Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geluid van de stilte**
Het was een warme zomerdag aan het meer. De zon scheen fel en de lucht was blauw. Joris zat op een groot, gladde steen aan de rand van het water. Hij keek naar de eenden die vrolijk rondzwommen. Joris was een gewone jongen, met een gewone levensstijl. Hij hield van de natuur en bracht veel tijd door aan het meer. Maar vandaag voelde hij zich anders.
Sienna zat niet ver van hem vandaan. Ze had lang, steil blond haar dat in een staart viel. Haar kleding was anders dan wat andere meisjes droegen; ze had een kleurrijke top aan met een lange rok en haar armen waren versierd met unieke sieraden die ze zelf had gemaakt. Sienna kwam uit Syrië en had het moeilijk gehad in haar leven. Soms voelde ze zich gefrustreerd en boos, vooral als ze dacht aan alles wat ze had meegemaakt.
Joris merkte Sienna op terwijl ze op een boomstronk zat te prutsen met wat takjes en stenen. Hij vond het altijd interessant om te zien hoe zij dingen maakte. Maar vandaag leek ze niet blij. Haar gezicht was somber en haar ogen keken niet echt naar wat ze deed.
"Hey, Sienna," zei Joris voorzichtig, "wat ben je aan het maken?"
Sienna keek op, maar haar blik was leeg. "Gewoon iets," mompelde ze.
Joris kon zien dat er iets mis was. Hij wist dat Sienna soms angstig kon zijn, vooral als er veel mensen om haar heen waren of als dingen niet gingen zoals zij wilde. Het was alsof er een schaduw over haar hing die niemand kon zien.
"Wil je misschien samen iets doen?" vroeg Joris vriendelijk.
Sienna zuchtte diep en schudde haar hoofd. "Ik weet het niet," zei ze zachtjes. "Ik voel me gewoon... raar."
Joris knikte begrijpend. Hij wist dat Sienna soms worstelde met haar gevoelens, maar hij wilde helpen op zijn eigen manier. "Misschien kunnen we gewoon hier blijven zitten," stelde hij voor. "Het is rustig aan het meer."
Sienna keek naar het water en knikte langzaam. Het geluid van de stilte om hen heen was kalmerend; alleen het zachte gekwaak van de eenden en het ruisen van de bladeren waren te horen.
Na een tijdje begon Joris te praten over zijn favoriete plekjes rond het meer: de verborgen baai waar je kon zwemmen, de grote boom waar je in kon klimmen, en zelfs de plek waar hij ooit een schildpad had gezien die langzaam over de stenen kroop.
Sienna luisterde aandachtig terwijl Joris vertelde over zijn avonturen. Langzaam maar zeker leek er iets in haar te ontspannen; haar schouders zakten omlaag en er verscheen zelfs een kleine glimlach op haar gezicht.
"Dat klinkt leuk," zei ze uiteindelijk, nog steeds met een zachte stem.
Joris voelde zich opgelucht dat hij iets goeds had gedaan voor Sienna, al was het maar even.
"Wat maak je eigenlijk?" vroeg hij nieuwsgierig naar de takjes en stenen voor haar.
"Oh, dit?" zei Sienna terwijl ze naar haar spullen wees. "Ik probeer iets te maken voor mijn sieradenwinkel." Ze sprak nu met meer enthousiasme dan eerder.
"Je maakt sieraden?" vroeg Joris verbaasd.
"Ja," antwoordde Sienna trots terwijl ze enkele stukken liet zien die glinsterden in het zonlicht: armbanden van gekleurde kralen en kettingen van schelpen die ze had verzameld tijdens hun uitstapjes naar het strand.
"Dat is echt gaaf!" zei Joris oprecht onder de indruk.
Sienna bloosde lichtjes bij zijn complimentje en begon weer te werken aan haar creaties terwijl Joris naast haar bleef zitten, genietend van hun stille gezelschap.
De uren verstreken zonder dat ze het doorhadden; de zon begon al onder te gaan achter de bomen langs het meer toen Joris zich realiseerde dat hij eigenlijk honger had gekregen.
"We moeten teruggaan," zei hij uiteindelijk met spijt in zijn stem.
Sienna knikte maar leek nog steeds in gedachten verzonken over wat zij had gemaakt deze middag.
Voordat ze opstonden om terug te gaan, nam Joris nog even de tijd om naar het water te kijken; alles leek zo vredig hier aan het meer – zo anders dan wat Sienna soms voelde binnenin zichzelf.
"Siena," begon hij voorzichtig, "ik weet dat dingen soms moeilijk zijn voor jou."
Ze keek hem aan met grote ogen vol vragen maar zonder woorden af te wachten ging hij verder: "Maar ik wil je laten weten dat ik hier ben als je wilt praten of gewoon samen wilt zitten."
Sienna glimlachte nu echt; dit keer kwam er warmte uit haar ogen die eerder zo leeg leken. "Dank je wel, Joris."
Ze stonden op en begonnen samen terug te lopen langs de oever van het meer terwijl de lucht langzaam donkerder werd en sterren verschenen boven hun hoofden – stilletjes wetende dat zelfs in stilte er altijd ruimte is voor begrip en steun tussen vrienden zoals zij tweeën.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes