Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het geluid van de stilte**
Aan de rand van de stad, waar de hoge gebouwen langzaam overgingen in een open veld, woonde een jongen genaamd Kobe. Hij was een gewone jongen met een gewoon leven. Zijn dagen waren gevuld met school, huiswerk en af en toe een spelletje voetbal met zijn vrienden. Maar er was iets bijzonders aan Kobe: hij had een passie voor fotografie. Met zijn oude camera maakte hij foto's van alles wat hij tegenkwam. De kleuren van de zonsondergang, de schaduw van bomen, en zelfs de glimlach van voorbijgangers.
Op een dag besloot Kobe dat hij iets nieuws wilde proberen. Hij had gehoord over een plek aan de rand van de stad waar het stil was. Een plek waar je alleen het geluid van je eigen adem kon horen. Het klonk als een avontuur, en dat trok hem aan. Hij pakte zijn camera en ging op weg.
De zon stond hoog aan de lucht toen Kobe het veld bereikte. Het was er rustig, bijna magisch. De lucht was helder blauw en er waren geen mensen in zicht. Alleen het zachte ruisen van de wind door het gras vulde zijn oren. Kobe voelde zich vrij en gelukkig.
Terwijl hij rondliep, zag hij iets bewegen in zijn ooghoek. Het was een meisje met kort haar dat in zakelijke kleding gekleed was. Ze zat op een bankje onder een grote boom en keek naar haar notitieboekje. Haar naam was Luna, en ze had iets dromerigs in haar ogen.
Kobe besloot om dichterbij te gaan staan. "Hallo," zei hij voorzichtig.
Luna keek op en glimlachte vriendelijk. "Hallo! Wat doe jij hier?"
"Ik ben aan het fotograferen," antwoordde Kobe terwijl hij zijn camera omhoog hield.
"Fotograferen? Dat klinkt leuk!" zei Luna enthousiast. "Ik schrijf poëzie."
Kobe vond het bijzonder dat ze poëzie schreef. "Wat voor poëzie?" vroeg hij nieuwsgierig.
"Over alles wat ik zie," zei ze terwijl ze naar het veld wees. "Over stilte, over geluiden die je niet hoort."
Kobe knikte begrijpend. Hij begreep wat ze bedoelde; soms kon je meer voelen in stilte dan in lawaai.
"Mag ik je fotograferen?" vroeg Kobe ineens.
Luna lachte weer, haar ogen glinsterden als sterren in de nacht. "Ja, graag!"
Kobe richtte zijn camera op Luna en drukte af. Het klikgeluid vulde de lucht tussen hen in, maar verder was er alleen stilte om hen heen.
"Wat vind je van deze plek?" vroeg Luna terwijl ze naar het veld keek.
"Het is prachtig," zei Kobe oprecht. "Het voelt alsof alles hier tot rust komt."
Luna knikte instemmend en schreef iets in haar notitieboekje terwijl Kobe nog meer foto's maakte van het landschap om hen heen: bloemen die wiegden in de wind, wolken die voorbij dreven als dromers op zoek naar hun bestemming.
Na een tijdje stopte Luna met schrijven en keek naar Kobe's foto's op zijn camera schermpje. "Je hebt talent," zei ze bewonderend.
"Dank je!" zei Kobe blij verrast door haar compliment.
Ze praatten verder over hun passies: fotografie en poëzie versmolten samen tot één verhaal onder die grote boom aan de rand van de stad.
De zon begon langzaam onder te gaan, waardoor alles om hen heen werd verlicht door gouden stralen licht die door de takken vielen als vloeibaar goud. Het leek wel alsof zelfs de tijd even stil stond om dit moment vast te leggen.
"Dit is mijn favoriete tijd van de dag," zei Luna terwijl ze naar de horizon keek waar kleuren dansten als verf op een schilderij.
Kobe knikte opnieuw; hij voelde dezelfde magie die zij voelde.
"Zullen we samen terugkomen?" vroeg Luna plotseling met twinkeling in haar ogen.
Kobe's hart maakte een sprongetje bij die gedachte. "Ja! Dat lijkt me geweldig!"
Ze spraken af om elkaar weer te zien bij dezelfde boom, dezelfde tijd volgende week. Toen ze afscheid namen, voelde Kobe zich lichter dan ooit tevoren; alsof hij niet alleen terugkeerde met foto's maar ook met nieuwe dromen in zijn hoofd.
De dagen gingen voorbij zoals altijd deed: school, huiswerk en voetbal met vrienden vulden zijn tijd tot het eindelijk weer zaterdag werd – hun afspraakdag!
Met veel enthousiasme liep Kobe naar hun ontmoetingsplek bij de boom aan de rand van de stad; elke stap voelde als muziek onder zijn voeten – vrolijk en vol verwachting!
Toen hij aankwam zag hij Luna al zitten met haar notitieboekje open voor zich uitgestald als een schatkaart vol woorden die nog ontdekt moesten worden.
"Hoi!" riep ze vrolijk toen ze hem zag aankomen.
"Hoi!" antwoordde Kobe terwijl hij grijnsde van oor tot oor.
Ze brachten uren door samen; fotograferend en schrijvend onder het grote groene bladerdak dat hen beschermde tegen alles buiten deze kleine wereld vol creativiteit en inspiratie.
De stilte om hen heen gaf ruimte voor hun gedachten; elke foto die Kobe nam vertelde meer dan duizend woorden uit Luna's gedichten konden zeggen – samen creëerden zij iets unieks zonder dat zij dat echt beseften.
En zo gingen weken voorbij waarin zij elkaar ontmoetten bij hun speciale plek aan de rand van de stad – altijd zoekend naar nieuwe geluiden binnenin die stille momenten vol vreugde.
Het geluid van hun vriendschap vulde uiteindelijk elke hoek van hun harten zonder ooit echt uitgesproken te worden – want soms is stilte juist wat je nodig hebt om jezelf te vinden tussen al het lawaai dat leven heet.
En zo groeide er iets moois tussen twee gewone jongeren: geen moraal of les maar gewoon pure creativiteit gevangen tussen beelden en woorden – net zoals het geluid van stilte hen verbond zonder dat zij daar ooit echt over nadachten.
Want soms is stilte niet leegte maar juist ruimte voor alles wat nog komen gaat…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes