Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De vriend die nooit terugkwam**
In een groene vallei, omringd door hoge bergen, woonde een jongen genaamd Ruben. Hij had een vriend, een meisje met golvend bruin haar en een lach die de zon leek te laten stralen. Haar naam was Zara. Ze waren onafscheidelijk sinds hun kindertijd. Samen speelden ze in de velden, renden achter vlinders aan en maakten plannen voor de toekomst.
Ruben was altijd optimistisch. Hij geloofde dat alles goed zou komen, zelfs als het leven soms moeilijk was. Zara daarentegen voelde vaak de druk van de wereld om haar heen. Ze had chronische pijnklachten die haar soms in de weg stonden. Maar ze gaf niet op. Ze vond troost in yoga en meditatie, wat haar hielp om te ontspannen en weer op te laden.
Op een dag, terwijl ze samen in het gras lagen en naar de wolken keken, zei Zara: "Ruben, ik wil iets doen dat we nog nooit gedaan hebben." Ruben keek nieuwsgierig naar haar. "Wat dan?" vroeg hij.
"Ik wil naar de andere kant van de vallei gaan," zei ze met glinsterende ogen. "Daar is een plek waar niemand ons kent."
Ruben vond het idee spannend en stemde toe. De volgende dag zouden ze gaan.
De volgende ochtend was het helder en zonnig. Ruben voelde zich energiek terwijl hij zijn rugzak vulde met lekkernijen voor onderweg. Zara kwam aanlopen in haar casual maar modieuze kledingstijl, klaar voor hun avontuur.
Ze liepen samen door het gras en genoten van elkaars gezelschap. De vogels zongen vrolijk boven hen terwijl ze verder de vallei in trokken. Maar naarmate ze verder kwamen, merkte Ruben dat Zara steeds stiller werd.
"Is er iets?" vroeg hij bezorgd.
Zara zuchtte diep en schudde haar hoofd. "Nee, ik ben gewoon moe," zei ze met een geforceerde glimlach.
Ruben wist dat er meer aan de hand was, maar hij besloot niets te zeggen. Ze bereikten uiteindelijk de rand van de vallei waar een kleine rivier stroomde. Het water glinsterde in het zonlicht en nodigde hen uit om te spelen.
Ze gooiden steentjes in het water en lachten om elkaars gekke sprongen. Maar na een tijdje voelde Ruben dat er iets mis was met Zara. Ze zat stil op een steen en keek naar het water met een sombere blik.
"Zara," begon hij voorzichtig, "je kunt me alles vertellen."
Zara draaide zich naar hem toe en zei: "Ik voel me soms zo gestrest, Ruben. Het lijkt alsof alles tegenzit." Haar stem trilde lichtjes.
Ruben knikte begrijpend. "Dat snap ik," zei hij zachtjes. "Maar je bent sterk! We kunnen dit samen doen."
Zara glimlachte weer, maar deze keer leek het oprecht te zijn. Ze spraken af om vaker samen yoga te doen en elkaar te steunen bij moeilijke momenten.
Maar na die dag gebeurde er iets vreemds: Zara kwam niet meer opdagen voor hun afspraken. Ruben wachtte elke dag op haar bij hun favoriete plek aan de rivier, maar ze verscheen niet meer.
Bezorgd besloot hij naar haar huis te gaan om te vragen wat er aan de hand was. Toen hij aankwam, zag hij dat er iets anders was aan haar huis; het leek stiller dan normaal.
De tuinier van hun buurt kwam net naar buiten toen Ruben aanklopte. Hij had grijze haren en vriendelijke ogen die vol zorgen zaten.
"Hallo jongen," zei hij vriendelijk maar met een bezorgde ondertoon. "Wat kan ik voor je doen?"
"Ik zoek Zara," antwoordde Ruben snel. "We zouden elkaar zien."
De tuinier zuchtte diep en schudde zijn hoofd langzaam. "Zara is ziek geweest," vertelde hij zachtjes terwijl hij zijn handen over zijn schort wreef.
Ruben voelde zijn hart zinken bij deze woorden. "Maar... komt ze terug?" vroeg hij hoopvol.
De tuinier keek hem aan met medelijden in zijn ogen. "Dat weten we niet zeker," zei hij eerlijk.
Die woorden maakten Ruben verdrietig en bang tegelijk; wat als Zara nooit meer terugkwam? Hij kon zich niet voorstellen hoe het leven zonder haar zou zijn.
De dagen werden weken en weken werden maanden zonder nieuws van Zara. Ruben probeerde optimistisch te blijven zoals altijd, maar elke keer als hij bij hun plek aan de rivier kwam, voelde het leeg zonder haar aanwezigheid.
Op een dag besloot Ruben dat hij iets moest doen om zijn vriendinnetje terug te halen of op zijn minst om ervoor te zorgen dat zij wist dat hij aan haar dacht.
Hij begon elke ochtend yoga-oefeningen te doen zoals zij hem had geleerd; zelfs al deed het pijn aan zijn spieren omdat hij niet gewend was aan deze oefeningen – elke beweging deed hem denken aan Zara’s lachende gezicht terwijl ze samen oefenden onder de zon.
Na enkele weken merkte Ruben dat yoga hem hielp kalm te blijven ondanks alles wat er gebeurd was; zelfs al miste hij Zara vreselijk veel – misschien kon dit hem helpen om sterker uit deze situatie te komen?
Op een dag zat Ruben weer bij de rivier toen plotseling iemand achter hem sprak: “Wat doe jij hier?”
Verbaasd draaide Ruben zich om en zag tot zijn grote vreugde daar stond Zara! Haar golvende bruine haren dansten in de wind terwijl ze glimlachte zoals vroeger – alsof er niets gebeurd was!
“Zara!” riep Ruben blij uit terwijl hij opstond om naar haar toe te rennen.
Ze knuffelden elkaar stevig; alle zorgen leken even weggevlogen.
“Ik heb je zo gemist!” zei Ruben met tranen van blijdschap in zijn ogen.
“Ik jou ook,” antwoordde Zara zachtjes terwijl ze zich terugtrok uit hun knuffel.
“Wat is er gebeurd?” vroeg Ruben nieuwsgierig.
“Ik heb tijd nodig gehad,” legde zij uit terwijl ze naast hem ging zitten op dezelfde steen waar zij eerder hadden gezeten.
“Het leven kan soms zwaar voelen,” vervolgde zij “maar ik heb geleerd hoe belangrijk vrienden kunnen zijn.”
Ruben knikte begrijpend; nu begreep ook hij hoe waardevol hun vriendschap werkelijk was.
Vanaf die dag waren ze weer samen zoals vroeger – sterker dan ooit tevoren!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes