Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het Geluid van de Zee**
In een uitgestrekte woestijn, waar de zon altijd scheen en de lucht blauw was, woonde een jongen genaamd Sven. Sven was een gemiddelde jongen met bruin krullend haar en een rustige uitstraling. Hij droeg vaak formele kleding, zelfs in de hitte van de dag. Zijn ouders waren trots op hem; hij was georganiseerd en hield van alles wat met origami te maken had. Hij kon prachtige papieren dieren vouwen die leken te leven.
Sven had echter ook een geheim. Hij had sociale angst. Het idee om met andere kinderen te praten maakte hem nerveus. Hij voelde zich vaak verveeld als hij alleen thuis zat, maar het was moeilijk voor hem om naar buiten te gaan en nieuwe vrienden te maken. De woestijn was groot en leeg, en hoewel hij het geluid van de zee in zijn hoofd kon horen, was er geen zee in de buurt.
Op een dag besloot Sven dat hij iets moest doen aan zijn verveling. Hij nam zijn origami-papier mee naar buiten en ging zitten op een grote rots. Terwijl hij vouwde, dacht hij aan Sophie, het meisje dat in de stad woonde. Ze was Turks-Nederlands en had altijd een glimlach op haar gezicht. Ze leek zo vrij en blij, terwijl Sven zich vaak gevangen voelde in zijn eigen angst.
Sophie kwam regelmatig naar de woestijn om te tekenen. Ze vond het fijn om de kleuren van de zonsondergang vast te leggen op papier. Op deze dag zag ze Sven zitten met zijn origami-papier en besloot ze hem gedag te zeggen.
“Hallo!” zei Sophie vrolijk terwijl ze dichterbij kwam.
Sven schrok even van haar stem, maar hij antwoordde: “Hallo.”
Sophie ging naast hem zitten en keek naar wat hij aan het doen was. “Wat maak je?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Een kraanvogel,” zei Sven zachtjes terwijl hij verder vouwde.
“Wauw! Dat ziet er mooi uit,” zei Sophie enthousiast.
Sven voelde zich warm worden bij haar compliment. Het hielp hem om zich iets minder nerveus te voelen. “Dank je,” zei hij bescheiden.
Ze praatten over origami en tekenen, over hun dromen en wat ze later wilden worden. Sophie vertelde dat ze architect wilde worden omdat ze hield van mooie gebouwen ontwerpen die mensen gelukkig maakten. Sven luisterde aandachtig; architectuur leek zo georganiseerd en precies, net als zijn origami.
“Wat wil jij worden?” vroeg Sophie na een tijdje.
“Ik weet het niet precies,” antwoordde Sven eerlijk. “Misschien iets met papier.”
Sophie knikte begrijpend. “Dat klinkt leuk! Je kunt altijd iets maken dat mensen blij maakt.”
De zon begon langzaam onder te gaan, en de lucht kleurde oranje en roze. Het geluid van de wind door de woestijn vulde hun gesprek met rustgevende klanken.
“Heb je ooit gehoord hoe het klinkt als je dicht bij de zee bent?” vroeg Sophie ineens.
Sven schudde zijn hoofd. “Nee, ik heb nooit de zee gezien.”
“Het is prachtig,” zei Sophie dromerig. “De golven die breken op het strand… Het geluid is zo rustgevend.”
Sven stelde zich voor hoe het zou zijn om daar te staan, met zand tussen zijn tenen en het geluid van water dat tegen rotsen sloeg. Het idee maakte hem blij, maar ook een beetje bang omdat het zo ver weg leek.
“Misschien kunnen we samen gaan,” stelde Sophie voor zonder na te denken over Svens angst voor drukte of onbekende plaatsen.
Sven keek naar haar met grote ogen. “Samen?”
“Ja! We kunnen onze ouders vragen of we kunnen gaan.” Haar enthousiasme werkte aanstekelijk op Sven, die zich plotseling minder alleen voelde in deze grote wereld vol mogelijkheden.
De dagen gingen voorbij waarin Sven steeds vaker tijd doorbracht met Sophie in de woestijn. Ze leerden elkaar beter kennen; zij leerde hem tekenen terwijl hij haar origami leerde maken. Hun vriendschap groeide langzaam maar zeker, als een bloem die voorzichtig uit de grond komt na een lange winter.
Op een dag kwam Sophie met goed nieuws: hun ouders hadden toestemming gegeven om naar de zee te gaan! De reis zou niet lang duren; ze zouden met een busje gaan dat hen naar het strand zou brengen waar zij al zo vaak over hadden gesproken.
De nacht voor hun vertrek kon Sven niet slapen van opwinding én zenuwen tegelijk. Wat als er veel mensen waren? Wat als hij niet wist wat hij moest zeggen? Maar toen dacht hij aan Sophie’s glimlach en hoe zij altijd zo vriendelijk tegen hem was geweest.
De volgende ochtend stapten ze in het busje vol energie en verwachting. De reis ging snel voorbij; Sven keek uit het raam naar de veranderende landschappen terwijl zijn hart sneller klopte bij elke kilometer dichterbij hun bestemming.
Toen ze eindelijk aankwamen bij de zee, stapten ze uit en werden begroet door een frisse bries die hen omhulde als een warme schuilplek tegen hun angsten. Het geluid van golven die tegen elkaar aansloegen vulde hun oren als muziek die hen uitnodigde om verder te verkennen.
Sven voelde zich overweldigd door alles: het zand onder zijn voeten, het zout in de lucht en vooral het geluid van water dat nooit stopte met stromen zoals zijn gedachten soms deden wanneer hij nerveus was.
“Samen!” riep Sophie terwijl ze hand in hand renden richting waterlijn waar golven speels terugtrokken in zee voordat ze weer kwamen opdagen om hen nat te spetteren.
Die dag bouwden ze zandkastelen, verzamelden schelpen en lachten samen tot hun buik pijn deed van plezier. Voor het eerst voelde Sven zich vrij; vrij van angst omdat hij wist dat Sophie naast hem stond – altijd bereid om samen nieuwe avonturen aan te gaan zonder oordeel of drukte om perfectie.
Toen de zon onderging achter de horizon kleurden hun gezichten goudbruin door het licht dat hen verwarmde zoals vriendschap doet wanneer je je alleen voelt in deze grote wereld vol uitdagingen maar ook vol schoonheid – net zoals origami kan transformeren vanuit simpel papier tot iets prachtigs door zorgvuldige handen die weten wat liefde is voor creatie!
En daar stonden zij dan: twee vrienden aan zee – luisterend naar ‘het geluid van de zee’ dat hen herinnerde aan alle momenten samen; momenten waarin angst verdween zoals golven die terugtrekken uit zand – stilletjes maar zeker…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes