Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De schaduw van de grote toren**
In een klein, zonnig landje, waar de lucht altijd blauw was en de bloemen vrolijk bloeiden, stond een grote toren. De toren was oud en gemaakt van grijze stenen. Hij reikte hoog de lucht in en zijn schaduw viel over een rustige rivier die ernaast stroomde. Het water glinsterde als sterren in de nacht, en het klaterende geluid van de rivier was als muziek voor de oren.
Niet ver van deze toren woonde een nieuwsgierige tuinier genaamd Milan. Milan was klein van stuk, met steil zwart haar dat altijd in zijn ogen viel. Hij droeg vaak kleurrijke kleding die opvielen tussen de groene planten en bloemen die hij verzorgde. Milan had een bijzondere hobby: hij maakte handgemaakte sieraden van alles wat hij vond in zijn tuin. Soms waren het takjes, soms mooie stenen of zelfs glinsterende schelpen.
Milan had ook een fysieke beperking aan zijn rechterbeen, waardoor hij soms wat moeilijker liep dan anderen. Maar dat weerhield hem er niet van om elke dag naar zijn tuin te gaan en te zorgen voor zijn planten. Hij vond het heerlijk om met zijn handen in de aarde te wroeten en nieuwe dingen te laten groeien.
Op een dag, terwijl Milan bezig was met het snoeien van rozenstruiken, zag hij iets glinsteren aan de rand van de rivier. Zijn nieuwsgierigheid werd gewekt en hij besloot om even te gaan kijken. Met kleine stapjes liep hij naar het water toe, voorzichtig om niet uit te glijden op de natte stenen.
Toen hij dichterbij kwam, ontdekte hij dat het iets bijzonders was: een kleine, gouden ring die half onder het zand verborgen lag. Milan bukte zich en pakte de ring op. Het was geen gewone ring; er stonden vreemde tekens op gegraveerd die hij nog nooit eerder had gezien.
"Wat zou dit betekenen?" vroeg Milan zich af terwijl hij naar de ring keek. Hij besloot dat dit misschien wel een geheim kon zijn dat verbonden was aan de grote toren.
Die avond kon Milan niet stoppen met denken aan de ring. Wat als het iets belangrijks betekende? Wat als het hem leidde naar een avontuur? Vol enthousiasme ging hij naar bed met de ring naast zich op het nachtkastje.
De volgende ochtend besloot Milan om meer over de toren te leren. Hij pakte zijn rugzak vol met gereedschap voor zijn tuinwerkzaamheden en nam ook wat materialen mee om sieraden te maken – je wist maar nooit wanneer je inspiratie nodig had! Met vastberadenheid begon hij aan zijn tocht naar de grote toren.
Toen Milan bij de toren aankwam, keek hij omhoog naar het hoge gebouw dat tegen de blauwe lucht afstak. De schaduw viel koel over hem heen terwijl hij dichterbij kwam. De deur van de toren stond op een kier, alsof deze hem uitnodigde om binnen te komen.
Met enige aarzeling duwde Milan de deur open en stapte naar binnen. Het was donker binnenin, maar naarmate zijn ogen gewend raakten aan het licht, zag hij dat er trappen waren die omhoog leidden naar boven.
Milan begon langzaam omhoog te klimmen, stap voor stap. Zijn rechterbeen deed soms pijn, maar dat hield hem niet tegen; zijn nieuwsgierigheid was sterker dan enige pijn die hij voelde.
Bovenaan aangekomen ontdekte Milan een grote kamer vol boeken en oude kaarten. Op één van die kaarten zag hij iets wat leek op een plek dichtbij waar hij had gewoond – misschien wel waar hij die gouden ring had gevonden! Zijn hart klopte sneller bij deze ontdekking.
Terwijl Milan door de kamer liep, merkte hij iets vreemds op: er hing een geur in de lucht die deed denken aan bloemen – precies zoals in zijn tuin! Verbaasd keek hij rond en ontdekte dat er kleine vensters waren waardoor zonlicht naar binnen viel en prachtige patronen op de vloer vormden.
Plotseling hoorde Milan voetstappen achter zich. Hij draaide zich snel om en zag Elin staan – een meisje met steil zwart haar zoals het zijne, maar dan langer en zonder bril. Ze droeg kleurrijke kleding zoals Milan zelf ook deed.
"Hallo!" zei Elin vrolijk terwijl ze glimlachte. "Wat doe jij hier?"
Milan vertelde haar over zijn ontdekking van de gouden ring en hoe nieuwsgierig hij was geworden naar wat er achter deze grote toren verborgen zat.
"Dat klinkt spannend!" zei Elin enthousiast terwijl ze naast hem kwam staan bij het raam. "Ik ben hier vaak geweest om te tekenen."
Ze wees naar haar schetsboek dat ze onder haar arm droeg vol tekeningen van bloemen en dieren uit haar omgeving.
Samen besloten ze om verder onderzoek te doen in deze mysterieuze kamer vol boeken en kaarten. Ze vonden verhalen over oude legendes rondom hun dorpje – verhalen over verloren schatten en geheimzinnige wezens die ooit langs deze rivier hadden geleefd.
Uren gingen voorbij terwijl ze samen lachten en hun fantasie gebruikten om nieuwe avonturen te bedenken gebaseerd op wat ze hadden gelezen.
Toen ze eindelijk moe waren geworden van al hun ontdekkingen, keken ze samen uit het raam naar beneden waar het zonlicht weerkaatste op het water van de rivier.
"Misschien moeten we teruggaan," zei Elin zachtjes terwijl ze haar schetsboek dichtklapte.
Milan knikte instemmend; hoewel hun avontuur misschien niet zo spannend eindigde als sommige verhalen deden geloven, hadden ze samen iets bijzonders ontdekt: hun eigen verbeelding kon hen overal brengen waar ze wilden gaan.
Met nieuwe ideeën in hun hoofd verlieten ze samen voorzichtig de toren en liepen terug langs dezelfde weg waarlangs Milan gekomen was – met elk stapje voelden ze zich rijker door hun ervaringen samen bij deze bijzondere plek vol geheimen onder 'de schaduw van de grote toren'.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes