Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De schat in de zee**
Het was een gewone dag in de stad, of tenminste zo leek het. Ruben zat op zijn kamer, met zijn voeten op zijn bureau en zijn hoofd achterover geleund. Hij keek naar het plafond en dacht aan niets. Gewoon, omdat hij zich verveelde. Zijn steil zwarte haar viel in een paardenstaart over zijn schouder. “Wat nu?” mompelde hij tegen zichzelf.
Buiten hoorde hij Yara lachen. Ze was altijd zo druk en vol energie, terwijl Ruben meestal gewoon chillde. Yara had een casual chic kledingstijl die zelfs de meest saaie dagen opvrolijkte. Ze droeg een felgekleurde trui met een grappige tekst erop: “Ik ben niet lui, ik ben in energiebesparingsmodus.” Ruben grinnikte om haar gekke humor.
“Ruben! Kom je buiten?” riep Yara van beneden. “We gaan iets leuks doen!”
Ruben zuchtte en stond op. “Wat is er nu weer?” vroeg hij terwijl hij naar beneden liep.
“Er is iets geks aan de zee!” zei Yara enthousiast. “Ik heb gehoord dat er een schat ligt!”
Ruben rolde met zijn ogen. “Een schat? Echt waar? Dat klinkt als iets uit een film.”
“Ja, maar dit is echt!” zei Yara terwijl ze hem naar buiten trok.
Ze liepen samen naar het strand, dat niet ver van hun huis lag, onder de schaduw van een grote berg die altijd leek te staren naar de zee. De lucht was blauw en de zon scheen fel, maar Ruben voelde zich nog steeds een beetje verveeld.
Toen ze bij het strand aankwamen, zagen ze dat er veel mensen waren verzameld rondom een oude tuinier die druk bezig was met het graven in het zand.
“Wat is hier aan de hand?” vroeg Yara nieuwsgierig.
De tuinier keek op en zei: “Ik heb gehoord dat er hier ergens een schat ligt! Maar ik kan hem niet vinden.”
Ruben kon het niet helpen; hij moest lachen. “Een schat? Wat voor schat? Een gouden ketting of misschien wel chocolade?”
De tuinier glimlachte en zei: “Wie weet wat je kunt vinden als je goed zoekt! Maar ik heb geen tijd meer; ik moet mijn planten water geven.”
Yara keek Ruben aan met grote ogen. “Laten we helpen! Misschien vinden we wel iets!”
Ruben haalde zijn schouders op. “Oké, waarom niet? Het kan niet saaier worden dan dit.”
Ze begonnen te graven in het zand, maar na vijf minuten waren ze al moe. Ruben gooide zijn schep weg en plofte neer op het zand.
“Ik ben klaar,” zei hij met een zucht.
Yara lachte en ging door met graven. Plotseling hoorde ze iets rammelen onder het zand.
“Ruben! Kom kijken!” riep ze enthousiast.
Ruben kwam overeind en liep naar haar toe. Ze groef verder en ontdekte een oude kist bedekt met schelpen en zand.
“Dit moet wel de schat zijn!” zei Yara terwijl ze de kist openmaakte.
Binnenin lagen geen gouden munten of juwelen, maar… oude speelgoedauto’s! En nog erger: een stapel boeken over tuinieren!
Ruben barstte in lachen uit. “Dit is geen schat! Dit is gewoon rommel!”
Yara kon ook niet meer stoppen met lachen. “Misschien is dit wat de tuinier zocht!”
De tuinier kwam weer kijken en zag wat ze gevonden hadden. Hij keek teleurgesteld maar ook een beetje blij tegelijk.
“Oh kijk! Mijn oude speelgoedauto’s!” zei hij lachend terwijl hij één van de auto’s oppakte. “En mijn boeken! Ik dacht dat ik ze kwijt was!”
Yara keek Ruben aan met twinkeling in haar ogen: “Misschien kunnen we hem helpen om nieuwe dingen te vinden?”
Ruben knikte langzaam, nog steeds verward door wat er net gebeurd was. Ze besloten om samen met de tuinier verder te zoeken naar andere ‘schatten’ op het strand.
Uren gingen voorbij terwijl ze graven in het zand en af en toe stopten om te lachen om hun eigen gekke vondsten: oude slippers, lege frisdrankblikjes en zelfs een verdwaalde rubberen eend!
Uiteindelijk zaten ze uitgeput op het strand, hun handen vol zand maar hun harten vol plezier.
“Dit was eigenlijk best leuk,” gaf Ruben toe terwijl hij naar Yara keek die nog steeds lachte om hun bizarre vondsten.
“Ja,” zei Yara vrolijk, “en wie weet wat we morgen weer kunnen vinden!”
De zon begon onder te gaan achter de berg terwijl Ruben zich realiseerde dat soms zelfs verveling kan leiden tot onverwachte avonturen – al waren die avonturen misschien niet altijd zoals je had verwacht!
Met nieuwe plannen voor morgen stonden ze op om naar huis te gaan, wetende dat er altijd meer ‘schatten’ te ontdekken waren – zelfs als die soms gewoon rommel bleken te zijn!
En zo eindigde hun dag vol avontuur aan zee – zonder echte schatten maar met veel gelach en plezier samen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes