Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De schaduw in het park**
Op een zonnige dag in de stad, waar de lucht blauw was en de vogels vrolijk zongen, gingen Sven en Luna naar het park. Het park was groot en had veel bomen. In het midden stond een oud kasteel. Het kasteel was verlaten, maar het zag er nog steeds mooi uit. De muren waren bedekt met klimop en de torens reikten hoog de lucht in.
Sven had kort blond haar dat recht omhoog stond. Hij droeg een felgroen T-shirt met een grappige tekst erop. Luna had ook een trendy outfit aan, met een spijkerbroek en een vrolijke blouse vol kleuren. Haar boblijn viel speels om haar gezicht.
“Zullen we naar het kasteel gaan?” vroeg Sven enthousiast. Hij kon niet wachten om te ontdekken wat er binnenin was.
“Ja! Laten we dat doen!” riep Luna terug, terwijl ze haar handen in de lucht stak als een echte stand-up comedian. Ze hield van grappen maken en kon iedereen aan het lachen krijgen.
Ze renden naar het kasteel en keken naar de grote houten deur. “Denk je dat die open is?” vroeg Luna nieuwsgierig.
“Laten we kijken!” zei Sven terwijl hij op de deur klopte. Tot hun verbazing ging de deur langzaam open met een krakend geluid.
Binnenin was het donker en stil. De zon scheen door de gebroken ramen en maakte mooie patronen op de vloer van oude stenen. “Wauw, dit is cool!” zei Sven terwijl hij rondkeek.
Luna knikte enthousiast. “Het lijkt wel een filmset! Ik kan hier wel grappen maken over spoken!”
Ze liepen verder het kasteel in en ontdekten grote kamers vol stof en spinnenwebben. In één kamer zagen ze oude meubels die vergeten leken te zijn. “Kijk daar!” wees Sven naar een grote spiegel die aan de muur hing.
Luna liep ernaartoe en keek in de spiegel. “Ik zie er geweldig uit!” zei ze lachend, terwijl ze gekke gezichten trok.
Plotseling zagen ze iets bewegen in de schaduw van de kamer. Het leek wel een figuur! Ze keken elkaar aan met grote ogen.
“Wat is dat?” fluisterde Sven zenuwachtig.
“Misschien is het een geest!” zei Luna met opgetrokken wenkbrauwen, maar ze kon niet stoppen met lachen omdat ze dacht aan hoe grappig zo’n geest zou zijn als hij zou vallen over zijn eigen voeten.
Ze besloten dichterbij te gaan kijken, maar toen ze dichterbij kwamen, zagen ze dat het geen geest was, maar gewoon een architect! Hij had kort blond haar in een boblijn en droeg trendy kleding zoals zijzelf.
“Hallo daar!” zei hij vrolijk terwijl hij hen opmerkte. “Ik ben Joris, ik ben hier om dit oude kasteel te bekijken.”
Sven en Luna waren opgelucht dat het geen geest was, maar ook nieuwsgierig naar Joris. “Wat doe je hier?” vroeg Sven enthousiast.
“Ik ben architect,” antwoordde Joris met glinsterende ogen. “Ik kijk of dit kasteel weer kan worden opgeknapt.”
“Oh! Dat klinkt leuk!” zei Luna terwijl ze zich voorstelde hoe mooi het kasteel zou kunnen worden als het weer werd opgeknapt.
Joris glimlachte breed. “Ja! Ik heb veel ideeën! Maar ik heb ook hulp nodig.” Hij keek hen aan met twinkelende ogen alsof hij hen iets belangrijks wilde vertellen.
“Hulp? Wat voor hulp?” vroeg Sven nieuwsgierig.
“Ik heb mensen nodig om me te helpen tekenen,” legde Joris uit. “En misschien kunnen jullie me helpen ideeën te bedenken!”
Luna sprong op van blijdschap. “Dat kan ik goed! Ik maak altijd grappen over dingen die ik zie!”
Sven knikte enthousiast mee: “En ik kan helpen met tekenen!”
Joris lachte hardop: “Dat klinkt geweldig! Laten we samen werken!”
Ze gingen zitten op de grond van de kamer vol stof en begonnen hun ideeën op papier te zetten. Luna maakte grapjes over hoe je geen badkamer moet maken zonder toiletpapier, terwijl Sven tekende hoe je glijbanen vanuit elke toren kon laten komen!
Joris vond hun ideeën fantastisch en schreef alles op in zijn notitieboekje. Terwijl ze werkten, vertelde Joris verhalen over andere gebouwen die hij had ontworpen en hoe belangrijk creativiteit is bij architectuur.
Na enige tijd stonden ze op om even buiten frisse lucht te halen. De zon scheen nu fel boven hen en alles voelde vrolijker aan dan ooit tevoren.
“Dit is zo leuk!” zei Luna blij terwijl ze haar armen wijd openstak alsof ze alle vreugde van het park wilde omarmen.
Sven knikte instemmend: “Ja! En wie weet wordt dit kasteel wel ons volgende grote project!”
Joris lachte opnieuw: “Als we klaar zijn, kunnen we misschien zelfs een stand-up show organiseren hier voor iedereen!”
Luna sprong weer van blijdschap: “Dat zou geweldig zijn! Ik kan mijn beste grappen vertellen!”
En zo gingen Sven, Luna en Joris verder met hun plannen voor het oude kasteel in het park. Ze maakten tekeningen, vertelden verhalen en lachten samen tot de zon onderging achter de torens van het kasteel.
Het park werd hun speelplaats vol dromen waar alles mogelijk leek te zijn – zelfs zonder magie of geheimen – gewoon door samen plezier te hebben bij iets wat ooit vergeten was geweest: vriendschap, creativiteit én humor!
En zo eindigde hun dag vol avontuur bij ‘De schaduw in het park’, waar niets meer hetzelfde zou zijn na deze bijzondere ontmoeting tussen drie enthousiaste vrienden die samen iets moois wilden maken van iets ouds.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes