Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De laatste brief van oma**
Er was eens een jongen genaamd Daan. Daan woonde in een stad, niet ver van een grote rivier. De rivier was breed en glinsterde in de zon. Daan hield van de rivier, maar hij was vaak alleen. Hij had niet veel vrienden. Soms voelde hij zich verlegen en neerslachtig, vooral als hij naar andere kinderen keek die samen speelden.
Daan had lang, steil zwart haar dat altijd in zijn ogen viel. Hij droeg vaak oversized truien die hem als een schaduw maakten in de drukke stad. Hij speelde gitaar, en dat deed hij heel graag. De klanken van zijn gitaar waren als de zachte golven van de rivier: rustig en soms een beetje verdrietig.
Op een dag kreeg Daan een brief van zijn oma. Zijn oma woonde ver weg, maar ze schreef altijd mooie brieven vol liefde en verhalen. Deze keer was het anders. De brief begon met: "Lieve Daan, dit is mijn laatste brief." Daan voelde een koude rilling over zijn rug lopen. Wat bedoelde ze?
In de brief vertelde oma over haar leven aan de andere kant van de stad. Ze sprak over de bloemen in haar tuin en hoe ze elke ochtend koffie dronk terwijl ze naar de vogels keek. Maar het meest vertelde ze over haar liefde voor dansen.
Oma had altijd gedanst, zelfs toen ze oud was geworden. Ze ging naar danslessen en danste met veel energie, alsof ze weer jong was. Daan kon zich dat goed voorstellen: zijn oma die rond draaide als een wervelwind, met haar grijze haren die dansten op de muziek.
Daan besloot om naar het park te gaan waar oma vaak danste. Het park lag aan de oever van de rivier en was vol met mensen die genoten van het mooie weer. Toen hij daar aankwam, zag hij iets bijzonders: een energieke danseres die sprong en draaide op het gras.
Haar naam was Sienna. Ze had kort blond haar dat glinsterde in het zonlicht en droeg een felgekleurde jurk die wapperde als ze bewoog. Sienna danste alsof niemand keek; ze leek helemaal vrij te zijn.
Daan voelde zich ongemakkelijk toen hij naar Sienna keek. Hij wilde ook dansen, maar dat durfde hij niet. Hij bleef staan aan de rand van het park met zijn gitaar in zijn handen.
Sienna merkte hem op en stopte met dansen. "Hey! Waarom sta je daar zo stil?" vroeg ze vrolijk.
Daan schrok even maar antwoordde: "Ik... ik speel gitaar."
"Dat is geweldig!" zei Sienna enthousiast terwijl ze dichterbij kwam. "Wil je iets voor me spelen?"
Daan knikte verlegen en begon te spelen. De klanken vulden het park terwijl Sienna begon te dansen op de muziek die hij maakte. Het voelde goed om samen iets te doen, zelfs al waren ze vreemden.
Na een tijdje stopte Daan met spelen en Sienna klapte in haar handen. "Je speelt heel mooi! Je moet vaker komen spelen!"
Daan glimlachte voor het eerst die dag, maar diep van binnen voelde hij nog steeds verdriet om zijn oma's brief.
"Wat is er?" vroeg Sienna toen ze zag dat Daan niet helemaal blij was.
"Mijn oma heeft me geschreven dat dit haar laatste brief is," zei Daan zachtjes.
"Oh," zei Sienna terwijl ze even stil viel. "Dat klinkt moeilijk."
"Ja," antwoordde Daan terwijl hij naar beneden keek naar zijn gitaar.
Sienna dacht even na en zei toen: "Weet je wat? Laten we samen dansen! Misschien helpt het je om je beter te voelen."
Daan twijfelde even; dansen was iets wat hij nooit deed omdat hij zich altijd zo verlegen voelde. Maar er was iets aan Sienna's energie dat hem nieuwsgierig maakte.
"Oké," zei Daan uiteindelijk met een kleine glimlach.
Sienna nam zijn hand en leidde hem naar het midden van het park waar andere kinderen ook aan het spelen waren. Ze zette muziek op haar telefoon en begon te bewegen op de beat.
Daan volgde haar bewegingen; eerst voorzichtig, maar al snel begon hij zich vrijer te voelen zoals zijn oma ooit had gedaan in haar brieven.
De mensen om hen heen keken toe terwijl Daan danste met Sienna onder de stralende zon aan de oever van de rivier. Het voelde alsof alle zorgen even verdwenen waren; alleen zij tweeën telden nog.
Na hun kleine dansje gingen ze weer zitten op een bankje bij de rivier om uit te rusten.
"Je bent echt goed!" zei Sienna lachend terwijl ze naar hem keek met twinkelende ogen.
"Dank je," zei Daan bescheiden terwijl hij aan zijn gitaar friemelde.
Siena leunde achterover tegen het bankje en vroeg: "Wat ga je nu doen?"
"Iets voor mijn oma schrijven," antwoordde Daan eerlijk terwijl hij nadacht over wat er allemaal in hem omging sinds hij die brief had gekregen.
"Dat klinkt mooi," zei Sienna vriendelijk, "misschien kan ik helpen?"
Daan knikte opnieuw; dit keer voelde alles lichter aan dan eerder op de dag.
Samen schreven ze woorden vol liefde voor oma’s laatste brief onderwijl hun voeten wiegden op het ritme van hun eigen muziek – simpelweg samen genieten aan de oever van hun stadse leven.
En zo gebeurde er iets moois: ondanks verdriet kon er ook vreugde ontstaan door verbinding – zelfs tussen twee vreemden bij een rivier zonder geheimen of magie.
En hoewel deze dag eindigde zoals elke andere dag zou doen – met zonsondergang boven water – wist Daan dat elke nieuwe ontmoeting misschien wel weer net zo bijzonder zou kunnen worden als deze.
Want soms is alles wat je nodig hebt gewoon iemand die je hand vasthoudt wanneer je leert dansen op jouw eigen melodie.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes