Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een vriend voor altijd**
In een klein, rustig stadje stond een oude molen. De molen was niet meer in gebruik, maar de grote wieken draaiden nog steeds als de wind goed was. Het was een plek waar kinderen vaak speelden en hun fantasie de vrije loop lieten. Onder die kinderen waren Bram en Sophie.
Bram was een jongen van twaalf jaar. Hij had krullend haar dat altijd in de war zat, en hij droeg meestal kleurrijke kleding. Hij hield van schilderen en bracht uren door met zijn penseel en verf. Soms voelde hij zich anders dan de andere kinderen. Hij begreep hen niet altijd, en zij begrepen hem soms ook niet. Maar dat maakte hem niet uit; hij had zijn verf en zijn dromen.
Sophie was ook twaalf, met een glimlach die als de zon scheen. Ze had een liefde voor verhalen en kon urenlang praten over alles wat ze had gelezen. Sophie was geduldig, vooral met Bram. Ze wist dat hij soms in zijn eigen wereld zat, maar dat maakte hun vriendschap alleen maar sterker.
Op een dag besloten Bram en Sophie om naar de oude molen te gaan om te schilderen. De zon scheen helder aan de lucht, en het leek wel alsof de wereld hen uitnodigde om creatief te zijn.
"Wat ga je vandaag schilderen?" vroeg Sophie terwijl ze haar schilderspullen uit haar tas haalde.
Bram keek naar de molen en dacht na. "Ik wil de wieken schilderen," zei hij uiteindelijk. "Ze draaien zo mooi in de wind."
Sophie knikte enthousiast. "Dat klinkt geweldig! Ik ga het gras rondom schilderen." Ze begon te werken aan haar doek terwijl Bram zich concentreerde op zijn eigen schilderij.
De leraar van hun school, meneer Jansen, kwam vaak langs om hen te helpen met hun kunstprojecten. Hij was geduldig en altijd bereid om naar hun ideeën te luisteren.
"Hallo daar!" zei meneer Jansen toen hij hen zag zitten bij de molen. "Wat zijn jullie aan het maken?"
Bram keek op van zijn doek en glimlachte verlegen. "Ik schilder de wieken van de molen."
Meneer Jansen knikte goedkeurend. "Dat is een mooi onderwerp! De beweging van de wieken kan heel levendig worden."
Sophie voegde toe: "En ik schilder het gras! Het is zo groen vandaag."
Meneer Jansen ging naast hen zitten en keek naar hun werk. "Jullie hebben veel talent," zei hij met oprechte bewondering in zijn stem.
Terwijl ze samen werkten, vertelde meneer Jansen verhalen over andere kunstenaars die ook geïnspireerd waren door hun omgeving. Bram luisterde aandachtig; het gaf hem nieuwe ideeën voor zijn eigen werk.
Na een paar uur hard werken stonden ze op om hun schilderijen te bekijken onder het licht van de ondergang van de zon.
"Wow, kijk eens naar jouw wieken!" zei Sophie enthousiast tegen Bram.
Bram bloosde een beetje bij zoveel complimentjes, maar voelde zich trots op wat hij had gemaakt. De kleuren leken te dansen op het doek, net zoals de wieken in de wind.
"En jouw gras is prachtig!" zei Bram terug tegen Sophie. "Het lijkt wel echt!"
Ze keken elkaar aan met blije gezichten; dit moment voelde speciaal aan.
De dagen gingen voorbij, en elke week kwamen ze terug naar de molen om te schilderen of gewoon samen te zijn. Soms praatten ze over hun dromen of wat ze later wilden worden.
Bram vertelde vaak over hoe hij kunstenaar wilde worden, terwijl Sophie droomde van het schrijven van boeken vol avonturen.
Op een dag kwam er echter iets onverwachts: Sophie vertelde dat haar familie plannen had om naar Suriname te verhuizen omdat haar ouders daar werk hadden gevonden.
Bram voelde een steek in zijn hart bij die woorden. “Maar… maar waarom?” vroeg hij zachtjes.
“Het is voor mijn ouders,” antwoordde Sophie met een traan in haar oog. “Ze willen dat we nieuwe kansen krijgen.”
Bram knikte stilletjes; hij begreep dat dit belangrijk was voor haar familie, maar het idee dat zij weg zou gaan maakte hem verdrietig.
“Wanneer ga je?” vroeg hij uiteindelijk met gebroken stem.
“Over twee weken,” zei Sophie bijna fluisterend.
Die avond kon Bram niet slapen. Hij dacht aan alle momenten die ze samen hadden gedeeld bij de molen: het lachen, het schilderen, het praten over dromen… Hoe kon alles nu veranderen?
De volgende dag gingen ze weer naar hun vertrouwde plek bij de molen. Het voelde anders deze keer; er hing iets zwaars in de lucht tussen hen beiden.
“Wat als we elkaar nooit meer zien?” vroeg Bram terwijl hij naar zijn schilderij keek zonder echt te zien wat erop stond.
Sophie pakte zijn hand vast en zei: “We zullen altijd vrienden blijven, ongeacht waar ik ben.”
Bram keek op naar haar gezicht vol overtuiging en wist dat ze gelijk had; echte vriendschap gaat verder dan afstand of tijd.
“Laten we iets maken,” stelde Sophie voor met glinsterende ogen vol ideeën.
Ze besloten samen één groot doek te maken waarop ze allebei iets zouden schilderen dat hen herinnerde aan hun tijd samen bij de molen: kleurrijke bloemen voor Sophie en draaiende wieken voor Bram.
Terwijl ze samenwerkten aan dit speciale kunstwerk voelden ze zich gelukkig ondanks het verdrietige nieuws.
Toen het doek af was, keken ze ernaar met trots.
“Dit is onze herinnering,” zei Bram zachtjes.
“Ja,” antwoordde Sophie met een glimlach die zelfs door haar tranen heen schemerde.
Twee weken later vertrok Sophie naar Suriname met haar familie.
Bram stond bij de oude molen toen zij wegging; hij hield het grote doek stevig vast.
“Ik zal je nooit vergeten!” riep hij terwijl zij in de auto stapte.
“Ik jou ook niet!” riep zij terug voordat zij verdween uit zicht.
De dagen werden weken en weken werden maanden.
Bram bleef elke week terugkomen naar dezelfde plek bij de oude molen.
Hij nam altijd het grote doek mee waarop zij samen hadden geschilderd.
Het werd voor hem een bron van inspiratie; elke keer als hij keek naar wat zij hadden gemaakt voelde hij zich verbonden met Sophie.
En hoewel er kilometers tussen hen lagen wist Bram diep van binnen dat echte vriendschap nooit verloren gaat – zelfs niet als je ver weg bent.
Zo groeide hun vriendschap verder dan alleen woorden of afstand – als twee kleuren die perfect samensmelten op een canvas vol herinneringen: Een vriend voor altijd!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes