Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Laatste Trein naar Huis**
In een rustige vallei, omringd door groene heuvels en bloeiende velden, woonde een jongen genaamd Ruben. Ruben was een vrolijke jongen met een brede glimlach en een hart vol dromen. Hij had kort bruin haar dat altijd een beetje in de war zat, en hij droeg vaak casual kleding die hem goed stond. Ruben was slank en had altijd energie om te spelen en te lachen.
Op een dag besloot Ruben dat hij naar het station wilde gaan. Het was een zonnige middag, en de lucht was blauw met hier en daar wat witte wolken. Hij had gehoord dat er iets bijzonders zou gebeuren op het station: de laatste trein naar huis zou komen. Ruben vond treinen fascinerend. Hij hield van het geluid van de wielen op de rails en het geronk van de locomotief.
Toen hij bij het station aankwam, zag hij Tess staan. Tess was zijn beste vriendin. Ze had ook kort bruin haar, maar het was iets langer dan dat van Ruben. Ze droeg een vrolijk T-shirt met bloemen erop en spijkerbroek die perfect paste bij haar casual stijl. Tess had een licht gehoorverlies, maar dat weerhield haar er niet van om altijd vrolijk te zijn.
"Ruben!" riep Tess toen ze hem zag. "Ben je klaar voor de trein?"
"Ja!" zei Ruben enthousiast. "Ik kan niet wachten om te zien waar hij ons naartoe zal brengen."
Ze liepen samen naar het perron, waar ze op de trein wachtten. Terwijl ze daar stonden, begon Ruben te jongleren met enkele ballen die hij uit zijn tas haalde. Hij kon goed jongleren; het was iets waar hij veel tijd aan had besteed.
"Dat ziet er leuk uit!" zei Tess terwijl ze toekeek.
"Wil je proberen?" vroeg Ruben terwijl hij haar één van de ballen aanbood.
Tess nam de bal aan en gooide deze in de lucht, maar ze ving hem niet goed en liet hem vallen. Ze lachte hardop om zichzelf.
"Ik denk dat ik beter ben in andere dingen," zei ze met een knipoog.
Ruben grinnikte en zei: "Dat maakt niet uit! We hebben nog steeds plezier."
Na enige tijd hoorden ze het geluid van de trein die aankwam. De locomotief kwam langzaam het station binnenrijden, met rook die uit de schoorsteen kwam en wielen die kraken op de rails. De trein stopte met een zachte schok, en de deuren gingen open.
Ruben en Tess stapten in de trein en zochten hun plaatsen bij het raam. Terwijl ze zaten te wachten tot de trein vertrok, keken ze naar buiten naar het mooie uitzicht over de vallei.
De conducteur kwam langs om kaartjes te controleren. Hij glimlachte vriendelijk naar hen beiden toen hij hun kaartjes nam.
"Waar gaan jullie naartoe?" vroeg hij nieuwsgierig.
"We weten het nog niet precies," antwoordde Ruben met een grijns. "We willen gewoon genieten van deze rit."
De conducteur knikte begrijpend en liep verder naar andere passagiers.
Toen de trein eindelijk vertrok, voelde Ruben zich gelukkig. De wereld buiten flitste voorbij; groene velden, kleine boerderijen en soms zelfs wat dieren die graasden in het gras. Het was allemaal zo mooi!
Tess keek naar buiten met grote ogen vol verwondering. "Kijk daar!" riep ze terwijl ze wees naar een groep schapen die rustig in een weiland stonden.
Ruben lachte blij mee. "Ja! Ze lijken zo tevreden."
De reis ging verder door schilderachtige landschappen totdat ze bij een klein station stopten dat er verlaten uitzag. De conducteur kondigde aan dat dit hun tussenstop was voor even rusten of wat drinken.
Ruben stond op om even rond te kijken terwijl Tess bleef zitten om haar tas te organiseren. Buiten zagen ze enkele mensen staan die ook op zoek waren naar iets lekkers of gewoon even wilden ontspannen voordat ze weer verder gingen reizen.
Terwijl Ruben rondliep, merkte hij plotseling iets vreemds op: er stond iemand in een superheldenkostuum! Het was geen gewone superheld; deze man leek bezorgd maar vriendelijk tegelijk, met ogen vol wijsheid onder zijn masker.
"Hallo daar!" zei de superheld tegen Ruben toen hij dichterbij kwam lopen.
"Hallo!" antwoordde Ruben verrast maar nieuwsgierig tegelijk.
"Wat brengt jou hier?" vroeg de superheld terwijl hij zich bukkend over hem heen boog zodat zij elkaar konden aankijken zonder dat er veel afstand tussen hen zat.
"We wachten op onze trein," zei Ruben enthousiast terwijl hij gebaarde naar Tess die nog steeds binnen zat.
De superheld knikte begrijpend en zei: "Dat is goed! Zorg ervoor dat je altijd veilig bent tijdens je reis."
Ruben knikte enthousiast terug; hoewel hij niet helemaal begreep waarom deze man zo bezorgd leek, voelde hij zich gerustgesteld door zijn aanwezigheid.
Na enkele minuten keerde Ruben terug naar Tess in de trein waar zij nu samen zaten te praten over hun avontuur tot nu toe – hoe leuk alles was geweest!
Uiteindelijk klonk er weer gekraak van wielen op rails toen hun trein weer vertrok richting hun volgende bestemming – misschien wel meer avontuur of gewoon meer mooie uitzichten!
Terwijl ze verder reden door prachtige landschappen vol kleuren van bloemen tot groene bomen voelde alles perfect aan – zoals elke reis hoort te zijn voor twee vrienden zoals zij!
En zo ging hun avontuur voort totdat uiteindelijk ook deze laatste trein hen veilig terugbracht naar huis – tevreden over alles wat zij hadden gezien samen!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes