Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De geheimen van de oude bibliotheek**
In een klein, vergeten hoekje van een drukke stad stond een oude bibliotheek. De muren waren bedekt met klimop en de ramen waren zo stoffig dat je nauwelijks naar binnen kon kijken. De meeste mensen liepen er met een grote boog omheen, maar niet Luca. Hij was nieuwsgierig en had altijd al een zwak gehad voor geheimen.
Luca was een middelmatig gebouwde jongen met kort stekelig bruin haar. Hij droeg altijd een hoodie, zelfs als het warm was. Zijn vrienden zeiden vaak dat hij er wat neerslachtig uitzag, maar dat maakte hem niet uit. Hij had zijn gitaar bij zich en speelde graag muziek in het park. Soms zong hij, maar meestal bleef hij stil en luisterde naar de geluiden om hem heen.
Op een dag besloot Luca om de oude bibliotheek te verkennen. Terwijl hij naar binnen stapte, voelde hij een rilling over zijn rug lopen. Het was donker en stil, op het zachte gekraak van de houten vloer na. De lucht rook naar oude boeken en stof.
“Hallo?” riep Luca, maar er kwam geen antwoord. Hij liep verder de bibliotheek in en ontdekte talloze boekenplanken vol met boeken die al jaren niet meer waren aangeraakt. Sommige boeken waren zo oud dat ze bijna uit elkaar vielen als je ze aanraakte.
Terwijl hij door de gangen slenterde, hoorde hij plotseling iemand spelen op een gitaar. Het klonk vrolijk en speels, heel anders dan de sombere sfeer van de bibliotheek. Luca volgde het geluid en kwam uit bij een kleine ruimte achterin.
Daar zat Livia, een meisje met licht gehoorverlies dat altijd haar best deed om te luisteren naar wat anderen zeiden. Ze had kort bruin haar en droeg ook altijd een hoodie, net als Luca. Ze speelde vrolijk op haar gitaar en zong zachtjes mee met de muziek.
“Wat doe jij hier?” vroeg Livia toen ze Luca zag staan.
“Ik ben gewoon aan het rondkijken,” antwoordde Luca eerlijk. “En jij?”
“Ik kom hier vaak,” zei Livia met een glimlach. “Deze plek is speciaal voor mij.”
Luca knikte begrijpend. Hij voelde zich meteen op zijn gemak bij Livia, ook al kende hij haar nog niet goed.
“Ken je deze bibliotheek goed?” vroeg hij nieuwsgierig.
Livia knikte enthousiast. “Ja! Er zijn veel geheimen hier! Wist je dat sommige boeken kunnen praten?”
“Praten?” herhaalde Luca verbaasd.
“Ja! Maar alleen als je goed luistert,” zei Livia geheimzinnig terwijl ze haar gitaar neerlegde.
Luca kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. “Hoe werkt dat?”
Livia leunde dichterbij en fluisterde: “Je moet gewoon rustig zitten en luisteren naar wat ze zeggen.”
Ze gingen samen zitten tussen de boekenplanken en sloten hun ogen. Het was stil in de bibliotheek, alleen het zachte gefluister van bladzijden die omgeslagen werden vulden de ruimte.
Na enkele minuten hoorde Luca iets heel zachtjes murmelen: “Help ons… help ons…”
“Hoorde je dat?” vroeg Livia met grote ogen.
Luca knikte langzaam. “Wat betekent het?”
“Ik weet het niet,” zei Livia neerslachtig terwijl ze haar schouders ophaalde. “Maar ik denk dat we iets moeten doen.”
Ze besloten om verder te zoeken naar meer aanwijzingen over wat er aan de hand was in deze mysterieuze bibliotheek. Ze keken in verschillende boeken, maar niets leek hen verder te helpen totdat ze bij een oud boek kwamen met gouden letters op de kaft: "De Geheimen van Vergeten Verhalen".
Met veel moeite haalden ze het boek van de plank af en bliezen het stof eraf. Toen ze het openmaakten, zagen ze prachtige tekeningen van vreemde wezens en plekken die nooit eerder door iemand waren gezien.
“Dit is geweldig!” riep Luca enthousiast terwijl hij door de pagina’s bladerde.
Maar toen gebeurde er iets vreemds: plotseling begon het boek te trillen in hun handen! Een zachte stem kwam uit het boek: “Jullie hebben ons gevonden… nu moeten jullie ons helpen!”
Livia keek geschrokken naar Luca, maar ook vol verwondering. “Wat moeten we doen?” vroeg ze voorzichtig aan het boek.
“Zoek naar onze verhalen… lees ons hardop voor… dan kunnen we weer leven!” fluisterde de stem terwijl het boek weer stil werd.
Zonder aarzelen begonnen Luca en Livia hardop te lezen uit het boek terwijl hun stemmen door de stille bibliotheek galmden. Elke keer als ze iets voorlazen, leek er meer leven in de ruimte te komen; kleuren werden helderder en zelfs enkele boeken begonnen zachtjes te flonken alsof ze blij waren om gehoord te worden.
Uren gingen voorbij terwijl ze verhalen vertelden over dappere helden, magische werelden en vergeten avonturen die ooit verteld waren aan kinderen zoals zijzelf.
Toen ze eindelijk klaar waren met lezen, voelde alles anders aan in de bibliotheek; alsof er iets veranderd was in de lucht zelf.
“Wat nu?” vroeg Livia nieuwsgierig terwijl ze naar het boek keek dat nu rustig op tafel lag zonder enige beweging meer te maken.
“We hebben onze taak volbracht,” zei Luca tevreden terwijl hij glimlachte naar Livia. “Misschien kunnen we vaker terugkomen?”
Livia knikte enthousiast; dit was pas het begin van hun avontuur in deze bijzondere plek vol geheimen!
En zo verlieten Luca en Livia samen de oude bibliotheek met hun harten vol verhalen die nog verteld moesten worden – verhalen die hen zouden blijven volgen zolang zij samen bleven luisteren naar wat verborgen lag tussen alle bladzijden van vergeten boeken.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes