Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Het mysterie van de oude klok**
In een klein huis aan de voet van een grote, grijze berg woonde Joris. Hij was een jongen van twaalf jaar, met een nieuwsgierige geest en een liefde voor avontuur. Zijn kamer was gevuld met boeken over sterren en planeten, maar het meest bijzondere was de oude klok die op de vensterbank stond. De klok had altijd al zijn aandacht getrokken. Het was een grote, houten klok met ingewikkelde versieringen en een gouden wijzerplaat die soms stil leek te staan.
Joris had vaak geprobeerd om de klok te begrijpen. Hij vond het fascinerend hoe de wijzers langzaam rondgingen, maar soms leek het alsof ze gewoon stopten. Het maakte hem geïrriteerd, vooral omdat hij niet kon ontdekken waarom dat gebeurde.
Op een dag, terwijl Joris in zijn kamer zat te lezen, hoorde hij plotseling muziek van buiten komen. Het klonk vrolijk en energiek. Nieuwsgierig liep hij naar buiten en zag Yara, de danseres uit het dorp. Ze danste op het gras met haar lange haren die als golven om haar heen dansten. Joris kon niet anders dan kijken naar haar sprongetjes en draaien.
"Wat doe je hier?" vroeg Joris toen ze even stopte om op adem te komen.
"Ik oefen voor mijn optreden!" zei Yara met een brede glimlach. "Wil je kijken?"
Joris knikte en ging zitten op een bankje in de schaduw van de berg. Terwijl Yara danste, dacht hij aan de oude klok in zijn kamer. Wat zou er gebeuren als hij haar zou vragen om samen naar de klok te kijken? Misschien kon zij hem helpen het mysterie op te lossen.
Na haar oefening liep Yara naar Joris toe. "Wat is er? Je kijkt zo serieus."
"Ik heb een probleem," begon Joris aarzelend. "De klok in mijn kamer stopt soms zomaar."
Yara keek hem nieuwsgierig aan. "Misschien moeten we er samen naar kijken! Ik hou wel van raadsels."
Joris voelde zich blij bij het idee dat iemand hem wilde helpen. Samen liepen ze naar zijn huis en gingen naar zijn kamer waar de oude klok stond.
"Hier is hij," zei Joris trots terwijl hij naar de klok wees.
Yara keek aandachtig naar de klok en merkte al snel iets op. "De wijzers staan stil! Maar kijk eens goed…"
Joris boog zich voorover en zag dat er iets onder de wijzerplaat zat: stof! Hij veegde voorzichtig met zijn hand over het oppervlak en plotseling begon de klok weer te tikken.
"Dat was het!" riep Yara enthousiast. "Soms heeft iets gewoon wat aandacht nodig."
Joris voelde zich opgelucht maar ook geïrriteerd dat hij daar zelf niet eerder aan had gedacht. Waarom had hij niet eerder gekeken? Hij was altijd zo gefocust geweest op wat er binnenin gebeurde dat hij vergeten was om ook buiten te kijken.
Terwijl ze samen lachten om hun ontdekking, kwam er ineens iemand binnenlopen: meneer Cohen, hun buurman. Hij was fors gebouwd, kaal met een snor en droeg altijd zakelijke kledingstijl die strak om zijn lichaam zat. Meneer Cohen was intelligent maar ook vaak geïrriteerd door kleine dingen in het leven.
“Wat doen jullie hier?” vroeg meneer Cohen met een frons tussen zijn wenkbrauwen terwijl hij naar de klokkende tijd keek.
“De klok deed raar,” zei Joris snel, “maar we hebben het opgelost!”
Meneer Cohen knikte kort maar leek niet echt geïnteresseerd in hun ontdekking. “Goed zo,” mompelde hij terwijl hij verder ging met zijn eigen gedachten over schaken – iets waar hij gepassioneerd over was.
Yara merkte dat meneer Cohen altijd bezig leek met schaken of nadenken over strategieën voor zijn volgende partij tegen andere volwassenen uit het dorp. Ze vroeg zich af of schaken net zo’n mysterieus spel voor hem was als deze oude klok voor Joris.
“Zou je ons kunnen leren schaken?” vroeg Yara ineens enthousiast.
Meneer Cohen keek verrast op, maar er verscheen al snel weer een frons op zijn gezicht toen hij nadacht over hoe moeilijk schaken kan zijn voor sommige mensen – vooral als je leerproblemen hebt zoals Joris soms had gehad.
“Schaken is geen spel voor iedereen,” zei meneer Cohen uiteindelijk voorzichtig, “maar ik kan jullie wel wat basisregels leren.”
En zo gebeurde het dat Joris en Yara elke week na schooltijd bij meneer Cohen kwamen om te leren schaken terwijl ze ook meer leerden over geduld en strategieën – net zoals ze hadden geleerd hoe ze samen konden werken aan het mysterie van de oude klok.
De dagen gingen voorbij in vrolijke dansjes van Yara en strategische zetten van Joris onder toezicht van meneer Cohen die hen steeds meer leerde over zowel schaken als levenservaringen die belangrijk waren voor hen beiden.
En hoewel er geen geheimen of magie waren rondom hen, groeide hun band door hun gezamenlijke ontdekkingen – zelfs zonder dat ze daar echt bij stil stonden of dat als doel hadden gesteld.
Op een dag toen ze weer samen waren in Joris’ kamer na schooltijd, keken ze vol bewondering naar hoe soepel de oude klok nu tikte zonder enige hapering meer – gewoon omdat iemand ervoor had gezorgd dat alles weer goed werkte; net zoals zij nu samen werkten aan hun schaakvaardigheden onder leiding van meneer Cohen die hen steeds meer respecteerde naarmate zij beter werden in hun spelletjes tegen elkaar.
En zo bleef alles doorgaan: dansen onderaan de berg terwijl boven hen alles rustig tikte; geen geheimen meer tussen hen drieën – alleen maar plezier in eenvoudige dingen zoals klokken die tikt of schaakstukken die vallen wanneer je verliest of wint; want uiteindelijk draait alles gewoon om tijd… tijd die je samen doorbrengt zonder enige druk of verwachtingen; alleen maar genieten van wat komt…
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes