Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Vergeten Stad**
In een vallei, niet zo ver van de drukte van de stad, lag een plek die niemand meer leek te kennen. Het was een vergeten stad, vol met oude gebouwen en verlaten straten. De huizen waren bedekt met klimop en de ramen waren vaak gebroken. Maar het had iets bijzonders: het was stil. Te stil voor Ruben en Zara.
Ruben was een jongen van twaalf jaar, klein van stuk met kort zwart haar dat altijd in de war zat. Hij had een loopkruk omdat hij soms moeite had met rennen. Maar dat weerhield hem er niet van om altijd in voor de gekste avonturen te duiken. Zara was zijn beste vriendin, ook twaalf, maar iets langer en met een bos krullend haar dat altijd vrolijk om haar gezicht danste.
Op een dag besloten ze om de vergeten stad te verkennen. "Wat als we daar iets geks vinden?" vroeg Ruben terwijl hij zijn kruk tegen de grond tikte. "Misschien een schat of zo!"
Zara lachte. "Of misschien gewoon meer stof en spinnenwebben," zei ze terwijl ze naar de oude gebouwen keek.
Ze liepen door de straten en keken naar de vervallen huizen. "Kijk daar!" zei Ruben terwijl hij naar een groot gebouw wees dat eruitzag als een oud theater. "Dat moet wel het mooiste gebouw zijn dat ik ooit heb gezien!"
Zara knikte enthousiast. "Laten we binnen gaan!"
Ze duwden de deur open, die met een krakende geluid openging. Binnenin was het donker en stoffig, maar ook vol geheimen. Ruben maakte een grapje: "Dit lijkt wel op mijn slaapkamer na het weekend!" Zara moest lachen.
Terwijl ze verder het theater inliepen, hoorden ze plotseling iemand praten. Ze keken om zich heen en zagen een man in kleurrijke kleding staan, die druk bezig was met het snoeien van wat planten die nog in leven waren in het theater.
"Hallo daar!" zei de man met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij had een baard die eruitzag alsof hij er al jaren geen schaar meer aan had gehad.
"Wie ben jij?" vroeg Zara nieuwsgierig.
"Ik ben Joris, de tuinier van deze vergeten stad," antwoordde hij terwijl hij zijn schaar liet vallen en zich omdraaide naar hen toe. "Ik zorg ervoor dat deze plek niet helemaal verdwijnt."
Ruben keek Joris aan en vroeg: "Waarom zou je hier blijven? Het is toch saai?"
Joris lachte hardop. "Saai? Nee joh! Kijk eens om je heen! Dit is als mijn eigen jungle! En ik heb hier mijn eigen publiek." Hij wees naar enkele vogels die rondvlogen en zich nestelden in de oude stoelen van het theater.
Zara vond het leuk hoe Joris praatte. "Wat doe je hier eigenlijk?"
"Nou," begon Joris terwijl hij zijn handen op zijn heupen plaatste, "ik probeer deze stad weer tot leven te brengen! Maar ik heb hulp nodig." Hij knipoogde naar Ruben en Zara.
Ruben sprong opgewonden op zijn krukje. “Wat kunnen wij doen?”
Joris grijnsde breed en zei: “Jullie kunnen helpen met het opruimen! En wie weet wat jullie vinden!”
Zara keek naar Ruben en zei: “Dat klinkt leuk!”
En zo begonnen ze samen aan hun avontuur in de vergeten stad. Ze vonden allemaal vreemde dingen: oude posters van films die niemand meer kende, kapotte meubels die ooit mooi waren geweest, en zelfs een paar oude schoenen die veel te groot waren voor Ruben.
“Die schoenen passen perfect bij jou!” grinnikte Zara terwijl ze hem ermee plaagde.
“Ja ja,” antwoordde Ruben lachend terwijl hij deed alsof hij erin liep zoals een clown.
Na uren werken hadden ze veel rommel verzameld en Joris was erg blij met hun hulp. “Jullie hebben echt talent!” zei hij terwijl hij hen complimenten gaf over hun opruimskills.
“Dank je!” zei Zara trots.
“Maar nu,” begon Joris weer met twinkeling in zijn ogen, “is het tijd voor wat echte tuinier magie!”
Hij leidde hen naar buiten waar enkele planten stonden die er verwelkt uitzagen. “Kijk goed,” zei Joris terwijl hij wat water over de planten goot.
Tot hun verbazing begonnen de planten langzaam weer groen te worden! “Wauw!” riep Ruben uit terwijl hij klapte van blijdschap.
“Dat is nog niets,” zei Joris geheimzinnig terwijl hij nog meer water gaf aan andere planten.
Uiteindelijk hadden ze samen niet alleen geholpen om de vergeten stad op te ruimen, maar ook om wat leven terug te brengen in deze stille plek.
Toen ze klaar waren voor vandaag, zat iedereen samen op de trappen van het theater uit te rusten onder de zonsondergang die prachtig kleurde over alles heen.
“Dit was best leuk,” zei Zara tevreden terwijl ze haar voeten omhoog legde op één van de treden.
“Ja,” antwoordde Ruben met een grote glimlach op zijn gezicht, “en wie weet wat we morgen zullen vinden!”
Joris knikte instemmend en voegde eraan toe: “En vergeet niet: elke plant heeft liefde nodig… net als wij!”
Met dat laatste woord lachten ze allemaal samen hardop terwijl ze genoten van hun nieuwe avontuur in de vergeten stad – waar elke dag weer iets nieuws te ontdekken viel!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes