Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De schat in de zandduinen**
Er was eens een jongen genaamd Tijs. Tijs woonde aan de kust, waar de zee altijd rimpelde en de lucht vol zout was. Hij had een grote liefde voor avontuur, maar hij was ook vaak gestrest. De wereld om hem heen kon soms overweldigend zijn. Tijs had autisme, wat betekende dat hij dingen soms anders zag dan anderen. Maar dat maakte hem niet minder bijzonder.
Tijs had een beste vriendin, Elin. Elin was een meisje met lang, steil kastanjebruin haar dat altijd in een vlecht zat. Ze droeg vaak vintage kleding die haar uniek maakte. Elin was volslank en had een hart van goud. Ze begreep Tijs als geen ander en samen beleefden ze de mooiste avonturen.
Op een zonnige dag besloten Tijs en Elin om naar de zandduinen te gaan. De duinen waren hun favoriete plek. Ze waren groot en wijd, met golven van zand die glinsterden in het zonlicht. Het was er stil, op het geluid van de zee na.
“Wat als we vandaag iets bijzonders vinden?” vroeg Elin met een sprankeling in haar ogen.
“Ja! Misschien wel een schat!” antwoordde Tijs enthousiast.
Ze begonnen te lopen door de duinen, hun voeten maakten zachte afdrukken in het zand. Terwijl ze liepen, vertelde Elin over haar liefde voor muziek. Ze speelde piano en zong graag liedjes die ze zelf schreef.
“Ik wil later een grote muzikante worden,” zei ze met een glimlach.
Tijs knikte begrijpend. Hij vond het geweldig hoe Elin zich kon uiten door muziek. Soms voelde hij zich gestrest als er veel mensen om hem heen waren, maar als hij naar Elins muziek luisterde, voelde alles beter.
Na een tijdje kwamen ze bij een grote zandheuvel. “Laten we hier even pauzeren,” stelde Tijs voor.
Ze gingen zitten op het warme zand en keken naar de zee in de verte. De golven rolden rustig aan land en het geluid was kalmerend.
“Wat als we hier graven?” vroeg Tijs ineens.
“Graven? Waarom?” vroeg Elin nieuwsgierig.
“Misschien vinden we wel iets!” zei Tijs enthousiast terwijl hij al begon te graven met zijn handen.
Elin lachte en deed mee. Ze groeven samen in het zand, hun handen werden vies maar dat maakte niet uit. Na enige tijd stuitten ze op iets hards.
“Wat is dat?” vroeg Elin terwijl ze voorzichtig verder groef.
Tijs haalde zijn handen weg en ontdekte een oude kist bedekt met zand. “Een schatkist!” riep hij uit.
Ze keken elkaar aan met grote ogen vol verwondering. Voorzichtig trokken ze de kist omhoog en veegden het zand eraf. De kist was zwaar en oud, met roestige sloten die dicht zaten.
“We moeten deze openmaken!” zei Tijs vol spanning.
Maar hoe? Het slot zat stevig dicht en er leek geen sleutel te zijn te vinden in het zand rondom hen.
Elin dacht na terwijl ze naar de kist keek. “Misschien kunnen we hem gewoon openbreken?”
Tijs knikte maar voelde zich ook gestrest bij het idee van geweld gebruiken op iets wat zo oud leek te zijn. “Wat als we hem beschadigen?”
Elin begreep zijn zorgen en stelde voor: “Laten we iemand vragen om ons te helpen.”
En zo besloten ze terug te gaan naar hun favoriete plek aan zee waar altijd veel mensen waren: het strandpaviljoen van meneer Koen, de avontuurlijke kok die altijd verhalen vertelde over zijn reizen over de wereld.
Meneer Koen stond achter de bar toen ze binnenkwamen, zijn schort nog steeds vol bloem van het bakken van taarten voor klanten die kwamen genieten van lekkernijen aan zee.
“Hallo daar! Wat kan ik voor jullie doen?” vroeg hij met zijn warme stem toen hij hen zag binnenkomen met hun modderige handen en blije gezichten.
“Meneer Koen! We hebben iets gevonden!” riep Tijs enthousiast terwijl hij naar buiten wees waar de kist lag begraven onder het zand.
Meneer Koen kwam nieuwsgierig mee naar buiten en keek naar de kist die glom in het zonlicht tussen de duinen.
“Dat ziet eruit als iets heel bijzonders,” zei hij terwijl hij zich bukkend over de kist boog.
Met zorgvuldige bewegingen onderzocht meneer Koen het slot en zei: “Dit is echt oud! Maar ik heb misschien wel iets om dit open te maken.”
Hij haalde een klein gereedschap uit zijn zak dat leek op een soort breekijzer.
Met één stevige beweging brak hij het slot open zonder schade aan te richten aan de kist zelf.
De kinderen konden niet wachten om te zien wat erin zat!
Toen meneer Koen voorzichtig deksel opendeed, kwamen er oude munten tevoorschijn die glansden in het licht van de zon!
“Wow!” riep Elin verrast.
Tijs kon alleen maar staren naar al dat goudkleurige glimmende metaal.
Meneer Koen lachte: “Dit is geen echte schat zoals je misschien dacht! Dit is gewoon oud geld dat ooit verloren is gegaan.”
Maar voor Tijs voelde dit als goud; niet omdat het waardevol was, maar omdat zij dit avontuur samen hadden beleefd – zij hadden samen gegraven, samen gezocht én samen gevonden!
“Mogen we deze munten houden?” vroeg Tijs hoopvol.
“Natuurlijk! Jullie hebben hard gewerkt voor deze ontdekking,” antwoordde meneer Koen vriendelijk.
Elin glimlachte breed terwijl ze enkele munten oppakte; haar ogen straalden van vreugde.
“We kunnen dit gebruiken om onze volgende muzikale voorstelling te organiseren!” zei ze enthousiast.
Tijs knikte instemmend; nu hadden zij niet alleen herinneringen gemaakt maar ook plannen voor nieuwe avonturen!
En zo keerden Tijs en Elin terug naar huis; hand in hand wandelend langs het strand onder de ondergang van de zon – twee vrienden die samen alles konden bereiken zolang zij elkaar hadden om mee te delen in vreugde én verdriet – want dat was uiteindelijk wat vriendschap betekende: elkaar begrijpen zonder woorden!
En zo eindigde hun avontuur bij de zandduinen; maar hun verhaal ging verder – vol muziek, ontdekkingen én vooral veel plezier!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes