Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Kleuren van de Regenboog**
In een stad, onder de schaduw van een grote berg, woonden twee vrienden: Sven en Juna. De stad was druk en vol leven. Auto's toeterden, mensen praatten en kinderen speelden op straat. Maar Sven en Juna hadden hun eigen wereldje. Ze hielden van kleuren, vooral de kleuren van de regenboog.
Sven was een jongen met kort krullend bruin haar. Hij had een gespierde lichaamsbouw omdat hij veel sportte. Hij droeg altijd streetwear: losse T-shirts en comfortabele sneakers. Juna was zijn beste vriendin. Ze had lange haren die vaak in een staart zaten en ze droeg vrolijke jurken met bloemen erop.
Op een dag zaten Sven en Juna op een bankje in het park. De zon scheen helder en de lucht was blauw. "Kijk naar die lucht," zei Juna. "Het lijkt wel alsof er een regenboog komt!" Sven knikte enthousiast. "Ja! Laten we iets doen met die kleuren!"
Juna had een idee. "Wat als we onze eigen regenboog maken? We kunnen verf kopen en alles verven wat we maar willen!" Sven vond het een geweldig idee. Ze sprongen op van het bankje en renden naar de winkel.
In de winkel kochten ze verf in alle kleuren van de regenboog: rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet. Met hun verfspullen gingen ze terug naar het park. Daar vonden ze een groot stuk muur dat helemaal wit was.
"Dit is perfect!" zei Sven terwijl hij naar de muur wees. Juna knikte enthousiast en samen begonnen ze te schilderen. Ze maakten grote vlekken in alle kleuren die ze hadden gekocht.
Terwijl ze schilderden, kwam er iemand voorbij lopen. Het was een man met gespierde armen en tattoos op zijn huid. Hij droeg ook streetwear zoals Sven, maar hij had iets bijzonders: hij danste terwijl hij liep.
"Wow! Kijk naar hem!" zei Juna terwijl ze stopte met schilderen om te kijken naar de man die danste.
De man merkte hen op en stopte even om te kijken naar hun kunstwerk op de muur. "Dat ziet er leuk uit!" zei hij met een brede glimlach.
Sven voelde zich trots en vroeg: "Wil je meedoen? We maken samen een grote regenboog!"
De man lachte weer en zei: "Natuurlijk! Ik ben Venezolaans en ik hou van dansen én kleuren." Hij pakte snel wat verf uit hun spullen en begon te schilderen naast hen.
Juna keek vol bewondering toe hoe de man met zijn sterke handen prachtige vormen maakte in felle kleuren. Terwijl hij schilderde, danste hij ook nog steeds op zijn eigen ritme.
"Je bent geweldig!" riep Sven terwijl hij verder verfde aan zijn deel van de muur.
De man glimlachte weer breed, maar er zat ook iets verdrietigs in zijn ogen dat Juna niet kon begrijpen. "Dank je," zei hij zachtjes terwijl hij verder ging met schilderen.
Uren gingen voorbij terwijl ze samen aan het werk waren. De muur veranderde langzaam in een prachtig kunstwerk vol leven en kleur – net als hun vriendschap.
Toen ze klaar waren, stonden ze allemaal drieën voor hun werkstuk te kijken. De regenboog straalde in al zijn glorie tegen de witte muur aan.
"Dit is echt mooi," zei Juna blij terwijl ze haar handen op haar heupen plaatste.
Sven knikte instemmend maar merkte dat de Venezolaan stil was geworden. "Is alles goed?" vroeg hij voorzichtig.
De man keek hen aan met zijn donkere ogen vol emoties. "Ja," zei hij uiteindelijk, "maar soms voel ik me alleen." Zijn stem klonk zachtjes als het ruisen van bladeren in de wind.
Juna voelde medelijden voor hem maar wist niet goed wat te zeggen of doen om hem beter te laten voelen.
"Je hoeft niet alleen te zijn," zei Sven uiteindelijk vastberaden. "We kunnen vrienden worden! Je kunt altijd bij ons komen spelen."
De Venezolaan glimlachte weer, deze keer breder dan voorheen. “Dat zou ik leuk vinden,” antwoordde hij terwijl zijn ogen weer gingen stralen als sterren aan de nachtelijke hemel.
Ze besloten om elkaar vaker te zien; samen dansen, samen schilderen – samen lachen onder de schaduw van de berg waar hun stad zich bevond.
En zo gebeurde het dat Sven, Juna en hun nieuwe vriend elke week afspraken bij diezelfde muur om nieuwe kunstwerken te maken in alle kleuren van de regenboog; elk kunstwerk vertelde hun verhaal over vriendschap zonder geheimen of magie – gewoon echte momenten vol kleurige vreugde onder het zonlicht dat doorbrak tussen wolken boven hen.
En zo groeide hun band sterker dan ooit; geen verdriet meer tussen hen – alleen maar vreugdevolle danspassen die weerklonken door het park waar iedereen kon zien hoe mooi vriendschap kan zijn als je samen iets creëert dat groter is dan jezelf: De kleuren van de regenboog!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes