Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geheim van het oude huis**
In de stad, waar de gebouwen als torens naar de lucht reikten, stond een oud huis. Het was een vreemd huis, met scheve muren en een dak dat leek te zuchten onder het gewicht van de jaren. Joris en Jinthe kenden het huis goed. Ze woonden in de buurt en hadden vaak over het dak van het oude huis gekeken. Het was hun geheime plek, maar ze hadden nooit de moed gehad om er echt naar binnen te gaan.
Op een dag, toen de zon helder scheen en de lucht blauw was, besloten ze dat het tijd was om het geheim van het oude huis te ontdekken. Joris was altijd al nieuwsgierig geweest. Hij had een sterke wil en kon niet wachten om te zien wat er binnenin zat. Jinthe daarentegen voelde een sprankje angst in haar buik. Wat als er iets engs binnen was? Maar haar nieuwsgierigheid won het van haar angst.
“Laten we gaan!” zei Joris met zijn krachtige stem. Hij droeg zijn sportkleding, zoals altijd, klaar voor avontuur. Zijn korte bruine haar wapperde in de wind terwijl hij naar het oude huis liep.
Jinthe volgde hem met kleine stapjes, haar hart klopte snel. “Wat als er iets is dat we niet willen zien?” vroeg ze.
“Dan rennen we weg,” antwoordde Joris met een grijns. “Maar ik denk niet dat er iets is.”
Ze bereikten de voordeur van het oude huis. De deur hing scheef op zijn scharnieren en leek hen uit te nodigen om naar binnen te komen. Joris duwde voorzichtig tegen de deur en deze kraakte open.
Binnenin was het donker en stoffig. De lucht rook muf, maar dat weerhield hen niet om verder te gaan. Ze liepen door een lange gang vol met oude foto’s aan de muren. De gezichten op die foto’s leken hen aan te staren, maar Joris vond ze interessant.
“Wie zouden deze mensen zijn?” vroeg hij terwijl hij naar een foto keek van een vrouw met een strenge blik.
“Ik weet het niet,” zei Jinthe zachtjes. “Misschien waren ze vroeger belangrijk.”
Ze gingen verder en kwamen in een grote kamer terecht met hoge ramen die uitkeken op de stad beneden hen. Het licht viel door het stof heen en maakte prachtige patronen op de vloer.
“Wow,” zei Joris terwijl hij rondkeek. “Dit is geweldig!”
Maar toen viel zijn blik op iets vreemds in de hoek van de kamer: een grote kist bedekt met spinnenwebben.
“Wat zou daarin zitten?” vroeg hij nieuwsgierig.
Jinthe voelde weer die angstige kriebel in haar buik, maar ze kon niet anders dan ook nieuwsgierig zijn. “Misschien moeten we kijken,” zei ze aarzelend.
Joris knikte vastberaden en liep naar de kist toe. Hij trok aan het touw dat eromheen zat en maakte het los. Met één krachtige beweging tilde hij het zware deksel op.
Binnenin lag iets glanzends: een oude telescopische kijker! Het ding zag eruit alsof niemand het jaren had aangeraakt.
“Dit is cool!” riep Joris enthousiast terwijl hij de kijker oppakte en hem inspecteerde.
Jinthe kwam dichterbij en keek mee over zijn schouder naar wat hij deed. “Wat ga je ermee doen?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Ik ga kijken of ik iets interessants kan zien!” zei hij vastberaden terwijl hij zich naar één van de ramen draaide.
Hij richtte de kijker op straat beneden hen en begon te kijken naar alles wat zich daar afspeelde: mensen die voorbijliepen, fietsen die voorbijraasden, zelfs een hond die achter een bal aan rende.
“Dit is geweldig!” lachte hij terwijl hij zich vermaakte met wat hij zag.
Maar toen hoorde Jinthe iets vreemds achter hen: een zacht gekraak alsof iemand of iets zich bewoog in het huis.
“Hoor je dat?” vroeg ze angstig terwijl ze zich omdraaide.
Joris stopte even met kijken en knikte langzaam. “Ja… misschien moeten we gaan.”
Maar voordat ze konden bewegen, verscheen er plotseling iemand in de deuropening: een man gekleed in sportkleding met kort bruin haar en een snor! Hij leek sterk gebouwd en had zelfverzekerde ogen die hen aankeken.
“Wat doen jullie hier?” vroeg hij met een zware Poolse accent dat door zijn Nederlands heen klonk.
Joris keek hem aan zonder bang te zijn; eerder gefascineerd door deze onverwachte ontmoeting. “We ontdekten dit oude huis,” antwoordde hij eerlijk.
De man glimlachte breed, waardoor zijn snor omhoog krulde als twee kleine vleugels. “Ik ben Viktor,” zei hij trots terwijl hij zich voorstelde als wetenschapper die onderzoek deed naar oude gebouwen zoals dit huis.
“Een wetenschapper?” herhaalde Jinthe verbaasd terwijl haar angst langzaam verdween bij deze nieuwe informatie.
Viktor knikte enthousiast terwijl zijn ogen glinsterden van enthousiasme voor wetenschap en geschiedenis tegelijk. “Ja! Dit huis heeft veel geheimen! En jullie hebben één ervan gevonden!”
Joris sprong bijna op van blijdschap bij deze woorden; dit was precies wat hij wilde horen! “Wat voor geheimen?”
Viktor gebaarde hen dichterbij te komen terwijl hij begon uit te leggen over hoe dit huis ooit toebehoorde aan beroemde wetenschappers uit vervlogen tijden die experimenten uitvoerden op daken zoals dit!
Terwijl Viktor sprak over verhalen vol ontdekkingen, voelde Jinthe zich steeds meer op haar gemak bij deze man vol energie ondanks haar eerdere angsten over onbekende dingen in donkere huizen.
Uren gingen voorbij terwijl Viktor hun vertelde over sterrenkunde tot biologie; elk verhaal boeide hen meer dan ooit tevoren!
Toen ze eindelijk afscheid namen van Viktor – die beloofde terug te komen – keken Joris en Jinthe elkaar aan met grote ogen vol verwondering.
“We hebben echt iets bijzonders ontdekt vandaag,” zei Joris enthousiast.
Jinthe knikte instemmend; nu wist ze dat zelfs als dingen eng leken soms ook heel mooi konden zijn!
En zo verlieten zij samen dat oude huis; hun harten gevuld met dromen over sterrenhemels boven daken vol geheimen…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes