Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geheim van de oude bibliotheek**
In een klein stadje, niet ver van een grote waterval, stond een oude bibliotheek. De muren waren bedekt met klimop en de ramen waren groot en rond. Het was een plek waar de zon altijd scheen, zelfs op bewolkte dagen. De bibliotheek had veel boeken, maar het meest bijzondere was de sfeer die er hing. Het rook er naar oud papier en inkt, en de stilte was soms zo diep dat je het water van de waterval op de achtergrond kon horen kletteren.
Milan was een jongen van twaalf jaar. Hij had krullend zwart haar dat altijd in zijn ogen viel. Hij droeg vaak kleurrijke kleding, met patronen die leken te dansen als hij bewoog. Milan hield van schilderen. Met zijn kwasten en verf maakte hij de mooiste beelden op canvas. Maar soms voelde hij zich anders dan andere kinderen. Hij begreep dingen niet altijd zoals zij dat deden, en dat maakte hem soms neerslachtig.
Op een dag besloot Milan naar de oude bibliotheek te gaan. Hij had gehoord dat er boeken waren over schilderkunst, en hij wilde meer leren over zijn favoriete onderwerp. Toen hij binnenkwam, voelde hij zich meteen thuis tussen de boekenplanken vol verhalen.
Terwijl Milan door de gangen liep, zag hij een meisje zitten aan een grote tafel. Ze had ook krullend zwart haar en droeg een felgekleurde jurk vol bloemen. Haar naam was Mara. Ze zat met haar neus in een boek en leek helemaal in gedachten verzonken.
“Wat lees je?” vroeg Milan nieuwsgierig.
Mara keek op en glimlachte. “Het is een boek over beroemde schilders,” zei ze enthousiast. “Ik wil later ook schilder worden!”
Milan voelde zich blij om iemand te ontmoeten die hetzelfde droomde als hij. “Ik schilder ook,” zei hij trots.
Mara’s ogen glinsterden van vreugde. “Echt waar? Wat voor dingen schilder jij?”
“Ik schilder vooral landschappen,” antwoordde Milan terwijl hij aan zijn laatste werk dacht: een kleurrijk uitzicht op de waterval bij zonsondergang.
Ze praatten verder over hun favoriete kleuren en technieken terwijl ze samen door het boek bladerden. Mara vertelde over haar liefde voor felle kleuren en hoe ze altijd vrolijke dingen wilde vastleggen op doek.
De dagen gingen voorbij en Milan en Mara werden goede vrienden. Ze kwamen elke week naar de bibliotheek om te lezen en te schilderen aan hun tafeltje bij het raam met uitzicht op de waterval.
Op een dag stelde Mara voor om samen naar de waterval te gaan om daar te schilderen. “De natuur is zo mooi! We kunnen onze eigen kleuren gebruiken,” zei ze enthousiast.
Milan vond het idee geweldig, maar tegelijkertijd voelde hij zich ook nerveus. Wat als het niet goed ging? Wat als anderen hen zouden uitlachen? Maar Mara’s enthousiasme werkte aanstekelijk, dus stemde hij toe.
Die zaterdag gingen ze naar de waterval met hun schilderspullen in hun rugzakken. Het geluid van het water was luid, maar ook rustgevend. Ze vonden een mooi plekje onder een grote boom waar ze konden zitten zonder nat te worden van het spetterende water.
Milan begon voorzichtig met zijn penseel op het canvas te bewegen terwijl Mara naast hem vrolijk kleurige strepen maakte met haar verfkwasten.
“Wat vind je ervan?” vroeg Mara terwijl ze naar Milan keek.
“Het is prachtig!” zei Milan eerlijk terwijl hij naar haar werk keek vol levendige kleuren die leken te stralen in het zonlicht.
Ze hielpen elkaar met tips en ideeën terwijl ze samen hun kunstwerken maakten onder het geluid van het stromende water.
Na enkele uren stonden ze beide op om hun werken aan elkaar te laten zien. Milan keek naar Mara’s schilderij: felle bloemen die dansten in de wind onder een stralende zon – zo vol leven! En toen keek Mara naar Milan’s doek: daar was de waterval vastgelegd in al zijn glorie – krachtig maar ook vredig tegelijk.
“Jouw schilderij vertelt echt een verhaal,” zei Mara bewonderend.
“Jij hebt zoveel kleur gebruikt! Het maakt me blij om ernaar te kijken,” antwoordde Milan verlegen maar gelukkig tegelijk.
Ze besloten hun werken mee terug te nemen naar de bibliotheek om ze daar tentoon te stellen voor zichzelf – gewoon voor hen alleen, zonder drukte of verwachtingen van anderen.
De weken verstreken en hun vriendschap groeide sterker terwijl ze samen bleven schilderen bij de waterval of in de bibliotheek tussen alle boeken die hen inspireerden.
Op een dag kwam er echter iets onverwachts: er werd aangekondigd dat er binnenkort een tentoonstelling zou plaatsvinden in het stadje voor jonge kunstenaars! Iedereen kon meedoen!
Mara sprong op van blijdschap toen ze dit hoorde, maar Milan voelde zich weer nerveus worden bij alleen al het idee om zijn werk aan anderen te tonen.
“Kom op! Dit is onze kans!” zei Mara enthousiast terwijl ze hem aanspoorde om mee te doen.
Maar hoe meer Mila nadacht over deze tentoonstelling, hoe meer twijfels er kwamen bovendrijven: Wat als niemand zijn werk mooi vond? Wat als mensen hem uitlachten?
Mara merkte dat iets niet klopte bij haar vriendje toen zij hem zo zag zitten met zijn hoofd gebogen over zijn canvas zonder echt bezig te zijn met schilderen zoals gewoonlijk.
“Milan,” begon ze zachtjes, “het maakt niet uit wat anderen denken.”
Hij keek op; haar woorden raakten hem diep binnenin.
“We doen dit samen! En we hebben plezier gehad tijdens ons maken.”
Met die woorden begon iets in Milan weer hoopvol aanvoelen; misschien kon hij wel meedoen… misschien zou alles goedkomen!
En zo besloten ze samen hun werken voor te bereiden voor deze bijzondere gelegenheid – elk penseelstreek werd gevuld met vreugde omdat zij wisten dat zij dit avontuur samen aangingen!
De dag van de tentoonstelling kwam snel dichterbij; zowel Mila als Mara waren zenuwachtig maar ook vol verwachting toen zij eindelijk hun werken tentoonstelden tussen andere jonge kunstenaars uit het stadje.
Toen mensen langs hun doeken liepen zagen zij blije gezichten; sommigen stopten zelfs even om complimentjes uit te delen!
En hoewel sommige mensen misschien niet alles begrepen of waardeerden zoals zij zelf deden… voelden beiden zich trots omdat zij dit avontuur samen hadden beleefd!
Na afloop zaten Mila en Mara weer onder die grote boom bij de waterval; nu vol verhalen over deze bijzondere dag – lachend over kleine dingen die hen blij maakten.
Hun vriendschap bloeide verder zoals kleurrijke bloemen rondom hen; geen geheimen of magie nodig… alleen twee dromers die elkaar inspireerden door simpelweg zichzelf te zijn!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes