Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Verborgen Tuin**
Er was eens een jongen genaamd Luca. Hij had bruin haar en droeg altijd een T-shirt met een grappige tekst. Luca woonde in een klein huis aan de rand van een groot bos. Het bos was vol met hoge bomen, vrolijke vogels en kleurrijke bloemen. Luca vond het heerlijk om in het bos te spelen. Hij maakte vaak lange wandelingen en ontdekte nieuwe plekjes.
Op een zonnige dag besloot Luca om dieper het bos in te gaan dan ooit tevoren. Hij had gehoord van een verborgen tuin, maar niemand wist precies waar die was. “Misschien vind ik hem wel,” dacht hij bij zichzelf. Met zijn stevige schoenen aan begon hij aan zijn avontuur.
Luca liep en liep, langs grote eikenbomen en kleine beekjes. De zon scheen door de bladeren en maakte mooie patronen op de grond. Na een tijdje kwam hij bij een open plek waar hij even ging zitten om uit te rusten. Terwijl hij daar zat, hoorde hij plotseling iets raars.
“Hallo daar!” klonk er een vrolijke stem.
Luca keek om zich heen en zag tot zijn verbazing een astronaut! De astronaut had een glimmend pak aan dat straalde in de zon. Zijn helm was groot en rond, maar hij had hem afgedaan zodat ze elkaar konden zien.
“Wat doe jij hier in het bos?” vroeg de astronaut met een brede glimlach.
“Ik zoek de verborgen tuin,” antwoordde Luca nieuwsgierig.
“De verborgen tuin? Dat klinkt spannend! Ik ben Astronaut Alex, en ik ben op zoek naar avontuur!” zei de astronaut vrolijk.
Luca vond het geweldig dat er zomaar een astronaut in het bos stond. “Wil je mij helpen zoeken?” vroeg hij enthousiast.
“Natuurlijk!” zei Alex terwijl hij zijn handen omhoog deed alsof hij klaar was voor lancering. “Laten we samen gaan!”
Ze liepen verder door het bos, pratend over alles wat ze zagen: de vogels die floten, de schaduw van de bomen en zelfs de schattige konijntjes die snel wegschoten als ze dichterbij kwamen.
Na een tijdje kwamen ze bij een grote boom met dikke takken die ver naar beneden hingen. “Kijk daar!” zei Luca terwijl hij naar iets groens wees dat tussen de takken zat.
Ze keken beter en zagen dat er iets als een deur was verstopt achter de bladeren van de boom. “Zou dit misschien de ingang naar de verborgen tuin zijn?” vroeg Alex opgewonden.
Luca knikte vol enthousiasme. Ze duwden voorzichtig tegen de takken en maakten ruimte voor zichzelf om binnen te gaan. Toen ze door de opening kropen, stonden ze ineens in een prachtige tuin!
De tuin was vol met kleurrijke bloemen: rode rozen, gele zonnebloemen en paarse lavendel. Er waren ook kleine paden van stenen die leidden naar verschillende hoekjes van deze bijzondere plek. In het midden stond zelfs een fontein die water spoot dat glinsterde in het zonlicht.
“Wauw! Dit is geweldig!” riep Luca terwijl hij rondkeek met grote ogen.
Alex lachte blij mee. “Ja! Dit is echt bijzonder! Kijk eens naar al die kleuren!”
Ze renden door de tuin, sprongen over bloembedden en voelden zich vrij als vogels in de lucht. Ze plukten wat bloemen om hun avontuur te vieren en maakten grappige dansjes bij de fontein.
Na enige tijd gingen ze op het gras zitten om uit te rusten van al het plezier dat ze hadden gehad. “Dit is echt leuk,” zei Luca tevreden terwijl hij naar alle mooie dingen om zich heen keek.
“Ja,” antwoordde Alex met zijn handen achter zijn hoofd gekruist, “soms moet je gewoon op avontuur gaan zonder plan.”
Ze praatten nog even over hun favoriete dingen: Luca vertelde over zijn liefde voor voetbal en Alex vertelde over sterren en planeten die zo ver weg waren dat je ze niet kon aanraken maar wel kon dromen over reizen ernaartoe.
Toen begon de zon langzaam onder te gaan, waardoor alles in gouden kleuren werd gehuld. “We moeten teruggaan,” zei Luca met spijt in zijn stem, “maar ik wil deze plek nooit vergeten.”
“Maak je geen zorgen,” zei Alex geruststellend, “we kunnen altijd terugkomen als we willen.”
Met die woorden verlieten ze samen de verborgen tuin via dezelfde deur tussen de takken van de grote boom. Buiten voelde alles weer normaal aan; het bos was stil en vredig zoals altijd.
Voordat ze afscheid namen, gaf Alex Luca één van zijn sterrenstickers als aandenken aan hun avontuur samen in de verborgen tuin. “Dit is voor jou,” zei hij met twinkelende ogen.
“Dank je wel!” zei Luca blij terwijl hij voorzichtig het sterretje bekeek dat nu op zijn hand plakte als herinnering aan deze bijzondere dag.
En zo gingen ze elk hun eigen weg: Luca terug naar huis waar zijn ouders op hem wachtten, en Astronaut Alex verder het bos in op zoek naar nieuwe avonturen onder andere sterren.
En hoewel er geen geheimen of magie waren in hun verhaal, wisten beide jongens diep van binnen dat soms gewoon buiten spelen genoeg kan zijn voor onvergetelijke momenten vol vreugde!
Einde
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes