Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De vergeten stad**
Op een zonnige dag, onder een heldere blauwe lucht, liepen Bram en Fleur over een uitgestrekt veld. Het gras was groen en zacht, en de bloemen bloeiden in alle kleuren van de regenboog. Ze waren op zoek naar iets bijzonders, iets dat ze nog nooit eerder hadden gezien.
Bram had kort, slank haar dat altijd een beetje in de war zat door de wind. Hij droeg een casual T-shirt met een grappige tekst erop. Fleur had opvallende sproeten die haar gezicht deden stralen als de zon. Ze droeg een lichte jurk die wapperde in de bries. Samen waren ze een vrolijk duo.
"Wat als we een vergeten stad vinden?" vroeg Bram met glinsterende ogen. "Een stad waar niemand meer komt."
Fleur lachte. "Dat zou leuk zijn! Maar hoe ziet zo'n stad eruit?"
"Misschien zijn er oude huizen met gekleurde muren," stelde Bram voor. "En mensen die verhalen vertellen over wat er ooit was."
Ze liepen verder, hun fantasie ging op avontuur terwijl ze het veld overstaken. De lucht was gevuld met het geluid van vogels die vrolijk zongen en het gras ritselde zachtjes onder hun voeten.
Na een tijdje kwamen ze bij een grote heuvel. Bovenop de heuvel zagen ze iets glinsteren in de zon. "Wat is dat?" vroeg Fleur nieuwsgierig.
"Dat moeten we gaan kijken!" zei Bram enthousiast.
Ze klommen naar boven en toen ze bovenaan stonden, keken ze uit over het veld. In de verte zagen ze iets wat leek op oude muren en torens die half verborgen waren door het gras en de bloemen.
"Dat moet wel de vergeten stad zijn!" riep Bram blij.
Ze renden naar beneden, hun harten klopten van opwinding. Toen ze dichterbij kwamen, zagen ze dat het inderdaad oude stenen waren, bedekt met mos en klimop. De muren waren niet meer recht, maar leken te vertellen over tijden van lang geleden.
"Het lijkt wel alsof niemand hier meer komt," zei Fleur terwijl ze voorzichtig over de stenen liep.
Bram knikte instemmend. "Ja, maar kijk eens hoe mooi het is! Het is net alsof de natuur hier haar eigen verhaal vertelt."
Ze verkenden de stad samen. Er waren geen mensen te zien, alleen maar stille straten en verlaten huizen met gebroken ramen. Maar in plaats van zich verdrietig te voelen, voelden ze zich vrij en blij.
"Dit is als improvisatietheater," zei Fleur met een glimlach. "We kunnen onze eigen verhalen maken!"
Bram knikte enthousiast. "Laten we doen alsof we hier wonen! Jij bent de koningin van deze vergeten stad!"
Fleur lachte hardop en deed alsof ze op een troon zat gemaakt van oude stenen. "En jij bent mijn trouwe ridder!" zei ze terwijl ze haar handen in de lucht stak.
Ze speelden hun rollen vol overgave, verzonnen verhalen over avonturen die zich hier hadden afgespeeld: strijders die vochten voor vrijheid, kunstenaars die prachtige schilderijen maakten op de muren van hun huizen, en kinderen die samen speelden op het plein.
De zon begon langzaam onder te gaan en gaf alles om hen heen een gouden gloed. Terwijl zij speelden, kwam er plotseling iemand aanlopen: een man met kort haar en casual kleding die hen nieuwsgierig aankeek.
"Wat doen jullie hier?" vroeg hij met een vriendelijke glimlach.
"We spelen!" antwoordde Fleur blij. "We hebben deze vergeten stad gevonden!"
De man lachte hartelijk. "Ik ben schrijver," zei hij trots. "Ik schrijf verhalen over plaatsen zoals deze."
Bram's ogen glinsterden opnieuw van enthousiasme. "Kun je ons helpen om ons verhaal nog beter te maken?"
De man knikte instemmend en ging naast hen zitten op een grote steen midden in de stad. Hij vertelde hen over andere steden die hij had bezocht, over mensen die hij had ontmoet en verhalen die hij had geschreven.
Fleur luisterde aandachtig terwijl Bram vragen stelde over hoe je woorden kunt gebruiken om beelden te creëren in iemands hoofd.
"Het belangrijkste is om je verbeelding te gebruiken," zei de schrijver terwijl hij naar het veld wees waar zij net vandaan kwamen. "Elke plek heeft zijn eigen verhaal."
Na enige tijd nam hij zijn notitieboekje uit zijn tas en begon te schrijven terwijl Bram en Fleur hun spel voortzetten rondom hem.
De zon zakte verder achter de horizon toen zij samen lachten en verhalen vertelden tot het donker werd.
Uiteindelijk stond de schrijver op om afscheid te nemen: “Blijf altijd spelen,” zei hij met twinkeling in zijn ogen voordat hij wegstapte naar het pad dat leidde naar onbekende avonturen.
Bram keek naar Fleur terwijl zij nog steeds vol energie waren na hun dag vol fantasie in deze vergeten stad.
“Zullen we morgen terugkomen?” vroeg hij enthousiast.
“Ja!” antwoordde Fleur zonder aarzelen terwijl zij samen terugliepen naar huis onder het sterrenlicht dat langzaam aan de hemel verscheen.
En zo eindigde hun dag vol ontdekkingen in wat ooit was – maar voor hen was dit pas het begin van vele nieuwe avonturen in hun eigen verbeelding.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes