Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het meisje dat de zee kon horen**
In een groene vallei, omringd door hoge bergen, woonde een meisje genaamd Zara. Zara was een vrolijk en nieuwsgierig kind. Ze had lange, golvende haren die glansden in het zonlicht en ogen die zo blauw waren als de lucht op een heldere dag. Elke ochtend stond ze vroeg op om naar buiten te gaan. Ze hield van de frisse lucht en het gezang van de vogels.
Zara woonde in een klein huisje met haar ouders. Hun huisje stond aan de rand van de vallei, dicht bij een grote tuin vol bloemen en planten. De tuin werd verzorgd door een bezorgde tuinier genaamd Ruben. Ruben was een vriendelijke man met een grote hoed en altijd modderige handen. Hij kende elke plant in de tuin en zorgde ervoor dat alles groeide en bloeide.
Op een dag, terwijl Zara in de tuin speelde, hoorde ze iets bijzonders. Het was een zacht geruis dat leek op het geluid van golven die tegen de kust sloegen. Maar er was geen zee in de buurt. Zara keek om zich heen, maar ze zag alleen Ruben die druk bezig was met het snoeien van rozen.
“Ruben,” riep ze, “hoor je dat? Het klinkt alsof de zee dichtbij is!”
Ruben stopte met snoeien en luisterde aandachtig. “Ik hoor niets bijzonders, Zara,” zei hij vriendelijk. “Misschien is het gewoon de wind die door de bomen waait.”
Zara knikte, maar ze wist wat ze had gehoord. Het geluid bleef terugkomen, elke keer als ze buiten speelde of in de tuin hielp. Soms leek het zelfs sterker te worden, alsof het haar riep.
De dagen gingen voorbij en Zara besloot dat ze meer wilde weten over het geluid. Ze begon elke ochtend naar verschillende plekken in de vallei te lopen om te luisteren. Ze ging naar het grasveld waar de bloemen bloeiden, naar de rivier die door het landschap stroomde, en zelfs naar de rand van de bergen.
Maar overal waar ze ging, bleef het geluid hetzelfde: zacht en ver weg, als een geheim dat alleen zij kon horen.
Op een zonnige middag zat Zara op een grote steen aan de rand van het grasveld. Terwijl ze daar zat, dacht ze na over wat ze had gehoord. Misschien was er wel echt een zee ergens dichtbij? Misschien moest ze gewoon verder kijken.
Die avond vertelde Zara haar ouders over het geluid dat zij hoorde. Haar moeder glimlachte en zei: “Soms kunnen kinderen dingen horen die volwassenen niet kunnen begrijpen.” Haar vader knikte instemmend maar zei verder niets.
De volgende dag besloot Zara om Ruben om hulp te vragen. Hij kende immers alles over planten en dieren; misschien wist hij ook iets over haar mysterieuze geluid.
“Ruben,” begon Zara terwijl ze hem hielp met water geven aan de bloemen, “ik hoor steeds iets dat klinkt als golven van de zee.”
Ruben keek haar aan met zijn vriendelijke ogen. “Dat is interessant,” zei hij terwijl hij zijn handen afveegde aan zijn schort. “Misschien is er wel iets anders aan de hand.”
Zara voelde zich aangemoedigd door zijn woorden en vertelde hem alles over haar avonturen in de vallei en hoe zij had geluisterd naar het geluid.
“Laten we samen gaan kijken,” stelde Ruben voor na even nadenken.
De volgende ochtend vertrokken Zara en Ruben vroeg uit huis met hun rugzakken vol lekkernijen voor onderweg. Ze liepen door velden vol bloemen en langs bomen die hun takken lieten wapperen in de wind.
Na enige tijd kwamen ze bij een hoge heuvel aan het einde van het grasveld. Toen zij bovenop stonden, keken zij uit over heel veel groen: bomen, velden en zelfs wat dieren die speelden in het gras.
Zara sloot haar ogen en luisterde opnieuw goed naar het geluid dat zij zo vaak had gehoord. En ja hoor! Daar was het weer! Het klonk nu nog duidelijker dan ooit tevoren.
“Wat denk je?” vroeg Ruben terwijl hij naast haar stond.
“Ik weet niet precies wat ik hoor,” antwoordde Zara eerlijk, “maar ik weet zeker dat ik iets hoor.”
Ze besloten verder te lopen naar beneden richting een kleine rivier die door de vallei stroomde. Terwijl zij daar zaten op een steen bij waterkant, hoorde Zara opnieuw dat zachte geruis.
“Het komt dichterbij!” riep ze enthousiast uit.
Ruben lachte zachtjes om haar enthousiasme maar luisterde ook aandachtig mee naar wat er gebeurde rondom hen.
Na enige tijd merkte hij iets op: “Kijk daar!” zei hij terwijl hij wees naar enkele stenen verderop waar water tegenaan klotste als kleine golven bij ebbe of vloed.
Zara keek nieuwsgierig mee en zag hoe kleine stroompjes water zich vormden tussen stenen onderaan bij rivierbedding; dit veroorzaakte inderdaad geluiden zoals golven!
“Dus dit is wat ik hoor!” zei Zara blij terwijl zij sprongetjes maakte van vreugde.
Ruben glimlachte breed terwijl hij zag hoe gelukkig zij was met deze ontdekking; soms kon je dingen horen zonder dat je precies wist waar deze vandaan kwamen of hoe deze klonken!
Ze brachten nog uren door bij rivier totdat zon onderging achter bergen; toen keerden zij terug naar huis met verhalen vol vreugde over hun avontuur samen – zonder geheimen of magie – gewoon twee vrienden die samen ontdekten wat er rondom hen gebeurde!
Vanaf die dag ging Zara vaak terug naar dezelfde plek bij rivier om te luisteren naar ‘haar’ zee-geluid; soms nam zij Ruben mee zodat ook hij kon genieten van deze simpele momenten samen – zonder zorgen of mysteries – gewoon genieten van natuur zoals deze was!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes