Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Verborgen Wereld**
In een stad vol hoge gebouwen en drukke straten, waar de mensen haastig van de ene plek naar de andere renden, woonde een jongen genaamd Luca. Hij was een vrolijke jongen met een grote glimlach en altijd in voor avontuur. Zijn beste vriendin was Livia, een slanke meid met kort bruin haar. Ze droeg vaak casual kleding en had een talent voor koken dat iedereen in de buurt bewonderde.
Luca en Livia waren niet zomaar vrienden; ze deelden een geheim. Niet dat het een mysterie was of iets dat verborgen moest blijven. Nee, het was veel eenvoudiger dan dat. Ze hadden samen een plek ontdekt in het bos aan de rand van de stad. Het bos was niet groot, maar het voelde als een andere wereld. Een wereld waar je kon ontsnappen aan het drukke leven van de stad.
Op een zonnige zaterdag besloten Luca en Livia weer naar hun geheime plek te gaan. Ze pakten hun rugzakken vol met lekkernijen die Livia had gemaakt: koekjes, sandwiches en zelfs wat Marokkaanse hapjes die ze van haar moeder had geleerd te maken. “Je moet echt proeven,” zei Livia terwijl ze een klein doosje met heerlijke hapjes uit haar tas haalde.
“Dat klinkt geweldig!” zei Luca enthousiast. “Ik kan niet wachten!”
Ze fietsten naar het bos, hun gezichten vol blijdschap en opwinding. Toen ze bij de ingang van het bos kwamen, voelden ze meteen de rust die hen omhulde. De bomen stonden hoog en trots, hun bladeren fluisterden zachtjes in de wind.
“Dit is onze verborgen wereld,” zei Luca terwijl hij zijn armen wijd openstak.
“Ja! En hier is alles beter,” antwoordde Livia met een lach.
Ze liepen verder het bos in, waar de zonnestralen door de takken vielen als gouden stralen op de grond. Het pad kronkelde tussen de bomen door en leidde hen naar hun favoriete plek: een open plek met gras zo groen als smaragd.
“Dit is perfect!” riep Luca terwijl hij zich op het gras liet vallen.
Livia zette haar tas neer en begon alles uit te pakken. Terwijl ze bezig was met het klaarmaken van hun picknick, merkte Luca iets vreemds op aan de rand van hun open plek. Er stond iets wat leek op een oude raket! Het was niet groot, maar wel opvallend met zijn glanzende metalen oppervlak dat glinsterde in het zonlicht.
“Wat is dat?” vroeg Luca nieuwsgierig terwijl hij opstond om dichterbij te kijken.
“Ik weet het niet,” zei Livia terwijl ze ook opkeek van haar werkje. “Zou dat echt een raket zijn?”
Luca knikte enthousiast. “Misschien is er wel iemand uit de ruimte gekomen!”
Ze keken elkaar aan met grote ogen vol verwondering. Hun fantasie begon te werken: wat als er echt iemand uit de ruimte kwam? Wat als die persoon hen zou vertellen over andere werelden?
Met veel enthousiasme liepen ze naar de raket toe en ontdekten dat er geen deur of opening was om binnen te komen. Maar toen zag Livia iets glinsteren aan de zijkant van de raket.
“Kijk!” riep ze terwijl ze naar beneden bukte om beter te kijken.
Het bleek een klein raampje te zijn, net groot genoeg om doorheen te kijken. Ze keken allebei nieuwsgierig naar binnen en zagen… niets bijzonders! Gewoon wat oude spullen die er verwaarloosd uitzagen: wat lege blikjes, wat papier en zelfs enkele oude schoenen.
“Dat is teleurstellend,” zei Luca terwijl hij zijn schouders ophaalde.
“Ja,” antwoordde Livia nuchter, “maar misschien heeft deze raket ooit wel avonturen beleefd.”
Ze gingen weer terug naar hun picknickplek en begonnen te eten. Terwijl ze genoten van al het lekkers dat Livia had gemaakt, praatten ze over wat voor avonturen die raket misschien had meegemaakt voordat hij hier terechtkwam.
Na hun maaltijd besloten ze nog even rond te dwalen in het bos voordat ze teruggingen naar huis. Ze sprongen over boomstronken en renden langs kleine beekjes die door het bos stroomden.
Plotseling hoorde Livia iets raars – of beter gezegd, iets wat zij raars vond omdat haar gehoor soms niet helemaal meewerkte door haar lichte gehoorverlies.
“Hoor jij dat?” vroeg ze terwijl ze stilhielden.
“Hoor ik wat?” vroeg Luca verwonderd terug.
“Iets… misschien muziek?” zei Livia voorzichtig terwijl ze luisterde naar wat er om hen heen gebeurde.
Luca schudde zijn hoofd maar besloot mee te luisteren. En ja hoor! Er klonk inderdaad muziek – vrolijke tonen die door het bos zweefden!
“Dat klinkt leuk!” zei hij enthousiast terwijl hij verder liep richting waar hij dacht dat het geluid vandaan kwam.
Livia volgde hem snel, nieuwsgierig naar wie of wat daar speelde. Ze kwamen bij nog een open plek waar enkele kinderen aan het spelen waren met instrumenten: trommels, fluiten en zelfs tamboerijnen!
“Wat leuk!” riep Luca blij uit toen hij zag hoe iedereen samen muziek maakte zonder zich druk te maken over wie goed of slecht speelde – gewoon plezier hadden!
Livia lachte ook toen zij zich bij hen voegde; zij pakte zelfs één van de tamboerijnen op om mee te spelen! De kinderen verwelkomden hen meteen in hun vrolijke gezelschap en al snel zaten Luca en Livia middenin deze nieuwe verborgen wereld vol muziek en gelach.
Uren later verlieten Luca en Livia eindelijk het bos na veel plezier gehad te hebben met nieuwe vrienden én na heel veel koekjes gegeten te hebben!
Terwijl ze terugfietsten naar huis keken ze elkaar aan met blije gezichten vol herinneringen aan deze bijzondere dag in hun verborgen wereld – waar alles mogelijk leek zonder geheimen of magie; gewoon puur geluk onder de bomen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes