Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het avontuur in het donkere bos**
In de schaduw van hoge bergen lag een bos. Het was een donker bos, vol met hoge bomen en dichte takken. De zon kwam er maar zelden doorheen. In dit bos woonde Bram, een jongen van twaalf jaar. Hij had een nieuwsgierige geest en hield van avontuur. Zijn beste vriend was Sophie, een meisje met slank, zwart krullend haar en een kleurrijke kledingstijl. Sophie was creatief en maakte prachtige schilderijen. Soms voelde ze zich gestrest als ze niet kon schilderen.
Op een dag besloten Bram en Sophie om het donkere bos te verkennen. Ze hadden gehoord dat er aan de andere kant van het bos een open plek was met mooie bloemen en helder water. "Laten we gaan!" zei Bram enthousiast. Sophie knikte, maar ze voelde ook een beetje spanning in haar buik.
Ze pakten hun rugzakken in met wat eten en drinken en vertrokken naar het bos. De bomen stonden dicht op elkaar, hun takken leken wel vingers die naar de lucht reikten. Het was stil, op het gekraak van takken onder hun voeten na. Sophie keek om zich heen en zag de schaduwen dansen tussen de bomen.
"Het is best donker hier," zei ze zachtjes.
"Ja," antwoordde Bram, "maar dat maakt het spannend!" Hij liep verder het bos in, terwijl Sophie hem volgde.
Na een tijdje kwamen ze bij een open plek waar de zon eindelijk doorbrak. Het gras was groen en er bloeiden kleurrijke bloemen overal om hen heen. Sophie glimlachte en haalde haar schetsboek tevoorschijn. "Ik wil hier schilderen!" zei ze blij.
Bram ging zitten op een grote steen terwijl Sophie begon te schilderen. Ze gebruikte felle kleuren die prachtig afstaken tegen de groene achtergrond van het bos. Terwijl ze bezig was, merkte Bram dat hij iets hoorde dat niet klonk als de natuur om hen heen.
"Wat is dat voor geluid?" vroeg hij nieuwsgierig.
Sophie keek op van haar schilderij en luisterde aandachtig. "Ik weet het niet," zei ze met lichte bezorgdheid.
Ze besloten om dichterbij te gaan kijken waar het geluid vandaan kwam. Ze volgden het geluid door het bos, tot ze bij een kleine hut kwamen die half verborgen was tussen de bomen.
Voor de hut stond een timmerman aan zijn werkbank te zagen. Hij had grijze haren en zijn handen waren sterk van al het houtbewerken dat hij deed. Toen hij hen zag, stopte hij even met werken en glimlachte vriendelijk naar hen.
"Hallo daar! Wat doen jullie hier in mijn deel van het bos?" vroeg hij met geduldige stem.
"We verkennen het bos," antwoordde Bram enthousiast. "We willen naar de andere kant."
De timmerman knikte begrijpend. "Dat is goed! Maar pas op voor de donkere plekken in dit bos; daar kan je gemakkelijk verdwalen."
Sophie knikte terwijl ze naar zijn werk keek: houten beelden stonden rondom de hut, elk beeld had zijn eigen verhaal te vertellen.
"Wat maak je?" vroeg ze nieuwsgierig.
"Ik maak beelden uit hout," zei de timmerman trots. "Elk stuk hout heeft zijn eigen karakter."
Sophie keek gefascineerd naar de beelden; sommige waren dieren, andere waren mensen in verschillende poses.
"Mag ik proberen?" vroeg ze voorzichtig.
De timmerman lachte vriendelijk en gaf haar wat kleine stukjes hout en gereedschap om mee te werken. Terwijl zij aan haar kunstwerk begon, vertelde hij verhalen over elk beeld dat hij had gemaakt.
Bram zat ondertussen op een boomstronk te luisteren naar hun gesprek terwijl hij af en toe om zich heen keek naar de natuur die hen omringde.
Na enige tijd had Sophie iets moois gemaakt: een klein beeldje van een vogel die net wilde vliegen. De timmerman bekeek haar werk met waardering.
"Je hebt talent," zei hij glimlachend. "Blijf vooral creatief!"
Sophie bloosde van blijdschap terwijl Bram enthousiast klapte voor haar kunstwerkje.
Maar toen begon de lucht langzaam donkerder te worden; wolken dreigden boven hen samen te trekken.
"We moeten gaan," zei Bram bezorgd terwijl hij opstond van zijn plek.
Sophie knikte snel; ze wist dat als het ging regenen, alles nat zou worden in het donkere bos waar geen zonlicht meer doorkwam.
Ze namen afscheid van de timmerman die hen aanmoedigde voorzichtig terug te keren door het bos zonder zich te haasten of afgeleid te raken door andere dingen.
Met hun rugzakken weer op hun rug begonnen Bram en Sophie aan hun terugtocht door het donkere bos, nu met meer aandacht voor hun omgeving dan eerder toen ze vol enthousiasme waren vertrokken.
De weg terug leek korter dan eerder; misschien omdat ze nu wisten wat er allemaal verborgen lag tussen de bomen of misschien omdat ze samen zoveel hadden geleerd over creativiteit en geduld tijdens hun ontmoeting met de timmerman.
Uiteindelijk bereikten ze weer die open plek vol bloemen waar alles zo vrolijk leek te stralen onder de zonnestralen die nu weer zichtbaar waren tussen enkele wolken die voorbij dreven in de lucht boven hen.
“Dat was leuk!” riep Bram uitgelaten terwijl hij zich omdraaide naar Sophie die nog steeds bezig was met haar schetsboek.
“Ja,” antwoordde zij stralend terwijl zij nog steeds dacht aan wat zij had geleerd over houtbewerking.
En zo keerden zij terug naar huis na hun avontuur in het donkere bos; vol nieuwe ideeën voor toekomstige avonturen samen.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes