Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Laatste Brief van Oma**
Op een zonnige dag, in een stad waar de gebouwen recht omhoog rezen als torens van een kasteel, zat Daan op een open veld. Het gras was groen en fris, en de lucht was blauw met hier en daar een wolk die als een schapenwolk voorbij dreef. Daan had net zijn skateboard aan de kant gegooid en zat nu met zijn benen gekruist in het gras. Hij had kort zwart haar dat altijd in de war zat, en op zijn armen stonden kleurrijke tattoos die verhalen vertelden over zijn leven.
Daan was niet zomaar een jongen; hij had ADHD. Dat betekende dat zijn hoofd vaak sneller ging dan zijn benen. Soms voelde het alsof er een hele circusshow in zijn hoofd plaatsvond, met clowns die rondhuppelden en acrobaten die sprongen maakten. Maar vandaag was hij rustig. Hij had net een brief van zijn oma gekregen.
Oma woonde ver weg, aan de andere kant van de stad. Ze schreef altijd lange brieven vol verhalen over vroeger, maar deze keer was het anders. De brief was korter dan normaal en eindigde met: "Dit is mijn laatste brief voor jou, lieve Daan." Dat maakte hem nerveus. Wat zou er aan de hand zijn?
Terwijl hij nadacht over de woorden van oma, hoorde hij plotseling muziek. Het klonk vrolijk en ondeugend, alsof iemand zich niet kon bedwingen om te spelen. Daan keek om zich heen en zag een muzikant op het veld staan. De man had een gemiddelde lengte, droeg kleurrijke kleren en had tattoos die net zo levendig waren als die van Daan.
"Hey daar!" riep de muzikant met een brede glimlach. "Ik ben Rudi! Wil je luisteren naar mijn nieuwe nummer?"
Daan knikte nieuwsgierig. Rudi begon te spelen op zijn gitaar terwijl hij zong over het leven in de stad, over drukte en stress, maar ook over plezier maken en lachen om jezelf.
"Als je gestrest bent," zong Rudi met een knipoog, "moet je gewoon dansen als niemand kijkt!"
Daan kon het niet helpen; hij begon te lachen. De muziek was zo aanstekelijk dat zelfs zijn gedachten even stilvielen. Rudi's liedjes waren vol humor en energie – precies wat Daan nodig had.
Na het nummer vroeg Rudi: "Wat is er met jou aan de hand? Je ziet eruit alsof je iets dwarszit."
Daan zuchtte diep. "Ik heb net deze brief van mijn oma gekregen," zei hij terwijl hij de brief omhoog hield. "Ze zegt dat dit haar laatste brief is."
Rudi's ogen werden groot van verbazing. "Laatste? Wat bedoelt ze daarmee?"
"Ik weet het niet," antwoordde Daan eerlijk. "Misschien is ze ziek of zo."
Rudi leunde naar voren en zei: "We moeten haar opvrolijken! Wat dacht je ervan om samen naar haar toe te gaan? We kunnen haar verrassen met muziek!"
Daan vond het idee geweldig! Hij stelde zich voor hoe blij oma zou zijn als ze hen samen zou zien – haar kleinzoon met al zijn tattoos en die ondeugende muzikant die zo goed kon zingen.
"Ja! Laten we gaan!" riep Daan enthousiast.
Ze pakten hun spullen en gingen op weg naar oma's huis aan de andere kant van de stad. Terwijl ze liepen, vertelde Rudi grappen over alles wat ze tegenkwamen: mensen die haastig voorbijliepen, honden die achter hun eigen staart aanrenden, en zelfs een kat die op het dak lag te zonnen.
"Waarom zitten katten altijd op daken?" vroeg Rudi terwijl hij naar boven wees.
"Denk je dat ze willen ontsnappen aan hun verantwoordelijkheden?" lachte Daan terug.
De twee jongens bereikten uiteindelijk oma's huis – een klein maar gezellig huisje vol bloemen in de tuin. Ze klopten op de deur en na enkele seconden verscheen oma in de deuropening.
Haar gezicht lichtte op toen ze Daan zag staan met Rudi naast hem.
"Daan! Wat fijn om je te zien!" zei ze terwijl ze hem omhelsde.
"En ik ben Rudi!" voegde hij eraan toe terwijl hij zich voorstelde met een buiging zoals een echte artiest dat doet.
Oma lachte hartelijk toen ze hen binnenliet. Ze zaten samen aan tafel waar geurige thee stond te dampen en koekjes lagen uitgestald.
"Wat brengt jullie hier?" vroeg oma nieuwsgierig terwijl ze hen aankeek met twinkelende ogen.
Daan haalde diep adem voordat hij sprak: "Ik kreeg jouw laatste brief... En ik dacht dat we jou konden verrassen met muziek!"
Oma's ogen glinsterden van vreugde toen Rudi zijn gitaar pakte en begon te spelen. Ze zongen samen vrolijke liedjes over liefde, lachen en het leven zelf – alles wat belangrijk was voor hen allemaal.
Na afloop klapte oma enthousiast in haar handen: "Dat was prachtig! Jullie hebben me echt opgefleurd!"
Daan voelde zich opgelucht; misschien was er niets ernstigs aan de hand na al deze zorgen om oma’s laatste woorden.
"Oma," zei Daan voorzichtig, "wat bedoelde je eigenlijk met 'de laatste brief'?"
Oma lachte zachtjes terwijl ze hem aankeek: "Oh schatje, ik bedoelde gewoon dat ik misschien niet meer elke week kan schrijven zoals vroeger omdat ik druk ben met mijn tuin."
Rudi grinnikte: “Dus geen reden tot paniek! Je kunt gewoon blijven schrijven!”
Daan voelde zich weer helemaal blij worden bij deze woorden; er waren geen geheimen of zorgen meer tussen hen drieën – alleen maar muziek, liefde en veel gelach.
En zo bleef het open veld gevuld met vrolijke klanken terwijl Daan leerde dat soms dingen niet zo ernstig waren als ze leken – vooral niet als je goede vrienden hebt om mee te lachen!
Toen ze afscheid namen van oma later die dag, wist Daan één ding zeker: elke nieuwe brief zou weer vol verhalen zitten – geen laatste brieven meer!
En zo fietsten zij samen terug door de stad onder een stralende zon; twee vrienden vol dromen voor morgen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes