Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een reis door de vergeten stad**
Op een mooie dag, toen de zon hoog aan de hemel stond, besloten Tijs en Zara om naar de heuveltop te klimmen. De heuvel was niet zomaar een heuvel; het was een plek waar je ver kon kijken. Van bovenaf kon je de wereld zien zoals een vogel dat doet. Tijs had altijd al van avontuur gehouden. Hij was lang, atletisch en had een baard die zijn gezicht sierde. Zijn armen waren bedekt met tattoos van sterren en planeten, want hij droomde ervan om astronaut te worden.
Zara was zijn beste vriendin. Ze had krullend haar en ogen die glinsterden als sterren. Ze hield van alles wat met kunst te maken had, vooral fotografie. Met haar camera om haar nek voelde ze zich vrij en gelukkig. Samen waren ze een perfect team: Tijs met zijn avontuurlijke geest en Zara met haar creatieve kijk op de wereld.
Die dag was anders dan andere dagen. Terwijl ze omhoog klommen, voelde Tijs iets bijzonders in de lucht hangen. "Zara," zei hij terwijl hij naar boven keek, "ik heb het gevoel dat we iets gaan ontdekken." Zara knikte enthousiast. "Ja! Laten we verder gaan!"
Toen ze eindelijk bovenaan de heuvel stonden, zagen ze iets wat hen verraste: een vergeten stad in de verte. De gebouwen waren oud en vervallen, maar er was iets magisch aan deze plek. De zon scheen op de stenen muren en gaf ze een gouden gloed.
"Wat is dat?" vroeg Zara terwijl ze haar camera pakte om foto's te maken van het uitzicht. Tijs keek goed en zei: "Dat lijkt wel een stad! Laten we erheen gaan!" Zonder aarzeling begonnen ze naar beneden te rennen.
De weg naar beneden was steil en vol stenen, maar dat maakte niet uit voor Tijs. Hij sprong over takken en rotsen als een echte avonturier. Zara volgde hem met haar camera in de hand, klaar om elk moment vast te leggen.
Toen ze bij de stad aankwamen, voelden ze zich klein tussen de hoge muren en grote gebouwen. Het leek alsof niemand hier ooit meer kwam. "Dit is zo cool!" riep Tijs terwijl hij rondkeek. "Het is alsof we in een film zijn!"
Zara knikte enthousiast terwijl ze foto's maakte van alles wat ze zagen: oude deuren, gebroken ramen en zelfs graffiti op de muren die verhalen leken te vertellen van mensen die hier ooit woonden.
Terwijl ze verder liepen door de straten van de vergeten stad, merkte Tijs iets vreemds op aan het einde van een straat: er stond een grote raket! Het was niet zoals andere raketten die hij kende; deze leek oud maar nog steeds indrukwekkend.
"Zou dit echt kunnen vliegen?" vroeg hij verbaasd terwijl hij dichterbij kwam. Zara volgde hem met grote ogen vol verwondering.
"Misschien is dit wel jouw kans om astronaut te worden!" lachte Zara terwijl ze weer foto's maakte.
Tijs grinnikte maar voelde ook iets anders: verwarring over wat deze raket hier deed in deze vergeten stad. Hij liep eromheen en zag dat er geen toegang was tot het interieur; alles leek afgesloten.
"Wat als we proberen binnen te komen?" stelde hij voor met glinsterende ogen vol avontuur.
Zara schudde haar hoofd maar kon niet helpen lachen om zijn enthousiasme. "Dat lijkt me niet zo'n goed idee," zei ze voorzichtig.
Maar Tijs kon het niet laten; zijn nieuwsgierigheid nam het overhandig aan zijn verstandige kant. Hij begon rond de raket te lopen op zoek naar iets dat hen zou helpen binnen te komen.
Plotseling viel zijn blik op een klein raam aan de achterkant van de raket dat half openstond door jarenlange verwaarlozing. "Kijk daar!" riep hij blij uit.
Zara keek ook en voelde nu ook diezelfde nieuwsgierigheid borrelen in haar buik. "Misschien kunnen we even kijken," zei ze voorzichtig.
Tijs knikte vastberaden en samen kropen ze door het kleine raam naar binnen.
Binnenin was het donker maar vol oude apparatuur die bedekt waren met stof en spinnenwebben. Het rook naar oud metaal en olie; het voelde alsof tijd hier stil had gestaan.
"Wow," fluisterde Tijs terwijl hij rondkeek naar alle knoppen en schermen die ooit hadden gefunctioneerd als controlepanelen voor ruimtevaartmissies.
Zara maakte snel foto's van alles wat zij zag: oude kaarten van sterrenstelsels, foto’s van astronauten in hun pakken, zelfs enkele boeken over ruimtevaartgeschiedenis lagen verspreid over tafelbladen vol stof.
Terwijl Tijs verder ging met verkennen, merkte hij plotseling iets vreemds op: één van de knoppen begon zachtjes te gloeien! Verbaasd liep hij ernaartoe en drukte erop zonder na te denken.
Er klonk een zacht gebrom vanuit diep in de raket terwijl lichtjes begonnen te flitsen rondom hen heen! “Wat heb je gedaan?” vroeg Zara geschrokken maar ook nieuwsgierig tegelijk.
“Ik weet het niet!” antwoordde Tijs terwijl zijn hart sneller ging kloppen van spanning én verwarring tegelijk!
De raket leek weer tot leven te komen na al die jaren stilstand! Maar voordat zij konden beseffen wat er gebeurde, hoorden zij buiten stemmen naderen – mensen kwamen eraan!
“Laten we snel weggaan!” zei Zara paniekerig terwijl zij zich haastig omdraaide richting het raam waar zij eerder waren binnengekomen.
Tijs volgde haar snel terug naar buiten net voordat enkele nieuwsgierige bewoners uit hun huizen kwamen kijken wat er gaande was bij hun vergeten stad!
Buiten adem keken zij elkaar aan toen zij veilig weer buiten stonden tussen alle oude gebouwen onder het heldere blauwe luchten boven hen – zonder enige woorden wisten zij beiden dat dit avontuur hen altijd zou bijblijven!
Met hun harten nog vol adrenaline liepen zij terug omhoog richting hun heuveltop waar alles begon – wetende dat soms zelfs vergeten steden nog geheimen kunnen onthullen als je durft om verder te kijken dan alleen je neus lang is…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes