Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Laatste Boodschap**
Sven zat op de rand van een grote rots, zijn benen bungelend boven de waterval. Het water viel met een donderend geraas naar beneden en spatte in duizenden druppels omhoog. De zon scheen fel, en de lucht was helder blauw. Het was een perfecte dag om buiten te zijn, maar Sven voelde zich niet zo perfect.
Hij keek naar Yara, die met haar rolstoel dicht bij de rand van het pad zat. Yara was lang en mager, met kort bruin haar dat in de zon glansde. Ze droeg praktische kleding: een spijkerbroek en een T-shirt met een afbeelding van een robot erop. Yara was altijd vol energie, maar vandaag leek ze wat stiller dan normaal.
“Wat denk je?” vroeg Sven terwijl hij naar de waterval wees. “Zou het leuk zijn om daarheen te gaan?”
Yara zuchtte en keek naar het bruisende water. “Ik weet het niet, Sven. Het is best eng daar dichtbij.”
Sven knikte begrijpend. Hij wist dat Yara soms angstig kon zijn, vooral als het ging om dingen die ze niet goed kon doen vanwege haar rolstoel. Maar hij wilde haar aanmoedigen om moedig te zijn.
“Kom op,” zei hij met een glimlach. “We kunnen samen gaan! Ik help je wel.”
Yara keek hem aan en er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. “Oké, laten we het proberen.”
Sven duwde voorzichtig aan de achterkant van Yara’s rolstoel terwijl ze over het pad naar de waterval reden. De lucht was fris en vol geluiden van de natuur: vogels floten en het water kletterde omlaag.
Toen ze dichterbij kwamen, voelde Sven zijn hart sneller kloppen. De kracht van het water was overweldigend en hij begreep waarom Yara zich zo voelde. Maar hij wilde niet dat ze zich liet tegenhouden door angst.
“Zie je die grote steen daar?” vroeg hij terwijl hij wees naar een grote rots vlakbij de rand van de waterval.
Yara knikte langzaam.
“Als we daarheen gaan, kunnen we echt dichtbij komen zonder dat je bang hoeft te zijn,” stelde Sven voor.
Met enige aarzeling stemde Yara toe. Sven duwde haar rolstoel verder over het pad totdat ze bij de grote steen waren aangekomen. Hij hielp haar uit de rolstoel en samen gingen ze op de steen zitten.
“Wow,” zei Yara terwijl ze naar beneden keek naar het kolkende water onder hen. “Het is prachtig.”
“Ja,” antwoordde Sven enthousiast. “En kijk eens hoe ver we nu zijn!”
Yara lachte nu echt, en Sven voelde zich opgelucht dat ze zich beter voelde. Ze zaten daar samen, hun voeten bungelend boven de afgrond terwijl het water onder hen raasde.
Plotseling hoorde Sven iets achter hen: iemand kwam hun kant op lopen. Het was een man in praktische kleding met kort bruin haar en een baard – duidelijk iemand die veel tijd buiten doorbracht.
“Hallo daar!” zei hij vriendelijk terwijl hij dichterbij kwam.
“Hallo!” antwoordden Sven en Yara in koor.
De man stelde zichzelf voor als Amir, een architect die werkte aan duurzame projecten in de omgeving. Hij vertelde hen over zijn passie voor technologie en hoe hij altijd zocht naar manieren om dingen beter te maken voor mensen zoals Yara.
“Ik heb veel ideeën over hoe we meer toegankelijkheid kunnen creëren voor mensen in rolstoelen,” zei Amir enthousiast terwijl hij gebaren maakte met zijn handen.
Yara luisterde aandachtig; dit leek haar echt te interesseren.
“Wat voor ideeën heb je?” vroeg ze nieuwsgierig.
Amir begon te vertellen over slimme technologieën die ervoor konden zorgen dat paden breder werden of dat er speciale liften kwamen bij moeilijk bereikbare plekken zoals deze waterval.
Sven vond het geweldig om te zien hoe Yara’s ogen begonnen te stralen bij elk idee dat Amir opperde. Ze praatten nog even verder over technologieën en ontwerpen totdat Amir plotseling stopte en hen aankeek met een serieuze blik.
“Ik heb nog iets belangrijks te zeggen,” begon Amir langzaam. “Het is belangrijk om moedig te zijn in alles wat je doet.”
Sven voelde even een steek van angst; zou Amir denken dat zij niet moedig waren? Maar toen zag hij hoe Yara’s gezicht oplichtte bij die woorden.
Amir vervolgde: “Het leven kan soms eng lijken, maar als je samenwerkt met anderen kun je veel bereiken.”
Yara knikte enthousiast terwijl ze Amir aanstaarde alsof hij haar held was geworden.
Na hun gesprek nam Amir afscheid en vertrok weer richting het pad waar zij vandaan kwamen. Toen hij weg was, keken Sven en Yara elkaar aan met brede glimlachen op hun gezichten.
“Ik vond hem leuk,” zei Yara blij terwijl ze weer in haar rolstoel ging zitten.
“Ja! Hij had zoveel goede ideeën!” antwoordde Sven enthousiast terug terwijl hij haar hielp weer op weg te gaan richting hun oorspronkelijke plek bij de waterval.
Ze reden terug naar hun plek waar ze eerder zaten, maar nu voelde alles anders aan; er hing iets positiefs in de lucht – misschien wel moed!
Terwijl ze daar zaten, keken ze opnieuw naar het water dat onder hen stroomde – krachtig maar ook mooi – net zoals zijzelf waren: sterk ondanks hun angsten of beperkingen.
En zo brachten Sven en Yara nog enkele uren door bij de waterval; pratend over dromen, technologieën en alles wat mogelijk was als je moedig genoeg bent om ervoor te vechten – samen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes