Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Laatste Brief van Opa**
Op een zonnige dag, onder een heldere blauwe lucht, zat Daan op het open veld. Het gras was groen en zacht, en de bloemen kleurden het landschap met hun vrolijke tinten. Daan hield van deze plek. Hier kon hij dromen en spelen, ver weg van de drukte van de stad. Maar vandaag was anders. Vandaag voelde hij zich verdrietig.
Zijn opa, een bijzondere man met kort bruin haar en een lange slanke figuur, had hem een brief geschreven. Opa zat in zijn rolstoel, maar dat weerhield hem er niet van om zijn gedachten op papier te zetten. Hij droeg altijd formele kleding, zelfs als hij thuis was. Een nette broek en een overhemd met een stropdas. Opa was een meester in schaken en had altijd verhalen over zijn jeugd in Duitsland.
Daan opende de brief met trillende handen.
"Lieve Daan," begon opa's elegante handschrift. "Als je deze woorden leest, ben ik misschien al weg. Maar weet dat ik altijd bij je ben, in elke zet die je doet op het schaakbord."
Daan slikte. Hij dacht aan de vele uren die ze samen hadden doorgebracht met schaken. Opa had hem geleerd om strategisch te denken, om elke zet zorgvuldig te overwegen.
"Ik wil dat je weet," vervolgde opa, "dat het leven soms moeilijk is. Ik heb veel meegemaakt in mijn leven als Joods-Duitse man. Er waren dagen dat ik boos was op de wereld om me heen. Maar ik heb geleerd dat boosheid ons niet verder helpt."
Daan keek naar de lucht en zag enkele wolken voorbij drijven. Hij dacht aan hoe opa altijd zei dat zelfs de donkerste wolken weer kunnen verdwijnen.
"Als je ooit twijfelt of verdrietig bent," schreef opa verder, "denk dan aan onze schaakpartijen. Elke zet is belangrijk, net zoals elke keuze die je maakt in het leven."
Daan voelde een traan over zijn wang rollen terwijl hij verder las.
"Ik wil dat je sterk bent," schreef opa met liefdevolle woorden. "Gebruik je hoofd en je hart om te beslissen wat goed voor jou is."
De zon scheen fel op Daan's gezicht terwijl hij zich herinnerde hoe ze samen hadden gelachen tijdens hun spellen. Opa had altijd gezegd dat schaken niet alleen een spel was; het was ook een manier om het leven te begrijpen.
"En als je ooit voelt dat alles tegenzit," vervolgde opa in zijn brief, "weet dan dat er altijd hoop is aan de horizon."
Daan sloot zijn ogen en stelde zich voor hoe opa daar zat in zijn rolstoel, met zijn baard die wiegde als hij lachte om Daan's zetten op het bord.
"Ik geloof in jou," eindigde opa de brief. "Jij bent mijn grootste trots."
Met die woorden voelde Daan iets warms in zijn hart groeien. Hij wist nu wat hij moest doen: verder gaan met schaken en leren van elke ervaring die het leven hem bood.
Na het lezen van de brief besloot Daan naar huis te gaan en zijn schaakbord te pakken. Hij wilde oefenen voor hun volgende partij – waar opa ook mocht zijn, hij zou er altijd bij hem zijn tijdens elk spel.
Die avond zat Daan aan tafel met het schaakbord voor zich uitgestald. De stukken glinsterden in het licht van de lamp boven hem. Hij zette de pionnen op hun plek en begon na te denken over elke zet die hij kon maken.
Terwijl hij speelde, voelde hij zich dichter bij opa dan ooit tevoren. Elke zet bracht herinneringen terug aan hun tijd samen: de lachbuien na een verloren partij of de serieuze gesprekken over strategieën en levenslessen.
Uren gingen voorbij terwijl Daan zich verloor in het spel. Zijn gedachten waren helder; hij voelde zich sterk en vol vertrouwen – net zoals opa altijd had gewild.
De volgende dag besloot Daan naar het open veld terug te keren waar hij eerder had gezeten toen hij de brief las. Het gras was nog steeds groen en vol leven; alles leek hetzelfde maar toch anders zonder opa erbij.
Hij nam plaats op dezelfde plek waar hij had gezeten toen hij die belangrijke woorden ontving: “Ik geloof in jou.” Die zin bleef door zijn hoofd spoken als een melodie die nooit eindigde.
Daan haalde diep adem en sloot zijn ogen opnieuw; dit keer stelde hij zich voor hoe ze samen zouden schaken onder deze stralende zon – twee generaties verbonden door liefde en wijsheid.
Met elke dag die voorbijging leerde Daan meer over zichzelf door middel van schaken; niet alleen als speler maar ook als persoon die sterker werd door herinneringen aan zijn geliefde opa.
En zo groeide Daan uit tot een jonge man vol dromen en hoop – net zoals opa hem had geleerd: “Er is altijd hoop aan de horizon.” En zo zou Daan voortgaan met schaken, wetende dat iedere zet belangrijk was – zowel op het bord als in het leven zelf.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes