Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Geluid van de Stilte**
Op een dag, toen de lucht grijs was en de regen zachtjes viel, liep Thijs naar het verlaten station. Het station was oud en vervallen. De muren waren bedekt met groene en bruine schimmel, en de ramen waren gebroken. Er waren geen treinen meer die kwamen of gingen. Het was een plek waar niemand meer kwam, behalve Thijs.
Thijs had krullend zwart haar dat altijd in zijn ogen viel. Hij droeg een felgekleurde trui met een grote gele ster erop. Hij hield van kleuren, omdat ze hem vrolijk maakten, zelfs op sombere dagen zoals deze. Maar vandaag voelde hij zich neerslachtig. De stilte om hem heen drukte zwaar op zijn schouders.
Terwijl hij door het station liep, hoorde hij het geluid van zijn eigen stappen op de oude houten vloer. Het klonk als een echo in de lege ruimte. Thijs stopte even en luisterde naar de stilte die hem omringde. Het was een vreemde stilte, bijna alsof het station zelf ademhaalde.
Plotseling zag hij iets bewegen in de hoek van het perron. Een man met een lange jas en een hoge hoed stond daar. Zijn gezicht was verborgen in schaduw, maar Thijs kon zien dat hij kleurrijke kleding droeg onder zijn jas. De man leek te wachten op iets of iemand.
"Hallo," zei Thijs voorzichtig.
De man draaide zich om en glimlachte vriendelijk. "Hallo daar, jonge vriend," zei hij met een warme stem die als muziek klonk in de stille ruimte.
"Wat doet u hier?" vroeg Thijs nieuwsgierig.
"Ik ben een goochelaar," antwoordde de man terwijl hij zijn hoed afnam en een handvol kleurrijke kaarten tevoorschijn toverde. "En ik ben hier om te spelen met het geluid van de stilte."
Thijs keek verbaasd naar de kaarten die glinsterden in het zwakke licht van het station. "Het geluid van de stilte?" herhaalde hij.
"Ja," zei de goochelaar terwijl hij één kaart omhoog hield. "Soms is stilte niet echt stil. Soms vertelt het ons verhalen."
Thijs knikte langzaam, hoewel hij niet helemaal begreep wat de man bedoelde. Hij had altijd al gehoord dat stilte soms luid kon zijn, maar nu leek het alsof er meer achter zat.
De goochelaar begon te spelen met zijn kaarten, ze vlogen door de lucht als vogels die vrij waren om te vliegen waar ze wilden gaan. Thijs keek gefascineerd toe terwijl elke beweging van de goochelaar als muziek klonk in zijn oren.
"Wil je ook proberen?" vroeg de goochelaar na een tijdje.
Thijs aarzelde even maar knikte toen enthousiast. De goochelaar gaf hem enkele kaarten en leerde hem enkele eenvoudige trucs. Terwijl Thijs oefende, voelde hij zich vrijer dan ooit tevoren.
Na enige tijd stopte Thijs even om uit te rusten en luisterde opnieuw naar de stilte om hem heen. Maar deze keer voelde het anders aan; er was iets levendigs aan dat geluid van nietsdoen dat hem vulde met vreugde.
"Wat is er zo bijzonder aan deze plek?" vroeg Thijs nieuwsgierig aan de goochelaar terwijl hij nog steeds met zijn kaarten speelde.
"Dit station heeft veel verhalen gehoord," zei de man terwijl hij naar buiten wees waar druppels regen tegen het raam tikten als kleine vingers die klopten op glas. "Mensen komen en gaan, maar soms blijven hun woorden hangen in de lucht."
Thijs dacht na over wat de goochelaar had gezegd en keek naar buiten naar het grijze landschap dat zich voor hem uitstrekte. Hij stelde zich voor hoe mensen hier ooit samenkwamen; hoe ze lachten, praatten en hun dromen deelden voordat ze weer vertrokken naar onbekende bestemmingen.
De goochelaar merkte Thijs' gedachten op en glimlachte weer vriendelijk: "Jij hebt ook verhalen in je hart, jonge vriend."
Thijs voelde zich verrast door deze woorden; niemand had ooit zoiets tegen hem gezegd voordat hij begon te schilderen – prachtige schilderijen vol kleur die vaak over zijn dromen gingen of over dingen die hij had gezien tijdens zijn wandelingen door dit verlaten station.
"Ik schilder," zei Thijs trots terwijl hij dacht aan al die kleuren die uit zijn penseel vloeiden op doekjes vol leven.
"Dat is geweldig!" zei de goochelaar enthousiast. "Kunst is ook een manier om verhalen te vertellen."
Ze praatten verder over kunst en creativiteit terwijl ze samen speelden met kaarten en kleuren in hun gedachten lieten dansen als sterren aan een nachtelijke hemel.
Uren gingen voorbij zonder dat ze het merkten totdat het donker werd buiten en alleen nog maar flonkerende sterren zichtbaar waren tussen wolken van grijze regenlucht.
De goochelaar stond op om afscheid te nemen: "Onthoud altijd dat zelfs in stilte er geluiden kunnen zijn – geluiden van dromen, hoop en creativiteit."
Met die woorden verdween hij langzaam tussen schaduwen van het station alsof hij nooit echt daar was geweest geweest – alleen maar gelaten als herinnering aan wat eens was geweest: kleurige momenten vol vreugde in een wereld vol stiltes.
Thijs bleef nog even staan bij het perron waar alles zo bijzonder leek te zijn geweest; nu gevuld met nieuwe ideeën voor schilderijen vol leven – verhalen die wachtten om verteld te worden op doekjes vol kleurige dromen!
En zo verliet Thijs uiteindelijk het verlaten station met nieuwe inspiratie in zijn hart; klaar om opnieuw te creëren vanuit elke stilte waarin ooit geluiden hadden geklonken!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes