Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes
**Een Hart Vol Hoop**
Op een klein eiland, omringd door de glinsterende zee, woonde een jongen genaamd Bram. Bram was een avontuurlijke jongen met steil blond haar dat altijd in de war zat van de wind. Hij had een atletisch lichaam, dat kwam door zijn liefde voor sporten en buiten zijn grenzen treden. Hij was altijd in beweging, altijd op zoek naar iets nieuws om te ontdekken.
Bram had ADHD, wat betekende dat hij soms moeite had om stil te zitten. Maar dat vond hij niet erg. Sterker nog, hij vond het geweldig! Het gaf hem de energie om te klimmen, rennen en springen. Zijn favoriete plek op het eiland was de hoge berg aan de rand van het eiland. Van daaruit kon hij heel ver kijken over de zee en het land.
Op een dag besloot Bram dat het tijd was voor een nieuw avontuur. Hij wilde naar de top van de berg klimmen en daar iets bijzonders doen: een foto maken van het uitzicht voor zijn beste vriendin Jinthe. Jinthe was een meisje met een grote glimlach en sprankelende ogen. Ze had altijd hoop in haar hart, zelfs als dingen moeilijk waren.
Jinthe kwam uit Duitsland en was net naar het eiland verhuisd. Ze had ook een liefde voor avontuur, maar ze was wat voorzichtiger dan Bram. Toch hield ze van zijn enthousiasme en zijn drang om nieuwe dingen te ontdekken.
“Bram!” riep Jinthe toen ze hem zag staan bij de voet van de berg. “Ga je echt weer klimmen?”
“Ja! En jij komt mee!” zei Bram met glinsterende ogen.
Jinthe twijfelde even. “Maar wat als we vallen? Of als we verdwalen?”
Bram lachte vrolijk. “Maak je geen zorgen! We hebben elkaar! En ik heb mijn camera bij me om alles vast te leggen!”
Met die woorden begon hun avontuur. Ze begonnen aan de klim, waarbij Bram elke stap vol vertrouwen zette terwijl Jinthe voorzichtig achter hem aan ging. De lucht was fris en vol belofte terwijl ze hoger en hoger klommen.
Onderweg vertelde Bram over zijn dromen om fotograaf te worden. “Ik wil mensen laten zien hoe mooi onze wereld is,” zei hij enthousiast terwijl hij af en toe stopte om foto's te maken van bloemen of bijzondere stenen die ze tegenkwamen.
Jinthe knikte begrijpend. “Dat klinkt geweldig! Ik vind het leuk hoe je altijd iets moois ziet in alles.”
Na een tijdje bereikten ze eindelijk de top van de berg. Het uitzicht was adembenemend: de zee glinsterde als duizenden diamanten onder de zon, en in de verte zagen ze andere eilanden liggen.
“Wauw!” zei Jinthe terwijl ze haar armen wijd open gooide alsof ze wilde vliegen. “Dit is prachtig!”
Bram haalde zijn camera tevoorschijn en begon foto’s te maken van Jinthe die poseerde met haar armen wijd open tegen de achtergrond van het blauwe water.
“Zeg cheese!” riep hij terwijl hij op de knop drukte.
Ze lachten samen en genoten van het moment vol vreugde en hoop.
Na een tijdje besloot Bram dat het tijd was voor nog meer avontuur. “Laten we naar die rotsen daar gaan!” zei hij enthousiast terwijl hij naar een groep grote rotsen wees aan de rand van de bergtop.
Jinthe voelde haar hart sneller kloppen bij het idee om verder te klimmen, maar tegelijkertijd voelde ze ook angst opkomen. “Maar wat als we vallen?” vroeg ze opnieuw.
Bram keek haar aan met zijn stralende ogen vol vertrouwen. “We kunnen dit samen doen! Ik ben er voor je.”
Met die woorden voelde Jinthe zich gesterkt door Brams optimisme en besloot ze hem te volgen naar de rotsen toe.
Ze klauterden over grote stenen en vonden zelfs enkele verborgen grotten waar ze even konden uitrusten en genieten van hun omgeving. Terwijl ze daar zaten, vertelde Jinthe over haar leven in Duitsland: hoe zij ook graag buiten speelde, maar nooit zo hoog klom als nu.
“Ik ben zo blij dat ik hier ben,” zei Jinthe met een glimlach op haar gezicht terwijl ze naar beneden keek naar het prachtige uitzicht.
“Dat ben ik ook,” antwoordde Bram terwijl hij nog meer foto's maakte van hun avontuur samen.
De zon begon langzaam onder te gaan toen ze besloten terug te keren naar beneden voordat het donker werd. De lucht kleurde oranje en roze, wat alles nog mooier maakte dan daarvoor.
Toen ze eindelijk weer bij de voet van de berg aankwamen, voelde Jinthe zich voldaan maar ook moe na hun spannende dag vol avontuur.
“Dank je wel voor vandaag,” zei Jinthe met oprechte dankbaarheid in haar stem. “Je hebt me laten zien dat ik meer kan dan ik dacht.”
Bram grijnsde breed: “Dat is wat vrienden doen! We moeten dit snel weer doen!”
En zo gingen Bram en Jinthe hand in hand terug naar huis, hun harten vol hoop voor nieuwe avonturen die nog zouden komen op hun kleine eilandje vol mogelijkheden.
Terug naar het overzicht met kinderverhaaltjes