Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Laatste Brief van Opa**
Op een zonnige dag in de stad, waar de lucht blauw was en de wolken als wattenbollen leken, zat Niels op het plein. Het plein was groot en omringd door kleine cafés en winkels. Mensen liepen voorbij, sommigen met een ijsje in de hand, anderen met tassen vol boodschappen. Niels had zijn skateboard bij zich en gleed af en toe over het gladde asfalt. Hij voelde zich vrij en blij.
Nina, zijn beste vriendin, kwam aanlopen. Ze had een grote glimlach op haar gezicht. "Niels! Kijk eens wat ik heb!" riep ze terwijl ze een kleurrijke flyer omhoog hield. Het was een uitnodiging voor een surfwedstrijd aan de kust. "We moeten gaan! Het wordt geweldig!"
Niels knikte enthousiast. Hij hield van surfen, vooral als de golven hoog waren en de zon scheen. Maar er was iets dat hem dwarszat. Zijn opa had onlangs een brief geschreven die hij nog niet had geopend.
"Dat klinkt leuk, Nina," zei hij terwijl hij naar de flyer keek. "Maar ik heb iets te doen."
Nina keek nieuwsgierig naar Niels. "Wat dan?"
"Ik moet de brief van opa lezen," antwoordde hij met een zucht.
Nina knikte begrijpend. Ze wist dat Niels’ opa belangrijk voor hem was geweest. De man had altijd verhalen verteld over zijn jeugd en over het leven in België, waar hij vandaan kwam.
"Kom op," zei Nina met een aanmoediging in haar stem. "Laten we het samen doen."
Ze gingen op een bankje zitten onder een grote boom die schaduw gaf tegen de felle zon. Niels haalde de brief uit zijn tas en opende deze voorzichtig.
De woorden waren netjes geschreven, met zorgvuldige letters die zijn opa altijd gebruikte. Terwijl hij las, voelde hij een mengeling van emoties: vreugde om de herinneringen die zijn opa beschreef, maar ook frustratie omdat hij niet meer bij hem kon zijn.
"Opa schrijft over tuinieren," zei Niels terwijl hij verder las. "Hij vertelt hoe belangrijk het is om dingen te organiseren in je tuin."
"Dat klinkt leuk!" zei Nina enthousiast.
"Ja," antwoordde Niels met een frons op zijn gezicht. "Maar ik snap niet waarom hij dat zo belangrijk vindt."
Nina leunde naar voren en vroeg: "Wat zegt hij nog meer?"
Niels las verder: “Organisatie is als surfen,” schreef zijn opa. “Je moet weten wanneer je moet peddelen en wanneer je moet staan.”
“Dat is eigenlijk best slim,” zei Nina terwijl ze nadacht over wat Niels net had gelezen.
“Ja,” mompelde Niels terwijl hij door de woorden ging. “Maar ik ben geen organisator.”
“Misschien niet,” zei Nina vriendelijk, “maar je bent wel goed in surfen!”
Niels glimlachte weer even, maar het gevoel van frustratie bleef hangen als een wolk boven zijn hoofd.
“Opa heeft altijd alles zo goed georganiseerd,” vervolgde hij somberder dan bedoeld. “En ik… ik ben gewoon… korter dan anderen.”
“Dat maakt niet uit!” riep Nina uitbundig terwijl ze hem aanstootte met haar schouder. “Je hebt andere talenten!”
“Ja,” gaf Niels toe, “maar soms voelt het alsof ik achterloop.”
Even was er stilte tussen hen beiden terwijl ze naar de mensen om hen heen keken die hun eigen leven leidden zonder zorgen of frustraties.
“Misschien moet je gewoon proberen te genieten van wat je hebt,” stelde Nina voor.
Niels knikte langzaam maar wist niet zeker of dat zo eenvoudig was.
Terwijl ze daar zaten, kwam er plotseling een zorgeloze surfer voorbij lopen met lange haren die wapperden in de wind en een brede glimlach op zijn gezicht droeg. Hij droeg professionele kledingstijl die vreemd leek voor iemand die net van het strand kwam.
“Hey!” riep hij vrolijk naar Niels en Nina terwijl hij hen begroette met een handgebaar dat vol zelfvertrouwen zat.
“Wat is er aan de hand?” vroeg hij nieuwsgierig toen hij hun gezichten zag.
“We lezen gewoon deze brief,” antwoordde Niels verlegen.
“Oh! Brieven zijn cool!” zei de surfer enthousiast terwijl hij zich naast hen neerplofte zonder enige aarzeling.
De surfer vertelde verhalen over zijn avonturen op zee en hoe belangrijk vrijheid voor hem was geweest tijdens het surfen in België en andere landen langs de kustlijn.
Terwijl ze luisterden naar hem, voelde Niels iets veranderen binnenin hem; misschien was het oké om niet alles perfect georganiseerd te hebben zoals opa dat deed? Misschien kon je ook gewoon genieten van het moment?
Na enige tijd stond de surfer weer op om verder te gaan met zijn dag vol avontuur en vrijheid, maar voordat hij vertrok klopte hij Niels bemoedigend op zijn schouder: “Blijf gewoon jezelf!”
Toen de surfer weg was, keek Nina naar Niels met glinsterende ogen: “Zie je? Je hoeft niet perfect te zijn!”
Met nieuwe moed besloot Niels om terug te keren naar huis en samen met Nina te gaan surfen zodra ze tijd hadden gevonden voor hun avontuur aan zee – zonder al teveel na te denken over organisatie of lengte of wat dan ook!
En zo eindigde hun middag op het plein; gevuld met herinneringen aan opa’s woorden maar ook nieuwe inzichten over wie zij waren – zorgeloos zoals surfers onder de zon!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes