In een drukke stad, vol met hoge gebouwen en veel verkeer, lag een groot bos. Dit bos was niet zomaar een bos; het was een plek waar kinderen graag speelden. Ze renden tussen de bomen, klommen in de takken en zochten naar schatten. En dat is precies wat Luca en Livia deden op een zonnige zaterdag.
Luca was een vrolijke jongen met kort bruin haar en altijd in casual kleding. Hij had een talent voor improviseren. Als hij iets nodig had, maakte hij het zelf. Livia was zijn beste vriendin. Ze had ook kort bruin haar en droeg vaak kleurrijke T-shirts. Ze was slank en altijd blij, maar ze had iets bijzonders: ze hoorde niet altijd goed. Soms moest ze goed opletten om te begrijpen wat anderen zeiden.
Die dag besloten Luca en Livia dat ze op zoek gingen naar een verloren schat in het bos. "Wat als we echt iets vinden?" vroeg Livia enthousiast terwijl ze haar rugzak vulde met snacks en water.
"Dat zou geweldig zijn!" zei Luca met glinsterende ogen. "Misschien vinden we wel gouden munten of oude juwelen!"
Ze liepen het bos in, waar de zon door de bladeren scheen en het licht danste op de grond. De geur van dennenbomen vulde de lucht, en het geluid van vogels maakte alles nog vrolijker.
"Waar moeten we beginnen?" vroeg Livia terwijl ze om zich heen keek.
"Ik denk dat we naar die grote boom daar moeten gaan," zei Luca terwijl hij wees naar een enorme eik met dikke takken. "Misschien ligt er iets onder."
Ze renden naar de boom toe en keken onder de takken. Maar er was niets te zien, alleen wat bladeren en takjes.
"Misschien moeten we graven," stelde Livia voor.
Luca knikte enthousiast. "Ja! We hebben geen scheppen, maar we kunnen onze handen gebruiken!" En zo begonnen ze te graven met hun handen in de aarde.
Na een tijdje vonden ze iets hards onder de grond. Het was een oude kist! Hun harten klopten sneller van opwinding.
"Wat als er echt schatten in zitten?" fluisterde Livia terwijl ze voorzichtig de kist opendeed.
Toen ze de kist opende, zagen ze geen gouden munten of juwelen, maar iets heel anders: oude boeken! De boeken waren vol met verhalen over avonturen in verre landen.
"Dit is ook een soort schat!" zei Luca blij terwijl hij één van de boeken oppakte. "Kijk eens naar deze tekeningen!"
Livia keek over zijn schouder mee en glimlachte breed toen ze de kleurrijke afbeeldingen zag van piraten, jungles en verre sterrenstelsels.
"Dit is geweldig!" zei Livia enthousiast. "We kunnen deze verhalen samen lezen!"
En zo zaten Luca en Livia onder de grote boom, omringd door bladeren en zonneschijn, terwijl ze samen lazen uit hun nieuwe 'schat'. Ze lachten om de gekke avonturen van piraten die op zoek waren naar goud of astronauten die door het heelal vlogen.
Terwijl ze lazen, hoorden ze plotseling stemmen in de verte. Het waren andere kinderen die ook aan het spelen waren in het bos. Een vrolijke astronaut kwam voorbij lopen! Hij droeg een wit pak met sterren erop en had een grote glimlach op zijn gezicht.
"Hallo daar!" riep hij vrolijk terwijl hij hen zag zitten onder de boom. "Wat zijn jullie aan het doen?"
"We hebben een schat gevonden!" riep Luca terug met blije ogen.
De astronaut kwam dichterbij en keek nieuwsgierig naar hun kist vol boeken. "Wow! Dat is fantastisch! Boeken zijn als sterren; je kunt er eindeloos mee reizen zonder je huis te verlaten."
Livia knikte enthousiast, hoewel ze niet alles goed kon horen wat hij zei vanwege haar gehoorverlies. Maar zijn blije uitstraling maakte alles duidelijk genoeg voor haar.
"Wil je meelezen?" vroeg Luca aan de astronaut.
"Natuurlijk!" zei hij met veel enthousiasme terwijl hij naast hen ging zitten.
Samen lazen ze verder uit hun boeken over avonturen die hen meenamen naar verre landen en onbekende werelden. De astronaut vertelde ook verhalen over zijn reizen door het heelal; hoe hij rond planeten vloog en sterren zag schitteren als nooit tevoren.
De tijd vloog voorbij terwijl zij samen lachten, leerden en droomden over nieuwe avonturen die hen te wachten stonden – zowel op aarde als daarbuiten tussen de sterren.
Uiteindelijk besloten Luca en Livia dat het tijd was om naar huis te gaan voordat hun ouders zich zorgen maakten. De astronaut gaf hen elk een handdruk voordat hij verder ging met zijn eigen avontuur in het bos.
"We hebben geen gouden munten gevonden," zei Livia toen ze terugliepen naar huis, "maar dit was veel beter."
Luca knikte instemmend: "Ja! We hebben verhalen gevonden die ons overal kunnen brengen."
En zo gingen zij hand in hand terug naar huis, blij dat zij samen deze bijzondere dag hadden beleefd – niet alleen omdat zij boeken hadden gevonden, maar omdat zij herinneringen hadden gemaakt die net zo waardevol waren als elke verloren schat ooit zou kunnen zijn.