Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Vergeten Tuin**
Er was eens een jongen genaamd Luca. Hij woonde in een klein huis aan de rand van een bos. Het bos was groot en vol met bomen, maar het had ook iets bijzonders: een vergeten tuin. Deze tuin was niet zomaar een tuin; hij was vol met bloemen die niemand meer zag en planten die niemand meer verzorgde.
Luca was een vrolijke jongen. Hij had altijd een lach op zijn gezicht en zijn ogen glinsterden als sterren. Hij droeg vaak casual kleding: een simpel T-shirt en een spijkerbroek. Zijn korte, slanke figuur maakte hem snel en lenig. Maar er was iets dat Luca anders maakte dan andere jongens: hij had gehoorverlies. Soms hoorde hij dingen niet goed, maar dat maakte hem niet minder blij.
Op een dag besloot Luca om het bos in te gaan. Hij wilde de vergeten tuin vinden. Terwijl hij door het bos liep, hoorde hij het gefluit van vogels en het geritsel van bladeren onder zijn voeten. Het voelde alsof de natuur hem begroette.
Na een tijdje lopen, kwam Luca bij een open plek in het bos. En daar, tussen de bomen, zag hij iets vreemds: een vrolijke astronaut! De astronaut had een glanzend pak aan dat schitterde in de zon. Zijn helm glom als zilver en zijn lach was breed als de maan.
“Hallo daar!” riep de astronaut met een stem die klonk als muziek. “Ik ben Sam! Ik ben op zoek naar de vergeten tuin!”
Luca kon zijn ogen niet geloven. “Een astronaut? Hier? In het bos?” vroeg hij verbaasd.
“Ja!” zei Sam enthousiast. “Ik ben op aarde gekomen om te genieten van de natuur! Maar ik heb ook gehoord over deze vergeten tuin.”
Luca glimlachte breed en zei: “Ik ga je helpen! Laten we samen zoeken!”
Ze liepen verder door het bos, pratend over alles wat ze zagen: de hoge bomen, de kleurrijke bloemen en zelfs de schattige dieren die hen aankeken vanuit hun schuilplaatsen.
Na enige tijd kwamen ze bij een grote boom met dikke takken die naar beneden hingen. Onder deze boom lag iets verborgen tussen het gras: oude stenen paden die naar iets leken te leiden.
“Dit moet wel de vergeten tuin zijn!” zei Luca vol enthousiasme.
Ze volgden het pad dat hen leidde naar wat ooit eens prachtig moest zijn geweest. De bloemen waren verwilderd, maar hun kleuren waren nog steeds helder en mooi. Er waren rozen, zonnebloemen en zelfs enkele exotische planten die Luca nog nooit had gezien.
“Wat is dit prachtig!” riep Sam terwijl hij rondkeek met grote ogen.
Luca knikte instemmend. “Ja, maar het lijkt wel alsof niemand hier meer komt.”
Sam dacht even na en zei toen: “Misschien kunnen we hier iets mee doen! We kunnen improvisatietheater spelen in deze mooie tuin!”
Luca vond dit idee geweldig! Ze begonnen te spelen alsof ze ruimtewezens waren die op aarde waren geland om mensen te helpen hun verloren vreugde terug te vinden.
Ze maakten gekke geluiden en dansten rond tussen de bloemen terwijl ze verhalen vertelden over hun avonturen in de ruimte. Sam deed alsof hij sterren verzamelde terwijl Luca deed alsof hij ze weer terugstuurde naar hun plek in de lucht.
Hun spel trok al snel aandacht van andere kinderen uit het dorpje verderop in het bos. Ze kwamen nieuwsgierig kijken naar wat er gebeurde in deze vergeten tuin vol kleur en leven.
De kinderen lachten om hun gekke bewegingen en deden mee aan hun spelletjes. Al snel werd de vergeten tuin weer levendig met blije stemmen en gelach.
Luca keek naar Sam, die nog steeds vrolijk aan het spelen was met zijn ruimtepakken-achtige bewegingen, en voelde zich gelukkig dat ze samen zo’n mooie plek hadden gevonden om plezier te maken.
De dagen gingen voorbij, en elke keer als ze terugkwamen in de vergeten tuin, groeide er meer leven om hen heen. De kinderen hielpen om de planten water te geven en maakten samen nieuwe paden door het gras.
Op een dag zat Livia, een meisje met slank figuur en kort haar dat altijd casual gekleed ging, naast Luca onder dezelfde grote boom waar alles begon. Ze vertelde hem dat ze graag wilde leren acteren zoals Sam deed.
“Dat kan ik je leren!” zei Luca enthousiast terwijl hij haar vertelde over improvisatietheater.
Samen begonnen ze kleine stukjes te spelen onder begeleiding van Sam’s enthousiaste aanwijzingen. Livia vond het leuk om verschillende rollen uit te proberen; soms speelde ze zelfs dieren uit het bos!
Het werd al snel duidelijk dat deze vergeten tuin niet alleen voor hen was; iedereen kon er komen spelen en lachen zonder zich zorgen te maken over wat anderen dachten of hoe zij eruitzagen.
En zo groeide er niet alleen leven in de planten van de vergeten tuin maar ook in hun harten – blijdschap verspreidde zich als zonneschijn door het hele bos!
Uiteindelijk werd deze plek bekend als ‘De Blije Tuin’. Kinderen kwamen van heinde en verre om samen te spelen, verhalen te vertellen of gewoon lekker buiten te zijn zonder zorgen of verdriet.
En zo leefden Luca, Livia, Sam en alle andere kinderen gelukkig verder – elke dag opnieuw ontdekkend hoe mooi vriendschap kan zijn zonder geheimen of magie; gewoon puur plezier onder de zon!
En zo eindigt ons verhaal over ‘De Vergeten Tuin’, waar vreugde bloeide zoals nooit tevoren!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes