Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**De Verborgen Wereld**
Er was eens een jongen genaamd Luca. Hij woonde in een drukke stad, vol met hoge gebouwen en veel verkeer. Luca was een slanke jongen met bruin haar dat altijd een beetje rommelig zat. Hij droeg meestal casual kleding: een spijkerbroek en een T-shirt. Luca was niet de beste in school, vooral omdat hij dyslexie had. Woorden dansten soms voor zijn ogen en maakten het lezen moeilijk. Maar dat maakte hem niet zo veel uit. Hij vond het leuker om te goochelen.
Luca had een beste vriendin, Livia. Livia was vrolijk en altijd in voor avontuur. Ze had ook bruin haar, maar het was altijd netjes in een staart gebonden. Livia hield van lezen en vertelde vaak verhalen over verre landen en spannende avonturen.
Op een dag, terwijl ze samen in het park speelden, vertelde Livia over iets bijzonders dat ze had gehoord: "Er is een verborgen wereld in het bos aan de rand van de stad!" zei ze met glinsterende ogen.
Luca keek haar met grote ogen aan. "Een verborgen wereld? Dat klinkt spannend! Maar ik geloof je niet."
"Waarom niet?" vroeg Livia, terwijl ze haar handen op haar heupen zette.
"Nou," zei Luca nuchter, "ik heb nog nooit iets verborgen gezien."
Livia zuchtte dramatisch. "Maar we moeten het gewoon gaan bekijken! Wat als we iets heel bijzonders vinden?"
Luca dacht even na. Het idee om iets te ontdekken klonk wel leuk, maar hij voelde zich ook een beetje verveeld door al die verhalen van Livia. Toch besloot hij om mee te gaan.
Ze liepen naar het bos aan de rand van de stad. Het was geen gewoon bos; het was groot en vol met hoge bomen die hun takken als armen uitstrekten naar de lucht. De zon scheen door de bladeren en maakte mooie patronen op de grond.
"Waar is die verborgen wereld dan?" vroeg Luca terwijl hij om zich heen keek.
"Ik weet het niet precies," antwoordde Livia, "maar we moeten gewoon verder lopen."
Na een tijdje lopen kwamen ze bij een grote boom met een dikke stam en knoestige takken. "Kijk daar!" riep Livia enthousiast terwijl ze naar beneden wees.
Onder de boom lag een klein gat in de grond, bedekt met bladeren en takken. "Dat moet wel leiden naar die verborgen wereld!" zei ze.
Luca keek naar het gat en voelde zijn hart sneller kloppen van nieuwsgierigheid. "Wat als er iets engs binnenin zit?" vroeg hij voorzichtig.
"Wat kan er nou eng zijn? We zijn samen!" zei Livia vrolijk.
Met wat aarzeling kroop Luca als eerste door het gat, gevolgd door Livia. Toen ze aan de andere kant kwamen, stonden ze versteld van wat ze zagen.
Voor hen lag een prachtige wereld vol kleuren die ze nog nooit eerder hadden gezien! De lucht was helderblauw en er waren bloemen in alle kleuren van de regenboog die bloeiden rondom hen. Er waren ook vreemde dieren: kleine wezens met grote ogen die vrolijk rondhuppelden.
"Dit is geweldig!" riep Livia terwijl ze rondkeek.
Luca kon zijn ogen niet geloven. "Dit is echt magisch," zei hij zachtjes.
Terwijl ze verder liepen, ontmoetten ze allerlei bijzondere wezens: pratende vogels die grapjes maakten, dansende vlinders die hun eigen ballet opvoerden en zelfs een vriendelijke reus die hen uitnodigde voor thee onder zijn grote parasol.
De reus heette Grom en had een grote glimlach op zijn gezicht. "Welkom in mijn wereld! Wat willen jullie drinken? Thee of limonade?"
"Ik wil limonade!" riep Livia enthousiast.
"Ik ook!" zei Luca snel daarna.
Grom schonk twee glazen vol frisse limonade in en vertelde verhalen over zijn leven in deze verborgen wereld terwijl zij genoten van hun drankje.
Na wat leek op uren vol lachen en plezier besloten Luca en Livia dat het tijd was om terug te gaan naar huis voordat hun ouders zich zorgen maakten.
"We moeten zeker terugkomen," zei Livia terwijl ze Grom omhelsde als afscheid.
"Ja," stemde Luca in, "dit is de leukste dag ooit!"
Ze kropen weer door het gat onder de boom terug naar hun eigen wereld. Toen ze weer buiten stonden, voelde alles weer normaal aan – maar toch wist niemand dat er zo'n bijzondere plek vlakbij was!
Terug in de stad keken ze elkaar aan met grote glimlachen op hun gezichten. Hun avontuur zou altijd speciaal blijven – net zoals hun vriendschap!
En zo gingen Luca en Livia vaak terug naar het bos om hun verborgen wereld te bezoeken, waar vreugdevolle momenten op hen wachtten tussen de bomen en onder de zonneschijn – zonder enige moraal of les te leren; alleen maar plezier maken samen!
En wie weet? Misschien zouden er nog meer verborgen werelden wachten om ontdekt te worden…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes