Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De echo van het verleden**
Het was een zonnige zaterdagmorgen. Daan, een jongen met steil blond haar en een grote glimlach, stond op het balkon van zijn appartement. Hij keek naar de stad beneden. De lucht was blauw en de vogels floten vrolijk. Daan had altijd al van avontuur gehouden. Hij droeg zijn favoriete outdoor kleding: een groene broek en een blauwe jas. Vandaag zou hij iets bijzonders doen.
Daan had gehoord dat er een waterval was aan de rand van de stad. Het klonk als een perfecte plek voor een avontuur! Hij besloot om zijn vriendin Yara mee te nemen. Yara was ook dol op avontuur. Ze had lang, krullend haar en droeg altijd vrolijke kleuren. Daan wist dat ze samen veel plezier zouden hebben.
“Yara!” riep Daan enthousiast terwijl hij naar haar huis liep. “Ga je mee naar de waterval?”
Yara kwam naar buiten met een grote glimlach op haar gezicht. “Ja, dat klinkt geweldig! Ik heb mijn rugzak al gepakt!”
Ze sprongen op hun fietsen en fietsten snel door de stad. De zon scheen fel en het voelde goed om buiten te zijn. Terwijl ze fietsten, vertelde Daan over zijn plannen voor de dag.
“We kunnen klimmen bij de waterval,” zei hij met glinsterende ogen. “En misschien kunnen we zelfs wat dieren spotten!”
Yara knikte enthousiast. “Ja! En we kunnen ook onze lunch opeten bij het water!”
Na een tijdje fietsen kwamen ze aan bij de waterval. Het water stroomde snel naar beneden en maakte een prachtig geluid. Het klonk als muziek in hun oren.
“Wauw!” zei Yara terwijl ze naar het water keek. “Het is nog mooier dan ik dacht!”
Daan knikte instemmend en voelde zich blij van binnen. Hij hield van dit soort momenten, vooral als hij ze kon delen met iemand die hij leuk vond.
Ze zetten hun fietsen neer en liepen dichter naar de rand van de waterval. Het water spatte omhoog en zorgde voor een frisse bries die hen omhulde.
“Laten we gaan klimmen!” zei Daan vol enthousiasme.
Yara keek even twijfelend, maar toen zag ze Daan’s blije gezicht en besloot mee te gaan.
Ze begonnen te klimmen over de rotsen naast de waterval. Daan was lang en atletisch, dus hij kon goed omhoog klauteren. Yara volgde hem voorzichtig, maar ze vond het ook spannend.
“Dit is leuk!” riep Yara terwijl ze zich vasthield aan een grote steen.
Daan lachte en moedigde haar aan: “Kom op, je kunt het! Gewoon één stap tegelijk.”
Na een tijdje bereikten ze een mooie plek boven de waterval waar ze konden zitten en genieten van het uitzicht.
“Dit is echt geweldig,” zei Yara terwijl ze naar beneden keek waar het water met veel kracht naar beneden viel.
Daan knikte weer enthousiast: “Ja! En kijk daar!” Hij wees naar iets dat zich tussen de rotsen bevond.
Het was een klein holletje waar vogels in leken te nestelen. Ze keken aandachtig toe hoe moeder vogel voedsel bracht voor haar jongen.
“Wat schattig!” fluisterde Yara terwijl ze stilletjes toekeek.
Na even genoten te hebben van het uitzicht, haalden ze hun lunch uit hun rugzakken: boterhammen met kaas en appelsap in plastic bekers.
Terwijl ze aten, vertelde Daan over zijn droom om wetenschapper te worden als hij groot was.
“Ik wil alles leren over dieren,” zei hij met glinsterende ogen. “En ik wil ontdekken hoe we hen kunnen helpen.”
Yara luisterde aandachtig en knikte enthousiast: “Dat klinkt fantastisch! Je zou echt goed zijn in dat werk.”
Daan voelde zich blij door haar woorden. Soms vond hij het moeilijk om met anderen te praten omdat hij autisme had, maar met Yara ging alles vanzelfsprekend.
Na hun lunch besloten ze terug te gaan naar beneden bij de waterval om nog meer avonturen te beleven.
Terwijl ze weer afdaalden, hoorde Daan plotseling iets vreemds: een echo die terugkwam van de rotsen rondom hen.
“Wat is dat?” vroeg Yara nieuwsgierig terwijl ze stopte met lopen.
“Ik denk dat het onze stemmen zijn die weerkaatsen,” antwoordde Daan terwijl hij probeerde harder te praten om te zien of het effect werkte.
“Hallo!” riep Yara vrolijk in de richting van de rotsen.
“Halo!” klonk er terug als antwoord!
Ze keken elkaar aan en barstten in lachen uit. Het was zo leuk om samen dingen uit te proberen!
“Dit is echt cool,” zei Daan terwijl hij opnieuw riep: “Ik ben Daan!”
“Hoi Daan!” kwam er weer terug als echo vanuit de rotsen.
Yara deed hetzelfde: “Ik ben Yara!”
“Hoi Yara!” klonk het opnieuw terug!
Ze speelden nog even verder met hun stemmen totdat ze moe waren van al het lachen en gillen.
Uiteindelijk besloten ze terug naar huis te gaan na hun geweldige dag bij de waterval vol avontuur, lachen en plezier samen!
Terwijl ze fietsten, dacht Daan na over alles wat er gebeurd was die dag: hoe mooi alles was geweest, hoe blij hij zich voelde bij Yara’s gezelschap, en hoe fijn het was om samen avonturen te beleven zonder geheimen of mysterieën—gewoon puur plezier!
Toen ze thuis kwamen, wist Daan zeker dat dit niet alleen maar een gewone dag was geweest; dit zou altijd blijven hangen als ‘de echo van het verleden’—een herinnering die nooit zou vervagen in zijn hart!
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes