Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De jongen met de grote dromen**
In een rustige vallei, omringd door hoge bergen en bloeiende velden, woonde een jongen genaamd Ruben. Ruben was een gemiddelde jongen, niet te groot en niet te klein. Hij had bruin haar dat altijd een beetje rommelig zat, en soms droeg hij een baardje dat hij zelf had geprobeerd te laten groeien. Hij was dol op programmeren en bracht veel tijd achter zijn computer door. Maar er was iets anders aan Ruben: hij had ADHD. Dit betekende dat zijn gedachten vaak sneller gingen dan zijn handen konden typen.
Ruben had grote dromen. Hij wilde de beste programmeur ter wereld worden. Hij wilde games maken die mensen zouden verbazen en apps die het leven gemakkelijker maakten. Maar soms voelde het alsof zijn dromen verder weg waren dan de bergen om hem heen.
Op een dag zat Ruben in zijn kamer, starend naar het scherm van zijn computer. De cursor knipperde op het lege document voor hem. “Wat moet ik nu doen?” mompelde hij tegen zichzelf. Zijn gedachten waren als een drukke markt in Istanbul, vol geluiden en kleuren, maar zonder duidelijke richting.
Plotseling klopte er iemand op de deur. Het was Tess, zijn buurmeisje. Tess was altijd vrolijk en vol energie, in tegenstelling tot Ruben die vaak verveeld leek te zijn. “Hé Ruben! Wat ben je aan het doen?” vroeg ze terwijl ze binnenkwam.
“Eh… ik probeer iets te maken,” zei Ruben terwijl hij naar het lege document wees.
“Waarom maak je geen spelletje? Dat lijkt me leuk!” zei Tess enthousiast.
Ruben zuchtte. “Ja, maar ik weet niet waar ik moet beginnen.”
Tess keek om zich heen in de kamer van Ruben en zag stapels boeken over programmeren en technologie liggen. “Misschien moet je gewoon beginnen met iets kleins,” stelde ze voor.
Ruben knikte langzaam. “Ja… misschien heb je gelijk.” Maar diep van binnen voelde hij zich nog steeds verloren in al zijn ideeën.
Die middag besloot Ruben naar buiten te gaan voor wat frisse lucht. De zon scheen helder boven de vallei en de bloemen bloeiden prachtig in alle kleuren van de regenboog. Terwijl hij rondliep, kwam hij de tuinier tegen die altijd voor de tuinen in de buurt zorgde.
De tuinier heette Mehmet en had een bezorgde blik op zijn gezicht terwijl hij bezig was met het snoeien van rozenstruiken. “Ruben!” riep Mehmet toen hij hem zag aankomen. “Wat doe je hier zo alleen?”
“Oh, gewoon wat nadenken,” antwoordde Ruben eerlijk.
Mehmet knikte begrijpend en veegde het zweet van zijn voorhoofd af met de achterkant van zijn hand. “Dromen is goed, maar soms moet je ook actie ondernemen,” zei hij terwijl hij een tak afknipte.
Ruben keek naar Mehmet en vroeg zich af wat hij bedoelde met ‘actie ondernemen’. “Maar hoe begin ik?” vroeg hij uiteindelijk.
“Begin klein,” zei Mehmet terwijl hij naar een jonge rozenstruik wees die net begon te bloeien. “Kijk naar deze plant; het heeft tijd nodig om groot te worden.”
Ruben dacht na over wat Mehmet zei terwijl hij naar de rozen keek die zo mooi waren in hun eenvoudigheid. Misschien kon hij ook iets kleins beginnen met programmeren? Iets dat niet perfect hoefde te zijn, maar gewoon… iets om mee te starten?
Die avond ging Ruben weer achter zijn computer zitten met nieuwe energie. In plaats van meteen aan een groot project te beginnen, besloot hij een simpel spelletje te maken waarin je ballonnen moest laten knappen door erop te klikken. Het idee maakte hem enthousiast; dit kon wel eens leuk worden!
Terwijl hij werkte aan het spelletje, merkte Ruben dat zijn gedachten minder chaotisch waren dan normaal. Hij concentreerde zich beter dan ooit tevoren en begon zelfs plezier te hebben tijdens het programmeren! Het leek alsof elke klik op de muis hem dichter bij zijn droom bracht.
Na enkele dagen hard werken had Ruben eindelijk iets gemaakt waar hij trots op was: Ballon Knal! Het was simpel maar leuk genoeg om vrienden uit te nodigen om het uit te proberen.
Op school liet Ruben Tess zien wat hij had gemaakt tijdens de pauze. Ze sprong enthousiast op toen ze het spelletje zag draaien op zijn laptop.
“Dit is geweldig!” riep ze uit terwijl ze begon te klikken op de ballonnen die snel voorbij kwamen.
Ruben voelde zich trots toen Tess lachte en haar best deed om zoveel mogelijk ballonnen kapot te maken voordat de tijd om was.
“Je moet dit echt delen met anderen!” zei Tess nadat ze klaar was met spelen.
En zo gebeurde het dat Ruben besloot om Ballon Knal online te zetten zodat iedereen er plezier mee kon hebben. De reacties waren positief; mensen vonden het leuk! Dit gaf hem nog meer motivatie om verder te gaan met programmeren.
De weken verstreken en Ruben bleef kleine projecten maken: puzzelspellen, quizzen over geschiedenis — alles wat hem interesseerde of waarover hij had gelezen in boeken of online artikelen.
Mehmet kwam regelmatig langs om even bij hem langs te gaan als hij bezig was in de tuin of als er weer nieuwe bloemen bloeiden in de vallei.
“Hoe gaat het met je projecten?” vroeg Mehmet altijd nieuwsgierig.
“Het gaat goed! Ik heb weer iets nieuws gemaakt!” antwoordde Ruben vol enthousiasme.
Mehmet glimlachte tevreden terwijl hij luisterde naar Rubens verhalen over games en apps.
Uiteindelijk realiseerde Ruben zich dat dromen alleen niet genoeg waren; actie ondernemen maakte alles mogelijk! En hoewel er geen magie of geheimen waren in deze wereld — alleen hard werken — voelde elke stap vooruit als een overwinning.
En zo groeide niet alleen Rubens vaardigheden als programmeur maar ook zijn zelfvertrouwen.
In plaats van verveeld achterover leunend naar nietsdoen zat er nu iemand achter die computer vol ideeën — klaar om meer grote dromen na te jagen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes