hun tweede testvlucht.
Dit keer waren ze nog enthousiaster dan eerder! Ze tilde opnieuw hun creatie op en liepen weer naar de rand van de heuveltop.
"Dit keer gaat hij echt vliegen!" zei O vol vertrouwen.
Ze duwden opnieuw hun vliegtuigje over de rand...
En dit keer gebeurde er iets wonderlijks: Het vliegtuigje zweefde even door de lucht voordat het weer viel! Voor een paar seconden leken alle dromen uit te komen; Milan voelde zich vrij als een vogel!
Maar zoals altijd viel ook dit avontuur ten einde toen hun creatie weer op aarde terechtkwam – dit keer met een zachte plof in het gras.
Ze keken elkaar aan met grote ogen vol verwondering en blijdschap.
"We hebben gevlogen!" riep Milan uitgelaten terwijl hij zijn handen omhoog stak in vreugde.
O lachte mee, haar ogen straalden van blijdschap: "Ja! We hebben echt gevlogen!"
De zon begon langzaam onder te gaan achter de horizon terwijl zij daar stonden, trots op wat zij samen hadden gemaakt – zelfs al had hun vliegtuigje niet echt gevlogen zoals echte vliegtuigen deden.
Die avond gingen Milan en O moe maar gelukkig naar huis toe, wetende dat zij samen iets bijzonders hadden gedaan op die mooie heuveltop – hun laatste reis met hun zelfgemaakte vliegtuigje zou hen altijd bijblijven als een herinnering aan avontuur en creativiteit zonder grenzen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes